Waarom is het zo moeilijk om op een deftig uur wakker te worden? Misschien omdat het zo moeilijk is om op een deftig uur te gaan slapen. Ik doe allebei het "gaan doen" en "worden" niet graag, maar het "zijn" wel... Eens ik in de ene staat ben wil ik gewoon niet in de andere omschakelen, toch niet wanneer het moet. Te veel druk, ik heb te hard moeten vechten om wakker te zijn, wat ga ik dat nu opgeven? Elke dag opnieuw zeggen dat ik dat ga doen zoals "op tijd" gaan slapen of "op tijd" opstaan en juist omdat ik zeg dat ik het ga doen gebeurd het niet. To-do lists zijn een compulsieve drang maar ook een vloek. Een gevaarlijk spel tussen zelfmotivatie en omgekeerde psychologie.
Als je droomt, uit welk perspectief doe je dat dan? Bij mij wisselt het, mijn mama zei dat ze altijd haarzelf is, iemand anders zei dat ze altijd iemand anders is. Als ik iemand anders ben is het meestal een personage, dus op een manier nog altijd mijzelf, mijn eigen creatie. Ik ben maar wat aan het denken waarover ik kan vertellen want vandaag was weeral niet zo event vol. Mijn droom ging over Silvian, ik was hem, en hij wou eten kopen in een fast food restaurant, ik zal maar zeggen dat het McDonalds was, al was het dat waarschijnlijk niet, maar ik hoorde het de gedachten in mijn achterhoofd zeggen. In dromen gaat dat soms zo, dat gedachten in de achtergrond beginnen commentaar te geven op de "film". Zijn betaalkaart werd gewijgerd, al had hij wel nog genoeg geld erop staan, iets van een 40 euro. En toch ging het niet. Frustratie, grote frusttratie, waarom werkt die kaart niet? Ik wil gewoon een eisje... Dat is toch een angst van mij. Misschien is niet genoeg geld hebben ook een angst. Jeej, financiële onzekerheid...
Ik zit dan zo in mijn hoofd da ik vanalles moet doen ma dan is da zo teveel en gebeurd er niks.
Dwang gedachten
Dit kwam in me op toen ik met de auto onderweg was naar het station om de trein te nemen naar Gent, voor morgen naar de Kiné te gaan. -Deze keer wel in de juiste richting. Ik was het in mijn hoofd al aan het schrijven op de blog, in realiteit maar in enklele sleutelwoorden want anders wordt ik auto-ziek. (even ter verduidelijking: ik zat niet achter het stuur, als je dat denkt, dan ken je me niet, of heb je niet al de blogs (recent genoeg) gelezen) Sleutelwoorden, weet je nog hoe ik het middelbaar elke leerkracht het door je strot ramde dat je bij een presentatie enkel sleutelwoorden mocht noteren en gebruiken en hoe hun ogen rood werden van woede als je durfde een zin te noteren. Rode ogen van woede, het komt nu pas in me op dat ze daarmee de bloedcirculatie bedoelen. Dat is toch een echte uitsprak, hé? Want nu vind ik dat niet terug?? Vermenigvuldig je leestekens niet want dat komt onbeleeft over!!! Nee echt?? God, gadver, wat irritant,, ik heb het ooit moeten doen.. Omdat ik in paniek was.... leerkracht was er niet bij mee,, nu let ik er beter op.!?
?! ‽ INTEROBANG ‽ !?
Door de strot geramd.
Als je praat wil ik soms aan je tong je ruggengraat eruit trekken als een slang uit een wc-pot in australië.
Ik had een bonbon in mijn mond gestoken, omdat mijn adem stonk, ik heb het niet gecheckt, want dat hoeft niet, want ik vind tegenwoordig altijd dat ik stink. Niet dat het veel zou uitmaken, ik moest toch een mondmasker dragen en er zou niemand dicht genoeg in mijn buurt komen om mijn adem te ruiken, maar ik wel, en ik eet ze gewoon graag. Ik heb er nu een zwart, zo als er blauwen zijn, ik wou die erg graag, en plots had het lief van mijn broer er, ik mocht er twee hebben. Hoestbonbons, violetjes, mentros, tictacs, en als het echt moet: muntjes, ik moet iets hebben gewoon, soms. Het was zo'n harde, met appelsiensmaak, mama had er ook met rozemarijn gekocht maar die vind ik maar vies. En ik zat in de auto met die anderhalve blok glucoze in mijn mond al luisterend naar het geluid dat het maakt als het tegen je tanden kets en je denkt; ooit gaan mijn tanden in stukken breken zoals een napoleonbol -die eet ik ook wel eens graag- waar je te hard op bijt, dat droom ik vaak dat mijn tanden helemaal in stukken verbrijzelen. En toen kwam het in me op: je kan hier zo gemakkelijk in stikken. Wat als ik nu in de trein die snoep inhaleer? Gaat dat pijn doen? Zal ik denken: "O, nee ik had nog zoveel te doen in mijn leven" of "Het zal dan maar zo moeten zijn"? Zal iemand mij helpen? Nu met corona, of gewoon überhaut, tout court?
