Dagblog 24 - Lilla&Felix

Ik schrijf dit met Felixje de kat op mijn schoot op de moment, hij wil veel liefde vandaag. Felix is de zoon van Lilla. Hij is nu 10 jaar, zij 12. Sommige dagen kunnen ze niet van me afblijven, een lege schoot is in hun ogen dan illegaal. Je weet hoe dat gaat, als je geen tijd hebt komen ze af, en als je naar hen toe komt lopen ze weg. Ik vind het vaak gek dat het kleine levende wezens zijn die in je huis leven. Dat idee was ook vaak een existentiële gedachte die me overviel wanneer ik jonger was. Ik kon er echt versteld van staan. Ken je dat, als je denkt aan iets dat je echt niet begrijpt als je klein bent? Normaal vragen kinderen dat dan. Zo heb je de wereldberoemde vraag waar kinderen vandaan komen. Als ik zo'n vragen had -voor zover ik me kan herinneren- dan stelde ik die meestal niet, niet voor ik op mezelf, in mijn eigen hoofd is dat dan, want er was nog geen alomtenwoordig internet, er op te komen. 

Ik kan me nog precies herinneren hoe Felix was als een kleine, pas geboren kitten. En dat is al half mijn leven geleden. Half mijn leven geleden! Hij piepte vol angst als we hem optilde. Nu wordt hij nog altijd niet zo graag gepakt, als ik dat doe, doe ik dat om hem buiten op uit de weg te zetten, of voor een snelle knuffel. Misschien heeft hij ook hoogtevrees. Ze zeggen dat toch, dat het huisdier op het baasje lijkt. We grappen dan ook vaak dat hij een beetje autisme heeft, wat angstig is van onbekende situaties. En hij heeft ook last van roos. Ik noem hem en Lilla zoals dat hoort vaak vanalles buiten hun naam: Ploe, Poetje, Ploepie, Poek, Poekie, Lili en Lele, Bolie, Flele, Floeper, en als Lilla stout is Lilzebub. Lilla is geen fan van Felix. Hij heeft nog lang bij haar in de mand gelegen, tot ze allebei even groot waren en een yin-en yang vormden. En dan ineens was het gedaan, kreeg hij "doef" als hij in haar buurt kwam. Nu treiteren ze elkaar nog vaak. Een bizarre relatie. Zij blijft nu binnen als het nacht is en Felix moet buiten. 
Felix zijn huid trekt samen wanneer ik aan het typen ben, hij licht hallen over het onderstuk van mijn toetsenbord van mijn laptop. Een ronkende kat op uw schoot, veel betere dingen zijn er toch niet in het leven? Katten voelen het als je ze nodig hebt, als je ziek bent, dat geloof ik eerlijk waar. Wanneer ik net geopereerd was heb ik 's nachts - Ik sliep beneden in de zetel- ook niet veel kou geleden (sowieso niet want het was augustus, maar je snapt wat ik bedoel, madam was daar. Het is interessant om te zien hoe ook katten hun rituelen of gewoontes hebben die ze zowat dagelijks doen. Voor Felix is dat nu elke avond, rond 22-23 uur ongeveer wat ik noem een "piepnies". Dan niest hij zichzelf wakker met een piepende, schrille, maar toch nog wat muzikale toon. Toen Lilla net bevallen was, ze had twee kleintjes, Milo woont nu ergens anders, had ik een klein kat/muis vormig knuffeltje aan haar geschonken. Dit werd zowat haar 3de kleintje, haar PeterPan baby: die bleef klein, en ze bleef er ook mee rondzeulen in haar bek. Dit deed ze meestal 's nachts, wanneer iedereen sliep en zij alleen was, maar we zouden het dan de volgende dag vinden in het midden van de living. Sinds enige tijd is "Haar baby"- nee, die heeft geen naam- vermist. Echt ploef, verdwenen. Zou ze die missen? Ik weet niet of ze dat zou tonen, pijn tonen katten niet, verdriet of gemis ga je denk ik ook niet zo snel opmerken. 

Hij is echt een mooie kater, Felix. Helaas poseert hij niet zo graag. Een zwarte kat met glanzende pels, in de zomer, in de zon mooi donkerbruin getijgerd. Sinds kort (een jaar ofzo) krijgt hij als maar meer witte haartjes. Hij had altijd een paar sprietjes onder zijn kin, maar nu zowat overal. Dat wil ik stiekem ook wel, zo wat witte haartjes. Zijn ogen geel. Ik vraag me vaak af waarom sommige dieren bepaalde oogkleuren kunnen hebben en andere niet. Waarom kunnen katten gele ogen hebben en wij niet? Waarom kunnen kipjes, duifjes, waterkipjes rode ogen hebben en wij niet? Zo veel vogels hebben rode irissen. Waarom zou dat zijn? Irissen dus wel degelijk rood zijn. Chad heeft rode ogen, en ik ben al lang op zoek naar een excuus om dit een soort hyperzeldzame afwijking te maken bij mensen. Rode irissen kan, bij albino is dat mogelijk, maar dat niet echt rood maar eerder doorzichtig: het bordeaux dat je ziet is je letterlijk adertjes. Misschien is het tijd om nog eens in google te duiken. Dat is hier al even geleden. Maar ik voel me terug in die energie komen van toen met de fobieën enzo. 

Dus, wat vragen we eerst. We beginnen simpel: why do birds have red eyes?

The red eye is caused by the colour of the iris, which controls the diameter of the pupil. Only some diving birds have red irises.

Wow, zo nuttig... ZO ver was ik al. 

Quora:

Birds have incredible variety in eye color. This is by pigments in their eyes called carotenoids, pteridines and purines. Pigmentation doesn’t seem to be highly related to function, except sometimes for breeding when they can change to stunningly bright colors. These seasonal changes are controlled by hormones.

O.. Oké. Een pigment dat mensen niet hebben dan? Niet kunnen hebben? Bij mensen is het allemaal melanine. Melanine, zit ook in onze huid en is altijd een soort bruin tint. Blauwe, groene, grijze ogen komen door hoe het licht weerkaatst en hoeveel collageen in je ogen zit. De oogkleur limiet wordt daardoor dus bepaald, het licht kan maar op een paar manieren weerkaatsen van de melanine en collageen. Het is dus gewoon fysiek onmogelijk omdat wij niet de juiste bestanddelen hebben.

Felle oogkeuren als geel, oranje, is iets dat veel roofdieren hebben om s' nachts goed te zien. 

Albino mensen met rode ogen kunnen niet goed zien vanwege het gebrek aan melanine en dus lichtregulering van de ogen. Dat ik mijn vampiers die kleur heb gegeven en naaltogen, een fenomeen dat je enkel ziek bij kleine roofdieren om een beter verticaal zicht te hebben is dus compleet counteractive. Puur esthetisch is het wel leuk die bondgekleurde ogen, maar dus in elke zin nutteloos en juist nadelig. Toch volgensde aardse wetten van de fysica. Well... Supention of disbelief, fuck it, I like it, I keep it. Het is alien-DNA. Een makkelijk excuus, maar het past wel in het verhaal.

Terug naar Felix.

Hij lijkt wel veel op Lilla, qua bouw. Zij is iets kleiner, grijs en beige, zwart getijgerd met een acajou neusje. Ook haar snorharen zijn tweekleurig. Egelhaar, daarmee kan ik haar pels het best vergelijken, ze heeft ook wat wit aan haar neus en een slabbetje, en ook een wit onderbuikje Ogen geel-groenig. Zwarte "teenboontjes". Felix heeft alles in het zwart. Hun staartjes zijn ook een kenmerk: Felix heeft wat ik noem een "botsautostaart", hij heeft een soort tic waardoor hij die staart soms schokkerig beweegt, en wanneer hij ermee omhoog langst de salontafel loopt lijkt hij haast een botsauto met een staaf aan voor elektriciteit. Lilla heeft een krulstaart, die als een Shiba Inu langs haar lijfje krult. We denken dat ze die ooit gebroken heeft en die een beetje verkeerd is genezen, Ze kan hem bewegen: kwispelen, uitsrekken, maar niet omhoog steken als bij botsauto Felix. Ze wordt aut ---even... IK heb zonet "oud" let aut geschreven, nee ik kan dus niet multitasken --- Ze wordt oud, Lilla. Haar nagels groeien door, waardoor we ze moeten laten knippen, anders groeien ze terug haar kussentjes in. Ja, laten knippen, want ze wordt boos als we dat zelf willen doen, heel, heeel boos. Dat kan ze goed, boos doen en chagrijnig zijn. Ze is een beetje een brompot. Ze kan zo zuchten en snuiven, als het niet naar haar goesting is. Ja, Lilla heeft echt een beetje een air. Katten, dieren over het algemeen hebben echt een persoonlijkheidje. Felix de verlegen kapoen en Lilla de humeurige moeder. 

Een dagje later en Felixje heeft weeral mijn schoot geclaimed. Ik had net een witte snorhaar die Lilla verloren was in zijn vacht op zijn hoofdje gestoken zodat hij een antennetje had zoals een zwarte teletubbie. Ze zijn grote fan van mijn wollen truien, dan moeten ze altijd hun bedje maken, Felix met zijn nageltjes in mijn buik. Gezellig.

Ik dacht gisteren en daarnet nog aan een vriend van mij, die bij me in het dorp woont en ik mee in de klas heb gezeten in het middelbaar, we hadden elkaar al lang niet meer gehoord en plots stuurt hij mij. Om iets te vragen, en ik zei dat en hij zei dat hij gisteren mijn huis nog was gepasseerd en hetzelfde dacht. Toch gek, dat moet in de lucht gehangen hebben dan, nee?

