Dagblog 20

"Rare werken"? Waarom dacht ik niet aan surrealisme, ik was die stroming voor een beetje helemaal vergeten. Surrealistische kunst maken, dat is de droom ;). Maar echt, ik ben altijd verwonderd door Dali's zotte werk, ik wil zelf iets doen met al die rare beelden die ik heb. 

Weer een dag "niks gedaan" ik overslaap, treuzel, twijfel, wordt afgeleid, en toch zo moe. Tijd voelt zwaar, elk uur dat er bijkomt lijkt er een kilo extra op mijn schouders te worden gestameld. Nu mis ik school en kot toch echt wel, dan ben ik minder afgeleid door de mensen rond mij en hun energieën en wil ik niet continu ontsnappen van mezelf. Ik mis mijn acrylverf. 

Op fillmpjes gestoten van schattige konijntjes. Ik mis mijn knijntjes, misschien een foto van zoeken en die tekenen. Ik kon uren kijken naar hoe ze zaten te eten. Ik denk dat ik ze had toen ik tussen 5-11 jaar oud was? Konijntjes zijn even schattig als ze klein zijn als wanner ze groot zijn vind ik. Ik mis ze wel, maar op een serene manier. Zo een manier waar het niet echt pijn of echt verdriet doet. Gewoon een soort van "jammerheid", maar niet met een ontbreken, op een voldane manier. Dat heeft waarschijnlijk ook wel te maken met mijn "korte herinneringen" en in het nu leven. Intensere gevoelens, een andere vorm van rouwen. Dat kan gaan om grote dingen en kleine. Het hangt meestal af van mijn verwachtingen of hoeveel engerie ik ergens in steek. Ik mis dingen vaak nog achteraf, maar op een andere manier. Het is moeilijk uit te leggen. Ik zou het eens wat moeten onderzoeken, de manier waarop ik rouw. Hoe ik tegelijkertijd alles vergeet en blijf onthouden. Een soort detachment met mijn gevoelens. Die dissociatie, depersonalisaties is duidelijk op verschillende vlakken aanwezig. Juist omdat het over dissociatie gaat is het zo moeilijk om er vat op te krijgen. Het doet me vaak koel of juist dramatisch lijken. Ik heb moeite in zin van het uitdrukken van mijn emoties of gevoelens. Ik lijk vaak niet door te hebben welke mimiek ik heb op mijn gezicht, dat heeft me al voor wat problemen gezorgd... Mijn gevoelens komen er gewoon uit wanneer ze willen. #no filter. Maar waarom is dat, is dat iets waar ik iets aan kan doen, moet doen? Hoe pak ik het best aan? 
De dissociatie, het lijkt alsof de herinneringen niet uit mijn hoofd gaan, maar ook niet van mij zijn. Soms. Misschien wat herinneringen bekijken en er wat over nadenken. Want dat doe ik niet genoeg. Juist heel veel, veel te veel, maar ze blijven terugkomen omdat ik niet sterk genoeg nadenk. Doorduwen tot de pijn weg is? Zoiets? Misschien brengt het eindelijk rust. Misschien helpt dat om die dingen op te schrijven. Zo maak ik ze echt en echt genoeg om te vergeten. 

Ik blijf vergeten om telkens weer te herinneren opnieuw en opnieuw vergeten wat ik wou of wil weten. 

My feet are burning cold, my finers tingle and  breathing feels like air conditioning in winter. 
t' Word koud. Dan ga ik boven op mijn kamer zitten, in mijn bed voor het comfort, maar dan heeft de chauffage niet aangestaan vandaag. Niet zo gezellig. Dan maar terug even naar beneden gaan. Felix katje zit nu op mijn schoot dus nu heb ik het wel lekker warm. Nu kan ik wel even niets doen, niets anders dan tv-kijken. Hoe heb ik dit dan neergeschreven? Magie! Schrijven is een soort van tijdreizen en tijdtoveren. Je geloofde me meteen he? Dat ik dat zei terwijl ik daar zat en niet kon typen? Maar hoe kan dat dan?