Onlangs was ik brood aan het snijden, het was al middernacht voorbij, maar ik wou nog een boterham. En terwijl ik luisterde naar wat in zijn essentie een cirkelzaag was -en nog steeds is- kreeg ik toch wel een beetje schrik. Wat als ik nu mijn vingers eraf snij? Dat is nu niet het meeste coole dat me kan overkomen. Maar de vloek van die gedachten is dat die je bang maken en de kan groter op het falen en uitkomen van de angst, en die gedachte was dan precies wat me nog een graad banger maakte. En dan was het brood gesneden.
Dat is zo wat de vloek van een sterke intuïtie te hebben gecombineerd met vele angsten en doemscenario's. Ik moet eerlijk toegeven dat het sinds enige tijd is dat ik nog zo'n specifieke gedachten heb gehad. Toch zover ik me kan herinneren. Het overvalt me wel, en vroeger continu. Het gaat nooit goed: als het slecht gaat: o nee, zal het altijd slecht gaan, of als ik denk, het kan niet erger, gaat het dan erger worden? Als het goed gaat: o nee, het gaat te goed, elk moment kan de wind keren. En als het te lang goed blijft gaan, wordt dat dan niet slecht? Want dan raak je eraan gewoon en dan betekent dat niets meer. (Die laaste kan ook voor slecht gaan.) Als het goed noch slecht gaat: Zal dit altijd zo blijven? Zo grijs?
Ja, wat doe je daar aan? Het heeft niet veel zin er iets aan te doen, of te proberen, het enige wat ik kan doen is denken: oké dat denk je nu. Dat is het, nu met iets anders bezig houden, hup hup.
Wat kan jij je het best herinneren? Geur? smaak? Zicht, gehoor, gevoel? Of nog iets anders. Zowat de sfeer dat iets of iemand of een moment bezat. Dat is toch het eerste wat je inkomt? Hoe zou dat heten? Melancholie, nostalgie, maar dan zonder de slechte of goede of whaterver bijklank. Het is gewoon.
Nadat ik een film heb gezien of op een andere manier iemand lang heb horen praten hoor ik vaak de rest van de avond genarreerd door één van die stemmen. Die stem ankert zich meestal vast in een personage, als het één vind dat het bij kan passen. Narreer jij je leven? Of doet iemand anders dat? Misschien is die exacte 2 zinnen iets dat ik in mijn boek moet steken. Ik zal het noteren.
En de rand van zijn schaduw was rood. Ik vertrouw hem niet. Geen groen licht.
Opdracht beeldspraak, schrijfatelier: gedichtvorm maken van een bestaand portret (van een kunstenaar, niet van jou) vorm is vrij. Natuurlijk is het eerste waar ik aan denk courbet. Misschien een beetje cliche, maar het spreekt me aan. Ik weet wel niet goed welk te kiezen: zelfportret als wanhopige man of een foto uit 1853. Hmm..
De eerste keer dat ik dat zelfportret zag dacht ik:
Wauw. Is dat echt die expressie? Toont de spiegel zonder reflectie de waarheid?
Met de handen in het haar en de ogen opengesperd, krijg je geen kramp door jezelf zo vast te zetten?
Elke keer dat ik terugkijk voel ik stress, maar als maar holler en holler, moet ik mij hier zorgen over maken? Wat als een spiegel een schilder-per-nummer was, zou je jezelf nog herkennen? Zo oppervlakkig.
Komen die kleuren uit de grond van je hart, en niet van onder je voeten?
Overdonderd, of hangen de wolken er al lang? Is het misschien al uitgeregend en als tranen op je gezicht wil je niet dat ze drogen want je moet kunnen tonen dat je lijdt? Ocharme toch. Ochère. Ochot.
Tegenover nu. Zoiets.
Morgen de teksten lezen van de les zodat ik het gedicht misschien nog wat aanvul.
2: terug op kot
3: muziek en poezie en deze gekke maar leuke blogpost
No comments:
Post a Comment