Broer is op bezoek geweest en heeft me geholpen om van al mijn scans van mijn A6 boekjes in een pdf te gooien en zo heb een soort digitaal boekje gemaakt. Dankzij het programma PDF24 dat hij me heeft doen downloaden. Ik vraag me af of ik ze in de blog zou kunnen zetten. (Ik vrees ervoor) Ik ben ook een lang-bord-versie aan het maken van mijn uitgangsbord, uit-de kast-kom-editie. Ik heb doeken met de perfecte afmeting (20cm x 60cm), Dat heb ik al gezegd. Ik had een edit gemaakt en wou ze printen op 1:1 verhouding om op het doek te traceren; maar ik vond geen manier om de afdeling zodanig uit te printen dat ze verdeeld werd over de pagina's. We hebben na even prutsen op YouTube het antwoord gevonden: de afbeelding invoegen in Excel, ze in het juiste formaat zetten, naar page layout en dan gewoon printen. Nu kan ik het uitknippen, aan elkaar plakken, houtskool op de achtergrond en dan traceren, met potlood net maken en dan met de lakverf die ik nog moet vinden inschilderen. Dat was wel leuk dat mijn broer het idee "geniaal" vond, achter de bordjes. Echt gek, want eigenlijk heb ik er niet zo veel over nagedacht, eerlijk gezegd zo goed als niet: dit was een van die gevallen waar het gewoon in mijn hoofd opkwam. Ik zag het gewoon voor me, en ik weet niet meer wat ik aan het doen was, maar ik moest even alles stilleggen en het maken op mijn gsm. Sommige goeie ideeën zijn simpel en komen gewoon, andere hebben dan weer veel tijd nodig, veel verschillende fases om meer dieptegang te ontwikkelen of juist uitgezuiverd te worden. 

Ik ben even de kelder ingedoken, en heb meteen op gevoel de verf gevonden. Wel zo wou is dat niet als je een heel stukje kelder hebt waar alle muurverf en dergelijke samen staat. 

Fluxus.
Ik moet eens bekijken wat het is, zodat ik zelf een "handleiding" kan schrijven voor een performance voor Felix, (Felix de leerkracht, niet te verwarren met Felix de kat) komende donderdag. Ik dacht iets van de persoon het laatste wat-ie geschreven had te laten lezen, of alle potloden had liggen doen slijpen, of alles wat die kan vinden een naam te geven. Misschien me er toch nog wat inverdiepen wat die beweging precies inhoudt. Interdisciplinair zijn en het artistieke proces boven het product plaatsen is een mooie beschrijving maar nog steeds enorm vaag. 

1: nice people on among us

2: bezoek broer en vriendin
3: wandeling

Health & gn xxx

Bruin. Alles kan bruin zijn.

Rood en groen? bruin

Geel en blauw of paars? bruin

Zwart en oranje? bruin.

Als ik het niet weet? Waarschijnlijk bruin. Zoveel soorten bruin. 

Taupe

Ik hoor te bloeden

Dagblog 23 - goedlachs vee

 Felix was heel blij met mijn knutselwerkje voor pop art. Yay :). Maar ik had er ook wel vertrouwen in eigenlijk. Dat is toch wel wat aan het groeien, dat zelfvertrouwen en dat geloof in mijn eigen werk. Beetje bij beetje. Dat is het ding aan op jezelf zijn: je bent de hele tijd met jezelf bezig. Oftewel breek je jezelf af, prijs je jezelf, heb je zelfmedelijden of probeer je juist jezelf te ontwijken, je bent met jezelf bezig. En een combinatie van die dingen is altijd het beste. 

Naar die koe kan je toch blijven kijken, nee?

En ik heb ook een collage gemaakt met de mokjes van de andere erbij:

Nederlands klinkt toch veel boeiender met een Duits accent. Je luistert toch liever naar iemand die Nederlands praat als dat niet de moedertaal is. Want je wilt zo die kleine dingetjes horen dat die nog in een andere taal doet. Bij Felix is dat in het begin van de les tellen hoeveel mensen aanwezig zijn, eerst in het nederlands, en dan in het Duits om het zeker te weten. Of zo een woord letterlijk vertalen, en dan vragen of het juist is in het Nederlands. Vandaag had hij ook een beetje moeite met verkleinwoorden, maar dat is dan ook echt iets moeilijk en ook best uniek aan onze taal. Wat vroeg hij? "Tekstsje? Tekstje?". Ik luister ook nog wel naar wat hij inhoudelijk zegt hoor. Hij is heel goed in opbouwende kritiek geven, en ik hou van hoe hij zich met ons verhoudt, gewoon zoals medekunstenaars, maar toch nog met enige autoriteit, echt fijn. Ik hoop dat we vrienden blijven. Niet dat ik weet-niet-wat van plan ben, maar dat is toch normaal; dat je die angst hebt om een goeie band met een leerkracht, of eender wie, te verliezen? Wel, waarschijnlijk, toch normaal voor mij. 

Aja, en de paper van Hannah ga ik ook eens lezen, 't is voor psychologie, ik ben benieuwd.

Ze was er zo onzeker over, het is haar eerste echte paper, en hij is kei goed. En zij maar zorgen maken, wel zo zijn we allemaal wel een beetje.

En ik ga mijn zus (Fran) mijn gedicht van bij het portret van Gustave Courbet laten lezen.

(zo nu)

(en dan feedback)

Het is goed. En het einde vindt ze grappig :)

Ik heb vandaag niet zoveel te zeggen, dus wat ik zal doen ik wat de typfoutjes uit de andere halen. 

En die woordspeling van "verlichte trein" in de vorige, die heb ik nu pas door, haha. 

Misschien moet ik na de titel "dagblog ..." ook een titelwoord zetten, dat maakt het iets minder droog. 

Ik heb al mijn ideeën  die ik in mijn gsm-notities heb gezet uitgeprint, zo zie ik eens wat een pakket. 30 pagina's aan gewoon ideeën tijdens deze lock-down. Ik heb waarschijnlijk al 200 pagina's aan gewoon dit school en voorbije zomer. Kan haast er een performance van maken om het gewoon voor te lezen.  Eigenlijk echt zot. Ik ben continu bezig, maar dat is ook gewoon omdat mijn brein zo werkt, denk ik. Maar het brengt wel rust om het zo geprint te zien. Dan zijn die ideeën helder en veilig denk ik dan.

Weet je wat het is? 

Ik heb vaak het gevoel dat ik niet veel doe, maar dat is denk ik gewoon omdat ik wat ik fysiek doe (puur kwantitatief) natuurlijk niet kan tillen tegen al die ideeën in mijn hoofd. Ik denk dat die verslagenheid, ontmoediging die ik voel veroorzaakt wordt door die verhouding ideeën en fysiek kunnen maken, het zorgt ervoor dat ik een beetje verlam. Het is wel goed om daar een beetje inzicht in te krijgen. Dat weten alleen al brengt je verder dan je zou denken.

Productieve dag, voldoening uitgehaald, das altijd fijn :) 

Voor morgen, ik ga Foley Artist voorstellen Via Zoom, ben er nog niet uit hoe precies, dan bedoel ik technisch: als je zo een screen share doet zit er een vieze echo op, gelijk het beeld dan zo versnipperd heb je ook een soort verpixeld geluid? En je moet het juist goed kunnen horen. Heel goed.
(Het is nu de volgende dag)
Ik heb het voorgesteld, heb zo een beetje mijn uitleg gedaan en hun op hunzelf via een link het eerste liedje laten luisteren. Ik had het vanochtend nog eens geluisterd en werd emotioneel, toen na de feedback van Koba terwijl ik ontbijt aan het maken was. De feedback was goed, ze was onder de indruk van mijn stapel notities haha. Ik zal per gewoonte mijn notities van mijn feedback weer inscannen, als een actie van logboekken. Ja, elke keer als ik die muziek hoor ga ik weer trillen en zweten, ik denk dat het een soort van trauma verwerking is. Ik heb weer poëtische gedachten in mijn hoofd, het is een dichterlijke periode nu. Koba zei ook van een gedicht uit te printen. Die 4 panelen van "Eigenlicht" (de zwarte) als posters. Dan denk ik aan zo ongeveer A3 glanzend papier? Femke haar fragment dat ze voorlas uit In het buitengebied van Adriaan van Dis was ook zo emotioneel en zo goed, nu moet ik dat boek wel lezen. En Caspers fragment van Bruce Naumann: Good boy Bad boy was ook zo treffend. Een veroerende zoomsessie, ik moet zeggen ik ben er echt stil van. Onrustige rust of rustige rust? Een combinatie.
 Het voelt niet zo goed maar wel juist. 

feedback Koba

Het opnieuw luisteren naar de muziek, tijdens de zoomcall weer wat inspiratie erbij gekregen.