Herinneringen, dromen, ideeën, wat is nog het verschil, zijn de energie van dingen die echt zijn even sterk als wat niet echt is maar toch sterk aanwezig is? Had die video van schizofrenie nog vermeld aan mijn moeder. Hoe verbluffend het is, die stoornis. Eén van de geïnterviewde had hallucinaties waarbij hij echte mensen niet kon onderscheiden van niet echte mensen. Hij zag, hoorde, en soms voelde ze. Om te zien of ze echt waren moest hij ze vastgrijpen of zijn gsm-camera bovenhalen, want op zijn scherm zag hij ze niet. Dan begin je toch te twijfelen aan de realiteit? Mama zegt dan altijd: misschien is het wel echt wat zij zien. Misschien. Misschien zitten we echt in een Matrix-simulatie-situatie. -Wist je dat dat een allegorie is op transgender zijn? Echt waar, vraag maar aan de directors, twee trans zussen. Ik vond de eerste goed, tweede niet en de derde heb ik geen zin om te kijken. 

Dus, een eerste herinnering, of zweem aan herinneringen. Huisdieren die ik heb gehad. Mijn eerste huisdieren waren 3 konijntjes, Knuffel, Snuffel en Witje (Sush, nee echt) Witje herriner ik me eigenlijk niet meer. Het was het konijntje van mijn zus, is heel erg jong gestorven. In haar armen blijkbaar. Snuffel en Knuffel hebben nog 6 jaar verder geleefd. Ze zaten in onze tuin, 's nachts moesten we ze dan ze in hun kot jagen. Ik ben ermee opgegroeit, en als ik nadenk zal ik er nog wel veel herinneringen aan hebben. Maar nu denk ik plots aan hoe ik tegen het klimrek was geloven en de bult voor een week de kleuren van de regenboog afging. Ik heb er nog een littekentje van in mijn wekbrauw. Maar geen coole, je ziet het amper. Ik denk dat ze zacht waren. En ook dik, "om op te eten", toen ik dat iemand hoorde zegen voor het eerst-ik was 6 ofzo- vond ik dat maar een duistere uitspraak. Mijn beesjes ni opeten :( Ik weet nog hoe ze rondhuppelde, tunnels groeven naar de buren. Gaatjes beten in de dekens waarmee we met hun op het klimrek zaten. Hoe hun urine de plaat vaan hun kot kapot had gevreten en verroest. Ik kan ze nog horen knagen op de houten stokken die we ze gaven voor hun tanden. Snuffel die knorde als ze boos was. Ooit hard gebeten in de duim van mijn papa. Hij moest die dan in een eierdopje steken met isobetadine. Eierdopjes, dat heb ik lang niet meer gezien. Zachtgekookte eigeren maken we niet meer. Dat ik het enige dat mijn papa echt vies vind: een lopende eierdooier. Allez, ma echt. Ik herinner me nog dat snuffel plots elke dag dunner en dunner en dunner werd. Tot ze nog een tiende woog van wat ze was. De vliegen waren haar begrafenis al aan het vieren. Het deed meer pijn om haar te laten leven dan haar te laten inslapen. Ik vond het erg maar niet zo erg als de eenzaamheid van Knuffel en al snel overviel haar hetzelfde lot. Haar hebben we er niet zo lang aan over gelaten. Ik herriner me nog dat ik naast haar stond toen ze werd ingeslapen, maar verder: niets. Misschien was ik te jong. Misschien is het te lang geleden. Maar het is een van die herinneringen aan iets verdrietig, iets dat ik erg hoor te vinden, maar het was gewoon. Zo waren dingen toen ik kind was. Het was hoe het was. Konijntjes dood? Zo gaat dat. Het eerste katje van Fran dood? Zo was het. Altijd eenzaam en uitgesloten op school? Zo was het. Mijn beste vriend van de lagere school die me de ene dag op de andere dag niet meer wou kennen because gender roles. Dat was zo. Wel... Die laatste had wel even closure nodig. Al was het maar. We we're only kids. Herinneringen zijn raar. Want je herbeleefd dingen met de mindset die je nu hebt. In die zin voelt het als tijdreizen. Het zelfde gevoel zit in het boek dat ik geleent had van mijn broer om te lezen toen ik misschien 10 was: Kippenvel: De getikte klok. Het hoofdpersonage draait de nek om van de koekoek van de nieuwe oude staande klok, om middernacht, als een prank. En vanaf dan gaat de tijd achterruit, wordt hij als maar jonger en jonger, maar met dezelfde wijsheid en ratio. Zo voelen herinneringen. Toch van mij. (Wat is dat toch met dingen die veranderen om middernacht. Ik was vergeten hoe vreeselijk cliché dat is. Maar ook een mooi en zo een oud motief... Nu wil ik weten waar het vandaan komt.

