Dagblog 1 - Splinters voor Halloween

Dag 1 van Dagblog 

Ik doe alles linkshandig, buiten typen, (toen ik klein was wisselde ik zelfs mijn vork voor mes in om te kunnen snijden. (Nu gebruik ik er meestal geen meer) ) Dus overcompenseer ik goed veel aan onnozele praat om het toch nog naar eigen hand te zetten.

Goeie morgen vandaag, het is weer eens avond,

Er is iets raars dat gebeurd rond vier uur. Na drieën denk ik: "Laten we eens beginnen aan de dag, nog zo veel tijd, zo veel dat we kunnen doen." Zodra die zware 16 verschijnt lijkt alles verloren de 6 zet mijn mindset in avond modus. De nacht zal spoedig het licht komen stelen uit de lucht en uit mijn inspiratie-hoofd en vanaf nu tot de andere 4 zal ik piekeren over hoe weinig ik weer gedaan heb. Het verbaast me niet dat Japanners bang zijn van vier, homoniem voor dood. 4. Het is een verloochelijk, haast te perfect nummer dat zich veel te goed voor je voelt. En oranje, of geel. Daar ben ik nog niet helemaal uit. Een appelsien of een citroen. Ja, die vergelijking gaat op. -Synesthesie wooh

Pikte weer eens iets op uit de krant, ze lezen geeft veel hoofdpijn en hartzeer maar er stond iets over een draagmoeder drama. Dacht onlangs nog aan hoe indrukwekkend het is dat mensen zoiets doen. En het verbaast me niet dat vele moeders het kind willen houden. Ze raken letterlijk en figuurlijk gehecht aan dat kind. Wat jammer, zeker voor de lgbt+ community, waar het bestuur en natuur alles al aan doet om hen geen kind te laten krijgen of te laten adopteren (in de meeste gevallen). Hoe durven ze een kinderwens hebben. En aan de andere kant al die abortuswet-gedoe... Ach wat weet ik erover. Ga het zelf toch niet meemaken, dat wil ik echt niet. Toch vind ik het nog steeds jammer dat ik geen diepvrieseieren heb, het is me nooit gevraagd en nee, ik keer er niet voor terug.

Wat reflectie op het dagblog idee. Ik vind het tot nu toe wel fijn. Goed voor de peace of mind. Veel beeldspraak bedenken die ik in het moment zo slim vind en achteraf zo cringy is ook een plezante bezigheid.

Ik ben beginnen tellen bij het eerste nummer, 0 dus, zoals de Maya's. Ik weet niet veel over hen, wel dat ze veel te slim waren en dat mijn horoscoop ervan witte spiegel is. Daar dacht ik ook eens een werk rond te maken. Witte spiegels hebben de neiging, nee, de dwang om door mensen hun façades heen te kijken en hun ware persoon en gebreken terug te spiegelen. Heel splinter-en-balk-uitspraak-achtig, ja, werkelijk onuitstaanbaar. Maar achteraf wel handig voor je. Graag gedaan. 

Splinters.

Ik lijk er wel van te houden. Versplinterde kennis. Onlangs bleef er ook nog één hangen in de muis van mijn hand nadat ik poseerde met de ateliers raam-open-en-sluit-stok alsof ze een staf was. Machtig. Maak hier maar een of ander metafoor van. Lange stokken doen iets met een mens. Over honden nog niet gesproken. 

Vaak wordt me gezegd dat ik veel weet. Dat slaagt op weten van futiliteiten met weinig tot geen belang. Prachtig. Al wat vergeten mag worden blijft enorm graag haken achter mijn hersenkronkels. Dat vogelbekdieren eieren leggen en een zoogdier zijn wist je waarschijnlijk al, het is nog niet zoo raar. Ze leven praktisch in het water en hebben, kom op, een vogelbek. Maar mierenegels doen hetzelfde. En die hebben die twee dingen die het volgebekdier heeft niet, dat is pas atypisch. Ik ben ook atypisch, maar dat betreft meer het neurologisch vlak. Moest ik kiezen tussen het zijn van vogelbekdier-atypisch of mierenegel-atypisch weet ik toch niet wat ik kiezen moet. Liever ben ik dan Een niet-vliegende-vogel-atypisch, graag de kakapo. Ze zien er ook een heel stuk slimmer uit dan struisvogels... 

Als je vragen en opmerkingen hebt, plaats zeker een comment, zodat ik, wanneer ik het zie, net lang genoeg kan wachten tot de machtelijke JOMO en de zoete smaak van de idee dat iemand info van me wenst verdwenen is. En dan moet ik het wel lezen voordat ik er niet van kan slapen.

En o ja, Happy halloween. Normaal dien ik me te verkleden in de roze Chesire Cat of revenge era Gerard Way. Maar dit jaar is zo al eng genoeg. En een genderfuck janet zijn -ik mag dat wel zeggen, omdat ik me die termen toe-eigen ter herconnotatie- in een dorp dat elk stemseizoen en herfstseizoen geel kleurt is dat ook een griezelig concept denk ik nu. 

1. gewerkt aan het verwerken van leerstof over de futuristen

2. een tweede blogpost

3. tekenen, ga ik nog doen, denk ik. Of schrijven. 

Health & gn xxx

ps: bedankt voor je enthousiasme Femke :)