Vandaag heb ik verder gewerkt aan het wat orde krijgen over de zaak. Daarmee bedoel ik A6 schetsboeken overtypen, misschien wel al mijn schetsboeken overtypen. Alles overtypen (ook oude schetsboeken)
Het is vooral goed omdat ik zo alles nog eens doorneem. Zo kan ik zien waar ik nog iets mee wil verder doen. Vandaag heb ik ervoor gezorgd dat mijn 1ste kleine schetboek helemaal heb uitgetypt, zo kan ik de poëzie en beelden die ik nog eens wil hermaken eruit filteren. Een gedichtenbundel maken, dat moet natuurlijk ook nog. Waarom niet? Al mijn poëtische bedenksels van het schooljaar (en een paar eerdere dingen) bij elkaar gooien. Dat gaat mooi zijn, nee? Ik had er nog een paar op mijn gsm staan, en zo als ik nu vaak doe met mijn bestanden, mail ik ze naar mezelf toe. Ik geef de mail niet altijd een onderwerp, maar nu wem "gedachtenbundel" die typfout was misschien iets dat mijn onderbewuste vanzelf heeft gedaan, maar ik keur het goed. Gedachtenbundel iets is. Waaruit gaan de "gedichten" komen? Schetsboekjes, notities, deze blog en het rode atoma schrift waar ik nog een aantal bevinden heb in neergepent. 1 A6 schetboek en de blogs heb ik doorgenomen en ik zit al over de 65... Not bad I guess.

Het zou fijn zijn als ik al die A6 schetboeken die al vol zijn (3) kan overtypen, verder uittekenen in de andere in "halve toestand" (ook 3) en mijn vele ideeën van op mijn gsm, nu geprint, (30 p) verder schrijf en uitwerk in nieuwe A6'jes enzo verder... 

Een beetje een systeempje, maar ook één waar veel mee gespeeld mag worden, en niet gesloten is of vast staat. Comfort biedt. Zo moet het. 

Ik heb soms de gedachte dat mijn blogs slechter moeten... Maar natuurlijk kan dat weer zelfsabotage zijn. De vorige twee dagen ben ik op tijd opgestaan, en ik moet eerlijk toegeven dat het echt goed deed. Ik stond veel scherper. Als ik iets moet doen, zoals les of zoom-feedback, dan gaat dat wel opstaan, maar voor mijzelf... Ik zal moeten leren dat ikzelf ook belangrijk genoeg kan zijn om voor op te staan. 

Jij bent belangrijk genoeg om 's ochtends voor op te staan. 

Ik ben belangrijk genoeg om 's ochtends voor op te staan. 

Gouache op papier versie, nu nog een lange versie, waar "uitgang" bij past, ik heb een doek dat de perfecte lengte is (kan geen toeval zijn) en nog wat lakverf die ik gebruikt heb om de treden van de hoogslaper op mijn kot regenboog te schilderen....

health & gn xxx

Dagblog 22

Een poging gedaan tot het doen van schoolwerk, maar ik moest toch voor iets van afleiding zorgen voor op de achtergrond, zodat ik me kon concentreren. Heb een experimenteel album gevonden bij het opzoeken van Patricia Taxxon op Spotify, al weet ik dat muziek van haarzelf er niet meer opstaat, toch vond ik een album terug waar zij aan mee heeft gewerkt, heel experimenteel, maar dat is dan ook niet zo opmerkelijk. Het is een interessante toevoeging voor de feel voor mijn playlist van Bryan, schizo-sfeer (als ik dat mag zeggen?). Ik vind het vinden van deze soort muziek een grote troef, het trekt je blik open totdat deze aan stukken uiteenspat als glas van een spiegel die voor je hielt waardoor de scherven nu het licht als bij een prisma in regenbogen wordt opengebroken. Zie je het voor je? Je zweeft door de pikzwarte ruimte met enkel witte sterren en al dat je hebt is een spiegel om naar jezelf te kijken, -noem het een parodie op de grot van Plato of één of andere filosofische vergelijking waar ik momenteel niet kan op komen- maar nu slaat er een klein stukje meteoor als een kogel -geen meteoriet, dat heet pas zo als het op aarde land- door het glas en dan gebeurd er dat PATS!, maar niet echt "pats" want in ruimte hoor je niets. Of misschien wel echt "pats", want je bent niet echt in de ruimte, dit is puur een fantasiewereld. En plots zie je alle kleuren en niet langer zwart-wit. Zou dat niet mooi zijn? Als je een spiegel kon maken van regenboog geluid. Als een spiegel auditief was, hoe zou jij dan klinken? Als een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? Zeg dat eens.

Als een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? 
Zeg dat eens.

Als een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? 
Zeg dat eens.
Als een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? 

Zou je mij nog kunnen horen alsAls een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? Als een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? Als een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? Als een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? Als een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? 

Als een spiegel auditief was hoe zou ik dan klinken? 

Zeg dat eens.

In een kapotte spiegel zie je meer. 
Met een kapotte spiegel hoor je meer. 

Moest ik geen personage gehad hebben dat omgeven is door psychotische problematieken, dan had ik nooit opengestaan voor wat ik nu blikverruimend vind. Wat jammer. 

"< 1000" zien staan op spotify schenkt me een triestige vreugde;

Met een afspeellijst van +250 is het veel werk om een perfecte volgorde te vinden van de muziek, maar hier en daar iets samenplaatsen met reden doe ik, maar als ik niet alles "juist" heb staan, heeft het dan zin? Is shuffle dan niet bezig? Wie gaat er ook 16 uur naar dezelfde lijst luisteren... Ik, misschien, misschien moet ik dat eens doen.
Ik zie Bryan en Memphis al samen zo'n muziek maken. 

Ik heb de gedichten gelezen, voor beeldspraak. De wat langere teksten moet ik nog doen. Bij mijn gedichtje heb ik nog een paar dingetjes toegevoegd, en het een beetje in kortere stukjes en dus langer gemaakt. 

Wauw. Is dat echt die expressie?
Toont de spiegel zonder reflectie de waarheid? 
Met de handen in het haar en de ogen opengesperd
Krijg je geen kramp door jezelf zo vast te zetten? 
Of ben je dusdanig aan je eigen wanhoop toegewijd?
Elke keer dat ik terugkijk voel ik stress,
maar als maar holler en holler,
moet ik mij hier zorgen over maken? 
Wat als een spiegel een schilder-per-nummer was,
zou je jezelf nog herkennen?
Zo oppervlakkig.
Vinger-op-de-pols-groenblauw tegenover die vermiljoenen blos.
Komen die aardkleuren uit de grond van je hart,
en niet van onder je voeten?
Overdonderd, of hangen de wolken er al lang?
Zie je de sterren niet meer?
Zitten ze vast in je ogen?
Is het misschien al uitgeregend en als tranen op je gezicht,
wil je niet dat ze drogen?
Want je moet kunnen tonen dat je lijdt?
Ocharme toch.
Ochère.
Ochot. 

Als je staat te wachten, kijk eens omhoog; je zult een heel nieuwe stad zien. 

Is de trein het meest verlichte voertuig, met zijn 3de oog? 

Ik schrijf het op mijn hand, met een alcohoolstift, ik weet dat de inkt zal bloeden, en een samengelopen vlek met aura zal vormen, maar dat ik het niet kan lezen maakt niet uit, want ik weet zo wel wat er staat. Want ik heb het onthouden, daarom heb ik het neergepend. Ik zal het lang genoeg weten waar het vandaan komt, zoals een krap van de kat met dezelfde eigenschappen, en wanneer het rood wegebt, dan is de vergetelheid welkom. 

All that comes to mind is oblivion and forgetness.

Je vind geen papiertje? Schat, je hebt een huid! Wat wil je, dat ik een krijtbord voor je koop ofzo?   

1: kiné
2: iets voor school

3: muziek en terug Felix op mijn schoot

health & gn xxx

 

Dagblog 21

Ik drink graag chocomelk, maar ik ben lactoze intollerant, dus nu drink er met soja. Als je de hele tijd chips aant eten bent en je wilt stoppen met chips eten, op de moment, drink dan wat chocomelk, het werkt, nu heb je geen zin meer in chips! Hoera! 

Waarom is het zo moeilijk om op een deftig uur wakker te worden? Misschien omdat het zo moeilijk is om op een deftig uur te gaan slapen. Ik doe allebei het "gaan doen" en "worden" niet graag, maar het "zijn" wel... Eens ik in de ene staat ben wil ik gewoon niet in de andere omschakelen, toch niet wanneer het moet. Te veel druk, ik heb te hard moeten vechten om wakker te zijn, wat ga ik dat nu opgeven? Elke dag opnieuw zeggen dat ik dat ga doen zoals "op tijd" gaan slapen of "op tijd" opstaan en juist omdat ik zeg dat ik het ga doen gebeurd het niet. To-do lists zijn een compulsieve drang maar ook een vloek. Een gevaarlijk spel tussen zelfmotivatie en omgekeerde psychologie. 

Als je droomt, uit welk perspectief doe je dat dan? Bij mij wisselt het, mijn mama zei dat ze altijd haarzelf is, iemand anders zei dat ze altijd iemand anders is. Als ik iemand anders ben is het meestal een personage, dus op een manier nog altijd mijzelf, mijn eigen creatie. Ik ben maar wat aan het denken waarover ik kan vertellen want vandaag was weeral niet zo event vol. Mijn droom ging over Silvian, ik was hem, en hij wou eten kopen in een fast food restaurant, ik zal maar zeggen dat het McDonalds was, al was het dat waarschijnlijk niet, maar ik hoorde het de gedachten in mijn achterhoofd zeggen. In dromen gaat dat soms zo, dat gedachten in de achtergrond beginnen commentaar te geven op de "film". Zijn betaalkaart werd gewijgerd, al had hij wel nog genoeg geld erop staan, iets van een 40 euro. En toch ging het niet. Frustratie, grote frusttratie, waarom werkt die kaart niet? Ik wil gewoon een eisje... Dat is toch een angst van mij. Misschien is niet genoeg geld hebben ook een angst. Jeej, financiële onzekerheid... 