What changed? When Did I start caring? When I started living as/for myself. Vanaf wanneer waren dingen niet meer gewoon wat ze waren? Vanaf wanneer ben ik beginnen erg te vinden? Ik kan het niet met zekerheid zeggen. Want een echt doorbraak moment is er nooit geweest, denk ik. Wel... Misschien wel. Het is altijd moeilijk geweest, ik zat altijd overal veel te erg mee in. Maar dat was niet voor mij, of door mij, maar voor en door anderen. Toen in het 6de middelbaar, het ging al een week echt niet goed. En die leerling begeleiding op school was ook maar halfgekookt. Dus hebben ze me maar naar huis gestuurd. Omdat ze dachten dat ik mezelf iets ging aandoen. Ik zat weer weg te kwijnen achter die pc in het computerlokaal, mijn slaaptekort in te halen in microslaapjes waarbij ik mijn ogen voelde tollen en branden. Ik werd naar het ziekenkamertje gebracht, een andere plek om mijn slaap in te halen, iets effectiever. Maar ik sliep niet. Ik heb zitten tekenen, denk ik. Terwijl ik zat pijn te hebben zat ik lieve wholsome beacon of light Jason te tekenen. De leerlingbegeleider vroeg wie ik wou zien. Mensen om afscheid te nemen? Het was zo dramatisch ik weet niet waarom, maar het deed goed. Mijn mama is me komen halen. Ik denk dat ze haar gehaakte wollen sjaal met rood en geel aan had. En zo'n zwarte jas met dons in, zo'n jasse draagt ze al van mijn begi. Ik zocht altijd naar pluimpjes om eruit te trekken. Ze nam me mee naar huis en we hebben toen lang in de zetel gezeten. Mijn broer had bezoek, hij zat in de computerkamer, ik herinner zijn blik nog, de spanning die hij uitstraalde, de angst van mij die hij even spiegelde toen hij overliep van de wc. En ik zat daar, mijn eigen angst en kutgevoel kan ik niet meer voelen, maar ik weet dat het erg was, want ik heb zitten wenen en wenen. Vaak leid en leidde ik af hoe erg iets was door de reacties van anderen en mijn reactie daarop. Dus hoe ik hun reacties op nam, vanuit het standpunt van hoe erg of belangrijk ik dacht dat de andere het vond. Ik voelde altijd telleurstelling. Ik voelde mij altijd schuldig, alles was altijd mijn schuld en verantwoordelijheid en ik had altijd iemand nodig die zei: "het is niet erg" of "trek het je niet aan" of "het komt wel goed".. Dat gevoel. Niet mijn echte gevoel van hoe ik me voelde. Voor mij. Over mij. Het ging altijd over de ander, maar het waren wel mijn gevoelens, maar het ging altijd over iemand anders. Er was geen plaats voor mij, in mij. Als ik iets voor mezelf deed, of wou doen voelde ik me al snel egoïstisch. Elk klein ding dat ik dan deed voor mezelf leek een grote misdaad aan zelfzuchtigheid. Nog meer schuld en schaamte. Maar ik kon me niet meer inhouden,wel, ja en nee, want ik kreeg niets gezegd. Mijn mama heeft het eruit moeten trekken, wat er was. Een coming out, dat is niet gewoon voor de andere, om te weten wie je bent. Dat is voor jou, om te ontdekken en te tonen wie je bent. Niet egoïstisch, niet om je schuldig over te voelen, niet om je over te schamen. Het is essentiel voor jou, jouzelf. Daar zal het zowat begonnen zijn. wel "begonnen"... doorbraak. Beginnen voelen voor mijzelf.
Ik herrinner me de dag niet meer, de datum bedoel ik, maar tijd is maar een constructie. En ik voel ook alles en niks. En dat voelt raar.

Wandeling gemaakt (ja ik heb twee dagen aan deze post geschreven) met mijn broer en zijn vriendin, aan Horst, hele mooie europeese eiken. Er waren waterkippen en eendjes in de gracht van het kasteeltje, maar deze waren bang, niet zo als die aan de Graslei. Als we wat verder wandedlen kwamen we een boerderij met ezeltjes voorbij. Ze waren zo lief, mijn hartje smolt. we kwamen ook witloof en schorseneerbloemetjes tegen. Je herkent ze enkel wanneer je het weet, ik had ze toevallig eens opgezocht. Ik heb foto's gepakt, wie weet hou ik morgen een hele sessie ezeltjes tekenen :) En bloemetjes en... Ik ga nog eens het schetsboekje boven halen dat ik gebruikte voor de les tekenen vorig jaar tijdens de eerste lockdown. Of wil ik op apart papier tekenen? Daar heb ik het altijd moeilijk mee, met de keuze van mijn papier. Ik twijfel daar altijd over. Drie uur was lang, en na een tijdje was ik wel moe, maar de wandeling heeft me wel wat helpen gronden.