Ik zit dan zo in mijn hoofd da ik vanalles moet doen ma dan is da zo teveel en gebeurd er niks.

Dwang gedachten
Dit kwam in me op toen ik met de auto onderweg was naar het station om de trein te nemen naar Gent, voor morgen naar de Kiné te gaan. -Deze keer wel in de juiste richting. Ik was het in mijn hoofd al aan het schrijven op de blog, in realiteit maar in enklele sleutelwoorden want anders wordt ik auto-ziek. (even ter verduidelijking: ik zat niet achter het stuur, als je dat denkt, dan ken je me niet, of heb je niet al de blogs (recent genoeg) gelezen) Sleutelwoorden, weet je nog hoe ik het middelbaar elke leerkracht het door je strot ramde dat je bij een presentatie enkel sleutelwoorden mocht noteren en gebruiken en hoe hun ogen rood werden van woede als je durfde een zin te noteren. Rode ogen van woede, het komt nu pas in me op dat ze daarmee de bloedcirculatie bedoelen. Dat is toch een echte uitsprak, hé? Want nu vind ik dat niet terug?? Vermenigvuldig je leestekens niet want dat komt onbeleeft over!!! Nee echt?? God, gadver, wat irritant,, ik heb het ooit moeten doen.. Omdat ik in paniek was.... leerkracht was er niet bij mee,, nu let ik er beter op.!? 

?! ‽ INTEROBANG ‽ !?

Door de strot geramd.

Als je praat wil ik soms aan je tong je ruggengraat eruit trekken als een slang uit een wc-pot in australië.

Ik had een bonbon in mijn mond gestoken, omdat mijn adem stonk, ik heb het niet gecheckt, want dat hoeft niet, want ik vind tegenwoordig altijd dat ik stink. Niet dat het veel zou uitmaken, ik moest toch een mondmasker dragen en er zou niemand dicht genoeg in mijn buurt komen om mijn adem te ruiken, maar ik wel, en ik eet ze gewoon graag. Ik heb er nu een zwart, zo als er blauwen zijn, ik wou die erg graag, en plots had het lief van mijn broer er, ik mocht er twee hebben. Hoestbonbons, violetjes, mentros, tictacs, en als het echt moet: muntjes, ik moet iets hebben gewoon, soms. Het was zo'n harde, met appelsiensmaak, mama had er ook met rozemarijn gekocht maar die vind ik maar vies. En ik zat in de auto met die anderhalve blok glucoze in mijn mond al luisterend naar het geluid dat het maakt als het tegen je tanden kets en je denkt; ooit gaan mijn tanden in stukken breken zoals een napoleonbol -die eet ik ook wel eens graag- waar je te hard op bijt, dat droom ik vaak dat mijn tanden helemaal in stukken verbrijzelen. En toen kwam het in me op: je kan hier zo gemakkelijk in stikken. Wat als ik nu in de trein die snoep inhaleer? Gaat dat pijn doen? Zal ik denken: "O, nee ik had nog zoveel te doen in mijn leven" of "Het zal dan maar zo moeten zijn"? Zal iemand mij helpen? Nu met corona, of gewoon überhaut, tout court? 

Onlangs was ik brood aan het snijden, het was al middernacht voorbij, maar ik wou nog een boterham. En terwijl ik luisterde naar wat in zijn essentie een cirkelzaag was -en nog steeds is- kreeg ik toch wel een beetje schrik. Wat als ik nu mijn vingers eraf snij? Dat is nu niet het meeste coole dat me kan overkomen. Maar de vloek van die gedachten is dat die je bang maken en de kan groter op het falen en uitkomen van de angst, en die gedachte was dan precies wat me nog een graad banger maakte. En dan was het brood gesneden. 

Dat is zo wat de vloek van een sterke intuïtie te hebben gecombineerd met vele angsten en doemscenario's. Ik moet eerlijk toegeven dat het sinds enige tijd is dat ik nog zo'n specifieke gedachten heb gehad. Toch zover ik me kan herinneren. Het overvalt me wel, en vroeger continu. Het gaat nooit goed: als het slecht gaat: o nee, zal het altijd slecht gaan, of als ik denk, het kan niet erger, gaat het dan erger worden? Als het goed gaat: o nee, het gaat te goed, elk moment kan de wind keren. En als het te lang goed blijft gaan, wordt dat dan niet slecht? Want dan raak je eraan gewoon en dan betekent dat niets meer. (Die laaste kan ook voor slecht gaan.) Als het goed noch slecht gaat: Zal dit altijd zo blijven? Zo grijs? 
Ja, wat doe je daar aan? Het heeft niet veel zin er iets aan te doen, of te proberen, het enige wat ik kan doen is denken: oké dat denk je nu. Dat is het, nu met iets anders bezig houden, hup hup.

Wat kan jij je het best herinneren? Geur? smaak? Zicht, gehoor, gevoel? Of nog iets anders. Zowat de sfeer dat iets of iemand of een moment bezat. Dat is toch het eerste wat je inkomt? Hoe zou dat heten? Melancholie, nostalgie, maar dan zonder de slechte of goede of whaterver bijklank. Het is gewoon. 
Nadat ik een film heb gezien of op een andere manier iemand lang heb horen praten hoor ik vaak de rest van de avond genarreerd door één van die stemmen. Die stem ankert zich meestal vast in een personage, als het één vind dat het bij kan passen. Narreer jij je leven? Of doet iemand anders dat? Misschien is die exacte 2 zinnen iets dat ik in mijn boek moet steken. Ik zal het noteren. 

En de rand van zijn schaduw was rood. Ik vertrouw hem niet. Geen groen licht.

Opdracht beeldspraak, schrijfatelier: gedichtvorm maken van een bestaand portret (van een kunstenaar, niet van jou) vorm is vrij. Natuurlijk is het eerste waar ik aan denk courbet. Misschien een beetje cliche, maar het spreekt me aan. Ik weet wel niet goed welk te kiezen: zelfportret als wanhopige man of een foto uit 1853. Hmm..

De eerste keer dat ik dat zelfportret zag dacht ik: 

Wauw. Is dat echt die expressie? Toont de spiegel zonder reflectie de waarheid? 
Met de handen in het haar en de ogen opengesperd, krijg je geen kramp door jezelf zo vast te zetten? 
Elke keer dat ik terugkijk voel ik stress, maar als maar holler en holler, moet ik mij hier zorgen over maken? Wat als een spiegel een schilder-per-nummer was, zou je jezelf nog herkennen? Zo oppervlakkig.
Komen die kleuren uit de grond van je hart, en niet van onder je voeten?
Overdonderd, of hangen de wolken er al lang? Is het misschien al uitgeregend en als tranen op je gezicht wil je niet dat ze drogen want je moet kunnen tonen dat je lijdt? Ocharme toch. Ochère. Ochot.  

Tegenover nu. Zoiets. 
Morgen de teksten lezen van de les zodat ik het gedicht misschien nog wat aanvul.

Terug eens op mijn kot, het lijkt zo recent maar tegelijkertijd zo lang geleden. De fles tafelbier is al te zoet geworden, en de koelkast appels hebben aan hetzelfde lot geleden. Toch ben ik blij nog eens terug te zijn. Hoe zijn mijn nagels weeral zo lang geworden? Ik zal altijd en overal Felix in elk zwart kledingstuk zien liggen. Als ik niet genoeg agave bij mijn thee doe dan proeft hij naar hoe een  4-uren-kaars ruikt wanneer je die net hebt uitgeblazen. Wat een ervaring. Soms doe je dingen die je niet leuk vind omdat dat plezierig is, nee? 

Of gewoon interessant?

Masochisme hmm... 

Zelfportret als Chad

Hij heeft zelfs zijn eigen handtekening. 

I hate the colour of this pencil. I'll use it to take notes and will get a sort of joy out of it because I'm in control of it's destiny, I deemed it not worthy for drawings and I will grin as it grows smaller and smaller. But then when the end is nye and the point breaks beyond sharpening: I will grief, for I have grown attached to my trusty purple writing pencil and I will sigh deeply when I see what an asset it could've been to my sketches.  

1: Les schrijfatelier
2: terug op kot
3: muziek en poezie en deze gekke maar leuke blogpost

health & gn xxx

Dagblog 20

"Rare werken"? Waarom dacht ik niet aan surrealisme, ik was die stroming voor een beetje helemaal vergeten. Surrealistische kunst maken, dat is de droom ;). Maar echt, ik ben altijd verwonderd door Dali's zotte werk, ik wil zelf iets doen met al die rare beelden die ik heb. 

Weer een dag "niks gedaan" ik overslaap, treuzel, twijfel, wordt afgeleid, en toch zo moe. Tijd voelt zwaar, elk uur dat er bijkomt lijkt er een kilo extra op mijn schouders te worden gestameld. Nu mis ik school en kot toch echt wel, dan ben ik minder afgeleid door de mensen rond mij en hun energieën en wil ik niet continu ontsnappen van mezelf. Ik mis mijn acrylverf. 

Op fillmpjes gestoten van schattige konijntjes. Ik mis mijn knijntjes, misschien een foto van zoeken en die tekenen. Ik kon uren kijken naar hoe ze zaten te eten. Ik denk dat ik ze had toen ik tussen 5-11 jaar oud was? Konijntjes zijn even schattig als ze klein zijn als wanner ze groot zijn vind ik. Ik mis ze wel, maar op een serene manier. Zo een manier waar het niet echt pijn of echt verdriet doet. Gewoon een soort van "jammerheid", maar niet met een ontbreken, op een voldane manier. Dat heeft waarschijnlijk ook wel te maken met mijn "korte herinneringen" en in het nu leven. Intensere gevoelens, een andere vorm van rouwen. Dat kan gaan om grote dingen en kleine. Het hangt meestal af van mijn verwachtingen of hoeveel engerie ik ergens in steek. Ik mis dingen vaak nog achteraf, maar op een andere manier. Het is moeilijk uit te leggen. Ik zou het eens wat moeten onderzoeken, de manier waarop ik rouw. Hoe ik tegelijkertijd alles vergeet en blijf onthouden. Een soort detachment met mijn gevoelens. Die dissociatie, depersonalisaties is duidelijk op verschillende vlakken aanwezig. Juist omdat het over dissociatie gaat is het zo moeilijk om er vat op te krijgen. Het doet me vaak koel of juist dramatisch lijken. Ik heb moeite in zin van het uitdrukken van mijn emoties of gevoelens. Ik lijk vaak niet door te hebben welke mimiek ik heb op mijn gezicht, dat heeft me al voor wat problemen gezorgd... Mijn gevoelens komen er gewoon uit wanneer ze willen. #no filter. Maar waarom is dat, is dat iets waar ik iets aan kan doen, moet doen? Hoe pak ik het best aan? 
De dissociatie, het lijkt alsof de herinneringen niet uit mijn hoofd gaan, maar ook niet van mij zijn. Soms. Misschien wat herinneringen bekijken en er wat over nadenken. Want dat doe ik niet genoeg. Juist heel veel, veel te veel, maar ze blijven terugkomen omdat ik niet sterk genoeg nadenk. Doorduwen tot de pijn weg is? Zoiets? Misschien brengt het eindelijk rust. Misschien helpt dat om die dingen op te schrijven. Zo maak ik ze echt en echt genoeg om te vergeten. 

Ik blijf vergeten om telkens weer te herinneren opnieuw en opnieuw vergeten wat ik wou of wil weten. 

My feet are burning cold, my finers tingle and  breathing feels like air conditioning in winter. 
t' Word koud. Dan ga ik boven op mijn kamer zitten, in mijn bed voor het comfort, maar dan heeft de chauffage niet aangestaan vandaag. Niet zo gezellig. Dan maar terug even naar beneden gaan. Felix katje zit nu op mijn schoot dus nu heb ik het wel lekker warm. Nu kan ik wel even niets doen, niets anders dan tv-kijken. Hoe heb ik dit dan neergeschreven? Magie! Schrijven is een soort van tijdreizen en tijdtoveren. Je geloofde me meteen he? Dat ik dat zei terwijl ik daar zat en niet kon typen? Maar hoe kan dat dan?

Herinneringen, dromen, ideeën, wat is nog het verschil, zijn de energie van dingen die echt zijn even sterk als wat niet echt is maar toch sterk aanwezig is? Had die video van schizofrenie nog vermeld aan mijn moeder. Hoe verbluffend het is, die stoornis. Eén van de geïnterviewde had hallucinaties waarbij hij echte mensen niet kon onderscheiden van niet echte mensen. Hij zag, hoorde, en soms voelde ze. Om te zien of ze echt waren moest hij ze vastgrijpen of zijn gsm-camera bovenhalen, want op zijn scherm zag hij ze niet. Dan begin je toch te twijfelen aan de realiteit? Mama zegt dan altijd: misschien is het wel echt wat zij zien. Misschien. Misschien zitten we echt in een Matrix-simulatie-situatie. -Wist je dat dat een allegorie is op transgender zijn? Echt waar, vraag maar aan de directors, twee trans zussen. Ik vond de eerste goed, tweede niet en de derde heb ik geen zin om te kijken. 

Dus, een eerste herinnering, of zweem aan herinneringen. Huisdieren die ik heb gehad. Mijn eerste huisdieren waren 3 konijntjes, Knuffel, Snuffel en Witje (Sush, nee echt) Witje herriner ik me eigenlijk niet meer. Het was het konijntje van mijn zus, is heel erg jong gestorven. In haar armen blijkbaar. Snuffel en Knuffel hebben nog 6 jaar verder geleefd. Ze zaten in onze tuin, 's nachts moesten we ze dan ze in hun kot jagen. Ik ben ermee opgegroeit, en als ik nadenk zal ik er nog wel veel herinneringen aan hebben. Maar nu denk ik plots aan hoe ik tegen het klimrek was geloven en de bult voor een week de kleuren van de regenboog afging. Ik heb er nog een littekentje van in mijn wekbrauw. Maar geen coole, je ziet het amper. Ik denk dat ze zacht waren. En ook dik, "om op te eten", toen ik dat iemand hoorde zegen voor het eerst-ik was 6 ofzo- vond ik dat maar een duistere uitspraak. Mijn beesjes ni opeten :( Ik weet nog hoe ze rondhuppelde, tunnels groeven naar de buren. Gaatjes beten in de dekens waarmee we met hun op het klimrek zaten. Hoe hun urine de plaat vaan hun kot kapot had gevreten en verroest. Ik kan ze nog horen knagen op de houten stokken die we ze gaven voor hun tanden. Snuffel die knorde als ze boos was. Ooit hard gebeten in de duim van mijn papa. Hij moest die dan in een eierdopje steken met isobetadine. Eierdopjes, dat heb ik lang niet meer gezien. Zachtgekookte eigeren maken we niet meer. Dat ik het enige dat mijn papa echt vies vind: een lopende eierdooier. Allez, ma echt. Ik herinner me nog dat snuffel plots elke dag dunner en dunner en dunner werd. Tot ze nog een tiende woog van wat ze was. De vliegen waren haar begrafenis al aan het vieren. Het deed meer pijn om haar te laten leven dan haar te laten inslapen. Ik vond het erg maar niet zo erg als de eenzaamheid van Knuffel en al snel overviel haar hetzelfde lot. Haar hebben we er niet zo lang aan over gelaten. Ik herriner me nog dat ik naast haar stond toen ze werd ingeslapen, maar verder: niets. Misschien was ik te jong. Misschien is het te lang geleden. Maar het is een van die herinneringen aan iets verdrietig, iets dat ik erg hoor te vinden, maar het was gewoon. Zo waren dingen toen ik kind was. Het was hoe het was. Konijntjes dood? Zo gaat dat. Het eerste katje van Fran dood? Zo was het. Altijd eenzaam en uitgesloten op school? Zo was het. Mijn beste vriend van de lagere school die me de ene dag op de andere dag niet meer wou kennen because gender roles. Dat was zo. Wel... Die laatste had wel even closure nodig. Al was het maar. We we're only kids. Herinneringen zijn raar. Want je herbeleefd dingen met de mindset die je nu hebt. In die zin voelt het als tijdreizen. Het zelfde gevoel zit in het boek dat ik geleent had van mijn broer om te lezen toen ik misschien 10 was: Kippenvel: De getikte klok. Het hoofdpersonage draait de nek om van de koekoek van de nieuwe oude staande klok, om middernacht, als een prank. En vanaf dan gaat de tijd achterruit, wordt hij als maar jonger en jonger, maar met dezelfde wijsheid en ratio. Zo voelen herinneringen. Toch van mij. (Wat is dat toch met dingen die veranderen om middernacht. Ik was vergeten hoe vreeselijk cliché dat is. Maar ook een mooi en zo een oud motief... Nu wil ik weten waar het vandaan komt.