En dan lijkt de zon feller te schijnen, want de wolken zijn weg
Die grauwe lucht kon het licht toch beter verdelen
Geef me dan toch een zonnebril of toch even om op zicht te komen, seg
En al die spotten van een nachtlantaarns
ze zorgen echter voor lichtpollutie
ik vind dat rood wel mooi maar
geef mij maar een zaklamp, ik zal wel schijnen, zodat ik niet in de plassen stap, als ik dat niet wil
Zo kan ik de knooppunten volgen en terwijl de sterren zien.
En anders En anders 
Eigenlicht

(Wil je weten waarover het gaat? Wel, vraag het me. Of zoek het zelf)

Ik heb er vandaag nog over verteld. over dromen, lucide dromen als ik wakker ben (hypnopompische staat) Ik hoor dan meestal dingen, dat heb ik al gezegt. Meestal weet ik dat het maar een droom is omdat er gekke zinnen in mijn hoofd verschijnen zoals: "Homo's mogen geen bananen eten" of "Die omelet proeft naar hoe de liedjes van Depeche mode klinken"
Maar wat ook kan is dat het echt lijkt, iets normaals. Lijkt. Dat mijn mama mij wakker roept. Maar dat is oké, want dan is het tijd om op te staan, of een kat die aan mijn kamerdeur komt krabben en janken. . Natuurlijk kan dat echt geweest zijn. Nou... ik zat op kot. Of iemand die mijn kamer binnen kwam, me aanstaarde hoe ik in mijn bed lag, ken je dat, dat je ziet hoe iemand naar je staat te priemen maar je hebt je ogen dicht? En toen werd ik getased in mijn nek en toen werd ik wakker... Het is zeldzaam dat mijn dromen echt lijken, maar als het gebeurd is het vaak een flits, een ogenblik dat ik echt iemand zie of echt iemand hoor of echt iets voel. Echt wakkerschrikken is me nog maar één maal overkomen, dat was toen ik ziek was, een feverdream. Dat moet eng zijn als je zit te ijlen. Toen vielen die drie samen, kwam er echt iemand in mijn zicht me aankijken en iets zeggen zoals je ziet wanneer mensen een verborgen camera ontdekken... Dat was naar. Dromen zijn handig, interessant. Op een popcast hoorde ik iemand vertellen over hoe hij in zijn slaap terug op zijn school zat, en hij heel de school kon doorlopen, kon gaan waar hij wou, en in de gangen de posters aan de muur kon lezen. Hij heeft zo een volledige dag op school kunnen meemaken in één droom. Dan vraag ik me af, zou dat goed voor me kunnen zijn, als ik dat kon doen? Zou het goed of slecht zijn als je een (licht) traumatische ervaring zou herbeleven in je droom? Je ziet in films hoe mensen altijd in hun nachtmerries flashbacks hebben, maar zou het ook kunnen dat je er op zo'n manier over droomt dat het je helpt met verwerken? Dromen verwerken altijd. Maar soms voelt dat toch niet zo. Ik wil ooit eens hypnoze therapie of EMDR proberen, dat lijkt me interessant. Maar ook een beetje eng? 

1. Wandeling 
2. Felixje op mijn schoot gezeten
3. waterzooi

health & gn xxx

Ik keek tv en ik benoemde een tiener plots een "hufter". Ik heb dat woord nog nooit gezegd? Ik kende het niet. En nu ineens wel? Gek.
Why do I know this? I do not know this.

--

Binnenkort moeten we betalen om te weten wat uur het is.
Dan weten we hoe laat het is.

--

De regendruppels op je zwarte haren glinsterden als sterren in de donkere nacht je
bent de kalmte na de storm.

Ik wil, ik zou, ik ga een gedichtenbundeltje maken.

Ge we tet ge we tet geweten
Ik moet da doen, ik ga da doen, ik zal da doen
Ik we'et ik we'et ik we'et
Ik vergeet het vergeet het vergeet tet
-- 
Je ligt naast me en ik hoor je darmen kneden
zelf in rust ben je aan het werken