What changed? When Did I start caring? When I started living as/for myself. Vanaf wanneer waren dingen niet meer gewoon wat ze waren? Vanaf wanneer ben ik beginnen erg te vinden? Ik kan het niet met zekerheid zeggen. Want een echt doorbraak moment is er nooit geweest, denk ik. Wel... Misschien wel. Het is altijd moeilijk geweest, ik zat altijd overal veel te erg mee in. Maar dat was niet voor mij, of door mij, maar voor en door anderen. Toen in het 6de middelbaar, het ging al een week echt niet goed. En die leerling begeleiding op school was ook maar halfgekookt. Dus hebben ze me maar naar huis gestuurd. Omdat ze dachten dat ik mezelf iets ging aandoen. Ik zat weer weg te kwijnen achter die pc in het computerlokaal, mijn slaaptekort in te halen in microslaapjes waarbij ik mijn ogen voelde tollen en branden. Ik werd naar het ziekenkamertje gebracht, een andere plek om mijn slaap in te halen, iets effectiever. Maar ik sliep niet. Ik heb zitten tekenen, denk ik. Terwijl ik zat pijn te hebben zat ik lieve wholsome beacon of light Jason te tekenen. De leerlingbegeleider vroeg wie ik wou zien. Mensen om afscheid te nemen? Het was zo dramatisch ik weet niet waarom, maar het deed goed. Mijn mama is me komen halen. Ik denk dat ze haar gehaakte wollen sjaal met rood en geel aan had. En zo'n zwarte jas met dons in, zo'n jasse draagt ze al van mijn begi. Ik zocht altijd naar pluimpjes om eruit te trekken. Ze nam me mee naar huis en we hebben toen lang in de zetel gezeten. Mijn broer had bezoek, hij zat in de computerkamer, ik herinner zijn blik nog, de spanning die hij uitstraalde, de angst van mij die hij even spiegelde toen hij overliep van de wc. En ik zat daar, mijn eigen angst en kutgevoel kan ik niet meer voelen, maar ik weet dat het erg was, want ik heb zitten wenen en wenen. Vaak leid en leidde ik af hoe erg iets was door de reacties van anderen en mijn reactie daarop. Dus hoe ik hun reacties op nam, vanuit het standpunt van hoe erg of belangrijk ik dacht dat de andere het vond. Ik voelde altijd telleurstelling. Ik voelde mij altijd schuldig, alles was altijd mijn schuld en verantwoordelijheid en ik had altijd iemand nodig die zei: "het is niet erg" of "trek het je niet aan" of "het komt wel goed".. Dat gevoel. Niet mijn echte gevoel van hoe ik me voelde. Voor mij. Over mij. Het ging altijd over de ander, maar het waren wel mijn gevoelens, maar het ging altijd over iemand anders. Er was geen plaats voor mij, in mij. Als ik iets voor mezelf deed, of wou doen voelde ik me al snel egoïstisch. Elk klein ding dat ik dan deed voor mezelf leek een grote misdaad aan zelfzuchtigheid. Nog meer schuld en schaamte. Maar ik kon me niet meer inhouden,wel, ja en nee, want ik kreeg niets gezegd. Mijn mama heeft het eruit moeten trekken, wat er was. Een coming out, dat is niet gewoon voor de andere, om te weten wie je bent. Dat is voor jou, om te ontdekken en te tonen wie je bent. Niet egoïstisch, niet om je schuldig over te voelen, niet om je over te schamen. Het is essentiel voor jou, jouzelf. Daar zal het zowat begonnen zijn. wel "begonnen"... doorbraak. Beginnen voelen voor mijzelf.
Ik herrinner me de dag niet meer, de datum bedoel ik, maar tijd is maar een constructie. En ik voel ook alles en niks. En dat voelt raar.

Wandeling gemaakt (ja ik heb twee dagen aan deze post geschreven) met mijn broer en zijn vriendin, aan Horst, hele mooie europeese eiken. Er waren waterkippen en eendjes in de gracht van het kasteeltje, maar deze waren bang, niet zo als die aan de Graslei. Als we wat verder wandedlen kwamen we een boerderij met ezeltjes voorbij. Ze waren zo lief, mijn hartje smolt. we kwamen ook witloof en schorseneerbloemetjes tegen. Je herkent ze enkel wanneer je het weet, ik had ze toevallig eens opgezocht. Ik heb foto's gepakt, wie weet hou ik morgen een hele sessie ezeltjes tekenen :) En bloemetjes en... Ik ga nog eens het schetsboekje boven halen dat ik gebruikte voor de les tekenen vorig jaar tijdens de eerste lockdown. Of wil ik op apart papier tekenen? Daar heb ik het altijd moeilijk mee, met de keuze van mijn papier. Ik twijfel daar altijd over. Drie uur was lang, en na een tijdje was ik wel moe, maar de wandeling heeft me wel wat helpen gronden.

En dan lijkt de zon feller te schijnen, want de wolken zijn weg
Die grauwe lucht kon het licht toch beter verdelen
Geef me dan toch een zonnebril of toch even om op zicht te komen, seg
En al die spotten van een nachtlantaarns
ze zorgen echter voor lichtpollutie
ik vind dat rood wel mooi maar
geef mij maar een zaklamp, ik zal wel schijnen, zodat ik niet in de plassen stap, als ik dat niet wil
Zo kan ik de knooppunten volgen en terwijl de sterren zien.
En anders En anders 
Eigenlicht

(Wil je weten waarover het gaat? Wel, vraag het me. Of zoek het zelf)

Ik heb er vandaag nog over verteld. over dromen, lucide dromen als ik wakker ben (hypnopompische staat) Ik hoor dan meestal dingen, dat heb ik al gezegt. Meestal weet ik dat het maar een droom is omdat er gekke zinnen in mijn hoofd verschijnen zoals: "Homo's mogen geen bananen eten" of "Die omelet proeft naar hoe de liedjes van Depeche mode klinken"
Maar wat ook kan is dat het echt lijkt, iets normaals. Lijkt. Dat mijn mama mij wakker roept. Maar dat is oké, want dan is het tijd om op te staan, of een kat die aan mijn kamerdeur komt krabben en janken. . Natuurlijk kan dat echt geweest zijn. Nou... ik zat op kot. Of iemand die mijn kamer binnen kwam, me aanstaarde hoe ik in mijn bed lag, ken je dat, dat je ziet hoe iemand naar je staat te priemen maar je hebt je ogen dicht? En toen werd ik getased in mijn nek en toen werd ik wakker... Het is zeldzaam dat mijn dromen echt lijken, maar als het gebeurd is het vaak een flits, een ogenblik dat ik echt iemand zie of echt iemand hoor of echt iets voel. Echt wakkerschrikken is me nog maar één maal overkomen, dat was toen ik ziek was, een feverdream. Dat moet eng zijn als je zit te ijlen. Toen vielen die drie samen, kwam er echt iemand in mijn zicht me aankijken en iets zeggen zoals je ziet wanneer mensen een verborgen camera ontdekken... Dat was naar. Dromen zijn handig, interessant. Op een popcast hoorde ik iemand vertellen over hoe hij in zijn slaap terug op zijn school zat, en hij heel de school kon doorlopen, kon gaan waar hij wou, en in de gangen de posters aan de muur kon lezen. Hij heeft zo een volledige dag op school kunnen meemaken in één droom. Dan vraag ik me af, zou dat goed voor me kunnen zijn, als ik dat kon doen? Zou het goed of slecht zijn als je een (licht) traumatische ervaring zou herbeleven in je droom? Je ziet in films hoe mensen altijd in hun nachtmerries flashbacks hebben, maar zou het ook kunnen dat je er op zo'n manier over droomt dat het je helpt met verwerken? Dromen verwerken altijd. Maar soms voelt dat toch niet zo. Ik wil ooit eens hypnoze therapie of EMDR proberen, dat lijkt me interessant. Maar ook een beetje eng? 

1. Wandeling 
2. Felixje op mijn schoot gezeten
3. waterzooi

health & gn xxx

Ik keek tv en ik benoemde een tiener plots een "hufter". Ik heb dat woord nog nooit gezegd? Ik kende het niet. En nu ineens wel? Gek.
Why do I know this? I do not know this.

--

Binnenkort moeten we betalen om te weten wat uur het is.
Dan weten we hoe laat het is.

--

De regendruppels op je zwarte haren glinsterden als sterren in de donkere nacht je
bent de kalmte na de storm.

Ik wil, ik zou, ik ga een gedichtenbundeltje maken.

Ge we tet ge we tet geweten
Ik moet da doen, ik ga da doen, ik zal da doen
Ik we'et ik we'et ik we'et
Ik vergeet het vergeet het vergeet tet
-- 
Je ligt naast me en ik hoor je darmen kneden
zelf in rust ben je aan het werken

dagblog 19

Dus vandaag: Naar de dokter om bloed te laten trekken, ging ni zoo goed, opnieuw moeten prikken, nochtans 3 mooi dikke anders (waar ik wel een beetje trots op ben), ze zei het zelf. Ik zei het nog gisteren. Called it. Herinnering, raar en ik vergeet en onthou ze nogal op een rare manier. Ik had mijn dokter die mij al mijn hele leven kent een half jaar niet gezien, zij had geen gaatje meer of was afwezig en dan moest ik naar iemand anders in de praktijk. Ze zei me: "Ma zo goe gedaan!"  Ik keek haar fronzend aan. Wat heb ik gedaan? "Ge waard er op alles door, goe gedaan da jaar" ?? Aja, juist, vorig schooljaar. Ik heb er nog regelmatig herinneringen aan, 

Foley artist, Patricia Taxxton.
Ik wou naar muziek luisteren terwijl ik aan het tekenen was. Ik vond geen YouTube video's die me aanstonden en ik had geen zin in Netflix. Hoe heb ik Patricia ontdekt? Ik was door mijn YouTube recommened aant gaan. Ik kwam op een schattige meme-achtige geanimeerde kat muziekvideo uit: https://youtu.be/v1K4EAXe2oo
Het is zelden dat ik doorklik naar de beschrijving van de video's en kijk naar de links met de verwijzingen naar de bronnen. Deze keer wel, waarom weet ik niet, niet dat ik het zoo opmerkelijk vond. Ik klikte door naar de artist van de muziek. Ik kwam uit op "bandcamp.com" Ik kende de site niet, het is een site voor kleinere muzikanten om hun muziek te delen zodat mensen ze kunnen downloaden voor een vrije bijdrage. Ik heb gekeken naar Patricia's indrukwekkende discografie. Het was ondertussen al 2 of 3 of misschien al 4 uur s'achts. Zo'n uur dat dat niet meer nauw stak, die cijfers. Ik zag een cover die me aantrok, van een schilderij van een heel goeie kunstenaar die ik volg op instagram. Dusty Ray. https://www.instagram.com/sloppjockey_ert/ Prachtig werk, ik hoop ooit zo iets fantastisch te kunnen maken. De muziek paste er perfect bij. Het album genaamt Foley artist was iets dat ik nog nooit had gehoord. En precies wat ik nodig had maar nooit zou naar zoeken, want ik had nooit geweten dat ik dat ontbrak. Zo anders. Zo uniek. Zo puur, zo ruw. Zo emotioneel op een manier dat ik niet wist dat het kon. Voor mij half afschrikkend omdat ik niet wou geloven aan hoe sterk ik het gevoel kon delen. Heb je een uur? Ben je paraat om diep te gaan?
Misschien is dit niets voor jou, maar het punt is, er is altijd iets te ondekken dat je onverwacht pakt of inspireerd. Veel muziek is relatable. Maar dat is altijd door de lyrics, en meestal op een opervlakkigen cliché manier. Af en toe wat meer specifiek. Als mensen een band hebben met muziek ligt dat vaak meer bij de herinneringen die ze linken met de muziek omdat ze bepaalde dingen hebben ervaren in de periode dat ze naar die muziek luisterden. Bij deze muziek ervaar ik het album, ook mijn herinneringen, maar de muziek was nieuw voor me, en toch voelde ik zo'n sterke band. Die eerste keer iets horen en dan zo een herinnering aanmaken waar je altijd terug op zal denken. Dat is zo krachtig. Zo speciaal.
Helaas, geen spotify link.
Yt: https://youtu.be/FNaDXjYO3JU
bandcamp: https://patriciataxxon.bandcamp.com/album/foley-artist

Luister het eerst alsjeblieft voordat mijn ervaring die van jouw ontzuiverd (heb ik eigelijk al een klein beetje gedaan, sorry). Dit album gaat over transitie, de transitie, transgender identiteit van Patricia. Natuurlijk is dat voor iedereen anders, maar ik voel er zo een sterke band mee. Ik moest in een kot van de nacht te werk springen en mijn eerste gedachten op papier zetten. Het is nu nog tekst, ik zal het een gedicht noemen. Maar ik wil er zeker nog op verder werken, op die tekst, met de muziek, met dat gevoel. Da komt, daar komt nog iets uit.
Misschien deel ik dit album wel met de klas. Laat ik de 1ste track horen, vertel ik een verhaal en verzoek ik ze om er eens een uurtje ervoor vrij te maken om naar te luisteren. En dan een uurtje vrijmaken voor therapie. Haha, maar nee echt. Helpt me verwerken en moet ik ook altijd een beetje verwerken. Momententeel ben ik hard aant werken in mijn lijf.

Een enorme discografie, elke zoveel maanden weeral een nieuw album of ep. Erg indrukwekkend, maar de albums verschillen onderling ook erg sterk. De ruwe emotie en het experiment is zo indrukwekkend. Niet gewoon een muzikant maar een ras echte kunstenaar. Ik ben zelf nog alles aan het aan het ontdekken, beetje bij beetje, The Best Day; Pix & Bit zijn ook echt kunst en therapie voor mij.

bij Foley Artist 

Uit het rode atoma schrift, die zit ook nog vol vanalles. Ik maak dan nu misschien niet enorm veel. Maar ik ben altijd bezig. Altijd.

Ik ben bezig met zotte tekeningen momenteel, rare ideeën, trascendale en tegelijk kitcherige energie, zoals memes dat hebben. Theorie: vinden we rare nonsens memes goed omdat dat gewoon spiritualiteit voor tieners? Who knows. "Rare dingen maken" Het helpt me zo met verwerken, het is "raar" maar ik heb nood aan raar, daarvan ook die rare tekeningen, het zijn hersenspinsels, associaties op bewust en onbewust trauma om te verwerken. Daarmee. Morgen eens wat foto's maken van mijn works in progress, Koba wou dat graag zien, en voor mezelf is het goed om er een beeld van te krijgen. Zal inspireren? Of verlammen? Rustige onrust? We zullen zien. 

Welke pijn is echt? Wel allebei, maar psychosomatische pijn is van iets mentaal. Mentale stress. Nu zijn het mijn tanden, tandvlees van mijn voorste tanden. Is er iets mis of "is het" gewoon? Het is niet gemakkelijk die twee te onderscheiden. 

Trans day of remembrance. 

1. bij dokter geweest
2. Muziek van Patricia Taxxon
3. verwerking

Even bevliegt de spirit van Chad me.

Het kan altijd erger.

O nee

O nee

Wat gaat er dan nog allemaal gebeuren?

---

Geen schrik hebben, wees niet bang voor de toekomst. Er ligt vast wel iets moois int verschiet.

__

Het gaat moeilijk.

Moeilijk gaat ook.

Tot het niet meer gaat. 

moet weer mijn spuit hebben de tijd vliegt.

Dagblog 18

 

mijn notities van de les van Felix, beeldproject

Mijn personages zoomen in mijn hoofd. 

Ik voel mij onzeker over ons groepwerk, het was goed, dat zeker. Maar als ik zie hoe de anderen dat anders hebben ingevuld, dan begin ik te twijfelen. Mij schuldig te voelen. Altijd dat onzeker en schuldig voelen, ik kan er niets aan doen. (Waarschijnlijk wel, ik doe het gewoon niet) Ik denk dan dat ik mij moet excuseren voor wat ik heb gemaakt, als ik dat zo moet tonen in groepsverband... 8 uur les vandaag. Hoe veel les heb ik op een week? 10. Vanaf half negen, twee 2-uur lessen na elkaar en dan om 14 uur 4 uur beeldproject. Sorry, maar ik kon mij echt niet concentreren. Meestal helpt het te noteren of tekenen, maar dat lukte niet en werke bij de 2de les werkte het eerder afleidend. Maar voor de tekening tijdens 'project met Felix heeft het mij toch een klein beetje bij de les gehouden, in de zin dat als ik nu naar de tekeningen terug kijk ik me toch heel wat kan herinneren van wat er gezegd werd. Misschien was het de koffie, ik drink dat dan, 1 keer in de week, om wakker te blijven om me te kunnen concentreren, maar dan word ik nerveus in de plaats. Soms kan ik dan kei goed opletten, of juist helemaal niet; en helaas was het vandaag dat laastste.  

Amaxofobie, nieuwe fobie, geleerd van de slimste mens zo net, tijdens het schrijven. Rijangst. Ik durf niet leren autorijden. Nee, danku. Ik durf zelfs niet eens te fietsten Het verkeer is gewoon te eng en ik zou sowieso dor iets worden afgeleid. Ik heb al 7 of 8 jaar niet meer op een fiets gezeten... Zou ik nog weten hoe dat moet? Dat is één van die dingen die je niet ontleert; die je niet vergeet. Het is altijd verassend welke dingen men zo lang onthoud en welke dingen die overgeetbaar lijken vergeten. Als je hoort hoe iemand op 15 jarige leeftijd blind wordt en jaren later zich niet herrinerd hoe kleuren eruit zien... Dat kun je je toch niet inbeeleden (En die zich ook niet). 

Ik voel me nerveus en nutteloos. Zou ik al moeten beginnen iets doen voor mijn theorievakken? Ik kon al niet kiezen wat te tekenen, en nu komt dat er nog bij... De blog van vandaag is vooral wat gezaag. Ik heb echt niks te zeggen, geen goesting, mijn brein heeft geen goesting. Wel, die van gisteren was lang, mijn langste tot nu toe denk ik, dus mag het vandaag ne mindere zijn. Dat is meestal zo. 

Schizofrenia. Ik zag een video over mensen met Schizofrenie vandaag, erg inspirerend voor mijn schrijfwerk. Ik zit al zo lang met het concept voor het derde deel van het verhaal-het is ook voor de delen ervoor, maar ik moet eerst verder geraken op mijn andere 2 stukken voror ik er nog een begin. Twee tegelijkertijd, oké. Drie? Hmm, dan begint de miserie meestal als ik moet kiezen uit drie of meer dingen. Het is eigelijk een heel simpel concept, maar het is naar mij idee heel cool. Je weet hoe ik van een "meta-niveau" en dubbelzinnig- en onzekerheden hou? Wel, er gebeurd vanalles bovennatuurlijk, wat als ik het nu ambigu laat of dat echt is of een illusie? Dat, en dat de verhaallijnen van verschillende personages allemaal op een manier overeen komen. Ik ga het gewoon zeggen, laat het idee van mij zijn, universum jij ook, de simpele questie is gewoon: Vampier of Schizofreen, in Bryan zijn geval. In Chad dan iets gelijaardigs, en Jason, maar elk op zijn eigen manier. Het is cooler in mijn hoofd, als ik ermee bezig ben.

Ben jij al in de kerstsfeer? Er is een nieuwe serie op Netflix: Dash & Lily. Ik wist dat het zo iets cheesy ging zijn, maar ik vond het nog wel fijn, inspirerend, écht goed? Nah. Het vieren van Kerst, zo heel die kerstsfeer is iets dat me soms zo even bevliegt. Meestal is dat wanneer we de kerstboom zetten, of de dag na kerstmis. Het is niet per se mijn ding, maar het lijkt me wel een leuk onderwerp om in mijn verhalen te steken en zien hoe de verschillende personages totaal anders reageren op gelijkaardige situaties? Dat is zowat de kern van mijn schrijven denk ik. Humor, meta-commentaar, perspectief, ...

Netflix, dat kijk ik meestal s'avonds, op kot deed ik dat eigelijk continu, afgewisseld met YouTube. Ik heb een nieuwe podcast om te luisteren, zo veel luister ik er niet. Maar eentje momenteel, eigelijk. Nu twee. Ik luister vooral naar die van humoristische youtubers als achtergrond geluid. Terwijl ik teken zet ik zo goed als altijd iets op op de achterond. Meestal is dat youtube en ja, het leid soms-vaak- af. Maar het zorgt ook dat ik langer kan werken, juist niet afgeleid raak, entertained word. Maar als dat te afleidend is is het spotify, muziek of podcasts. Stilte? Zelden expres.

Afleiding en inspiratie, een gevaarlijk spel.... 

Zelfs tijdens het schrijven van deze blog ben ik continu afgeleid, pfff... 

Oké, niks. Brain empty. Maar nu op een iets minder dreigende manier dan toen, toen ik er van begon te derrealiseren... Morgen naar de huisarts, bloed laten trekken om mijn hormoonwaarden te checken. Ik heb daar normaal geen problemen mee, ik had wel eens een andere dokter die er niets van kon en dan deed dat echt PIJN. Leer defig bloed trekken, ik heb goeie aders. 

Pijn, Herinneringen. Perspectief. Misschien een herinnering van vroeger om mee af te ronden.

Toen ik echt zo een paar jaar oud was heb ik mijn been gebroken. Letterlijk een van mijn vroegste echte herinneringen. Maar ook één van mijn vroegste valse herinneringen... Let me explain. Dus, ik was een paar jaar oud, mijn mama was gaan werken en mijn papa nam mij, mijn broer en mijn zus (tweeling van 3 jaar ouder)  mee naar het skatepark, letterlijk 500 meter van ons huis. Ik had een step mee, ik denk dat die nog van mijn oma kwam. Bon, ken je van die ramps. Zo van die metalen constructies die naar boven hellen en dan is er vanboven ook een stuk waar je op kunt "landen"-of in mijn geval zitten? Wel, ik was er opgekropen, en in het beneden gaan is er iets misgegaan want ik ben dan beginnen schreeuwen, en ik was geen groot lawijt toen ik klein was. Na enkele pogingen heeft mijn papa zijn conversatie met één of andere vrouw doorbroken, ze wees naar mij dat ik toch wel een groot toneel aant voeren was. Hij heeft mij dan naar huis gedragen, mij in mijn bed gelegd maar ik wou niet stoppen met schreeuwen dus heeft hij mijn mama opgebeld-die werkt op neonatalogie- en ze is naar huis gekomen om vervolgens terug met mij naar het ziekenhuis te gaan. Simpel verhaal. Waar zit het "valse" nu? Wel, dat komt erna, en ook niet. Ik weet niet precies wanneer en hoe vaak, maar als ik tegen mensen vertelde dat ik mijn been had gebroken zei dat ik naar beneden was geschoven van de skateramp en op de een of andere manier hard was neer gekomen? En elke keer verbeterede mijn broer of mijn zus me met: nee, je bent van je de step gevallen toen je er mee van de ramp wou. Wat? Nee? Ik had die step niet bij me? "Jawel" Ik zal toch wel weten wat er met mij gebeurd is? Het heeft jaren, jaren geduurt voordat ik ben beginnen overwegen of ik wel werkelijk van die step ben gevallen. Het is zo een futiel voorbeeld, maar het is gewoon om aan te tonen dat je je soms echt dingen verkeerd herinnerd! Je hersenen passen het verhaal aan om de één of andere reden. Dan vraag ik me af wat ik dan nog allemaal vervormd heb, wat andere mensen dan allemaal vervormd hebben... Mijn mama nam me dus mee naar het ziekenhuis, we hebben lang, lang moeten wachten, lang, lang LANG moeten wachten op de X-ray. -Ze waren mij letterlijk vergeten. De arts was niet vriendelijk, maar ook niet traumatisch onvriendelijk, anders zou ik het mij herinnerd hebben. Wat ik wel nog weet is dat hij (?) mijn been recht had getrokken om een foto te trekken en ik recht schoot van de pijn. Dat weet ik nog, omdat mijn mama nog zo vaak herhaald hoe erg dat was. En ik herinnner me ook nog de discussie die mijn mama had met de arts om het op een andere manier te doen, want dat been plooien deed gewoon te veel pijn. Ik kreeg een gips, 2 en een halve maand lang en krukken maar daar kon ik niet op lopen, dus maar een rolstoel en ik ging vaan niet naar school van de pijn en dan kreeg ik pijnstillers en kwam de hele klas, 27 kinderen, op bezoek en dan was ik high van de pijstillers en dan heb ik een niet-fuctionele vlieger gekregen met allemaal tekeningetjes van de kinderen. Vergeet je pijn? Nee, in de zin van, je onthoud alles van de moment dat je die pijn had, als je in hoge stress status ben ben je hyper alert. Daarmee dat ik nog al dat gedoe weet, al zat ik in de tweede kleuterkas ofzo. Ik herinner mij het pijnmoment, momenten van sterke emotie, maar de emotie of het echte gevoel zelf niet. Kan dat? Is dat standaard? Of ligt dat aan mij? Is het daarom dat ik mijn verleden zo slecht kan inschatten, omdat ik het niet meer voel dus ik moet afgaan op de andere zintuigelijke waarnemeningen en ik heb de neiging die te onderschatten want ik vind mijzelf een overdrijver want ik ben een zelf-saboteur? Misschien is het mijn autisme. Ik ben niet koel. Ik ben enorm emotioneel, maar mijn hoofd heeft moeite om op een systematische manier met emoties en gevoelens om te gaan. In het moment zelf zal ik het heel sterk ervaren maar na een beetje tijd zal ik daar geen beeld meer over kunnen inschatten. Dit is iets waar mijn therapeut me vaak mee confronteerd. Als ze vraagt hoe was dat toen die enkele weken terug, of, zoals recent, die 3 jaar gelden, 2017-2018 mijn diepste jaren. Ik zal mijn schouders ophalen en zeggen: erg, ja heel erg. Zeker? Het moet of te wel recent genoeg zijn om het nog een beetje te kunnen navoelen of lang genoeg gelden om het rationeel te kunnen vatten, wat er allemaal gaande was. Of een verjaardag van gebeurtenissen. Dat is echt een psychologisch ding, nee? Is het daarom dat ik Chad en co zo'n vreeselijke dingen heb aangedaan op hun verjaardag?... Ik durf niet vertrouwen op mijn ervaringen, omdat ik mijn herinneringen aan die ervaringen niet vertrouw of letterlijk niet sterk genoeg terug kan oproepen om erop te kunnen vertrouwen. En toch ben ik erg intuïtief, maar ik chanteer die intuïtie dan vaak weer... Die twee à drie jaar gelden - ik vind dat nog steeds zot dat 2017 niet nu meer is... Nog zo raar, ik kan het me niet herinneren, maar ik kan ook niet vatten dat het echt al in het verleden zit. Mijn herinneringen missen closure. Is het door al die toxische vriendschappen waar ik telkens weer inviel? Dat ik me dingen niet wou herinneren, dat ik de ervaring niet kon "afmaken" Met mijn fictieve situaties kan dat altijd, ik kan ze afmaken, aanpassen. Je kan de persoon waar je het mee ervaart helpen een beter persoon te zijn, ongeacht wie het is. Altijd. Herinneringen zijn raar. Misschien is dat omdat ik autisme heb, of omdat ik transgender ben en een "ander persoon ben geworden" of omdat ik heel mijn jeugd praktisch depressief en voor het merendeel geïssoleerd ben geweest. Nu ik 20 ben lijkt er toch een beetje meer rust in te komen. Realisaties, relativeren, verwerken. Niet dat het gemakkelijk is, dat "bewuster worden" is een dubble edge sword. Ik heb nog vaak herinneringen van 3 jaar of 7 jaar, ... geleden die mij aanvallen en ik nu elkens weer me moet realiseren hoe niet oké dat was, hoe niet oké ik was, of anderen. Maar die transitie heeft voor mij toch ook een afstand gecreeërd. Een nieuw hoofdstuk (cliché ughh), maar echt. Ik ben oprecht blij dat ik het tot na mijn middelbaar heb gelaten om er "aan te beginnen" en uit de kast te komen. Ik ben uit dat middelbaar geraakt. Doodnomale zaak, toch? Wel normaal was ik dood als het nog lang zo zou aanslepen, en mijn therapeut en enkele mensen uit mijn omgeving me er niet telkens aan zouden herinneren wat een prestatie dat was, dat ik ondanks hoe slecht ik mij voelde, mij niet thuis voelde, dat toch deed. Dat toch gedaan heb. Dat ik, hoe weinig ik ook de toekomst zag, het verleden niet zag en het heden niet wou zien, maar er ook niet naast kon kijken, toch heb doorgezet. Ik zag geen licht in de tunnel, Ik moest letterlijk wachten tot ik naar buiten mocht. Ik moest gewoon weten hoe ik moest lopen en dus naar buiten kon stappen, met mijn ogen toe. Op gevoel. Ik heb atlijd wel gevoelt dat het anders kon, dat ik mensen kon vinden die mij wel, meer begrepen. Dat was gewoon mijn plek niet. Maar dat ervaren hebben zorgt dan ook voor perspecitef, voor zover ik het kan zien, toch. 

Toekomstperspectief Jason. Het zit in de verte, Jason, het is daar. 

-Zion, ik zie niks.

Dat is omdat je bijziend bent, geloof me, het is er. We moeten toch eens een nieuwe bril voor je zorgen.

-Ja, maar tot dan zal ik je volgen. 

Weet je het zeker?

-Nee, maar ik voel het.

Hij ging met open armen richting de rijke toekomst. 

1. Mijn lessen gevolgt (ongeacht hoe productief het was

2: blogpost

3: Sweet boys podcast