dagblog 19

Dus vandaag: Naar de dokter om bloed te laten trekken, ging ni zoo goed, opnieuw moeten prikken, nochtans 3 mooi dikke anders (waar ik wel een beetje trots op ben), ze zei het zelf. Ik zei het nog gisteren. Called it. Herinnering, raar en ik vergeet en onthou ze nogal op een rare manier. Ik had mijn dokter die mij al mijn hele leven kent een half jaar niet gezien, zij had geen gaatje meer of was afwezig en dan moest ik naar iemand anders in de praktijk. Ze zei me: "Ma zo goe gedaan!"  Ik keek haar fronzend aan. Wat heb ik gedaan? "Ge waard er op alles door, goe gedaan da jaar" ?? Aja, juist, vorig schooljaar. Ik heb er nog regelmatig herinneringen aan, 

Foley artist, Patricia Taxxton.
Ik wou naar muziek luisteren terwijl ik aan het tekenen was. Ik vond geen YouTube video's die me aanstonden en ik had geen zin in Netflix. Hoe heb ik Patricia ontdekt? Ik was door mijn YouTube recommened aant gaan. Ik kwam op een schattige meme-achtige geanimeerde kat muziekvideo uit: https://youtu.be/v1K4EAXe2oo
Het is zelden dat ik doorklik naar de beschrijving van de video's en kijk naar de links met de verwijzingen naar de bronnen. Deze keer wel, waarom weet ik niet, niet dat ik het zoo opmerkelijk vond. Ik klikte door naar de artist van de muziek. Ik kwam uit op "bandcamp.com" Ik kende de site niet, het is een site voor kleinere muzikanten om hun muziek te delen zodat mensen ze kunnen downloaden voor een vrije bijdrage. Ik heb gekeken naar Patricia's indrukwekkende discografie. Het was ondertussen al 2 of 3 of misschien al 4 uur s'achts. Zo'n uur dat dat niet meer nauw stak, die cijfers. Ik zag een cover die me aantrok, van een schilderij van een heel goeie kunstenaar die ik volg op instagram. Dusty Ray. https://www.instagram.com/sloppjockey_ert/ Prachtig werk, ik hoop ooit zo iets fantastisch te kunnen maken. De muziek paste er perfect bij. Het album genaamt Foley artist was iets dat ik nog nooit had gehoord. En precies wat ik nodig had maar nooit zou naar zoeken, want ik had nooit geweten dat ik dat ontbrak. Zo anders. Zo uniek. Zo puur, zo ruw. Zo emotioneel op een manier dat ik niet wist dat het kon. Voor mij half afschrikkend omdat ik niet wou geloven aan hoe sterk ik het gevoel kon delen. Heb je een uur? Ben je paraat om diep te gaan?
Misschien is dit niets voor jou, maar het punt is, er is altijd iets te ondekken dat je onverwacht pakt of inspireerd. Veel muziek is relatable. Maar dat is altijd door de lyrics, en meestal op een opervlakkigen cliché manier. Af en toe wat meer specifiek. Als mensen een band hebben met muziek ligt dat vaak meer bij de herinneringen die ze linken met de muziek omdat ze bepaalde dingen hebben ervaren in de periode dat ze naar die muziek luisterden. Bij deze muziek ervaar ik het album, ook mijn herinneringen, maar de muziek was nieuw voor me, en toch voelde ik zo'n sterke band. Die eerste keer iets horen en dan zo een herinnering aanmaken waar je altijd terug op zal denken. Dat is zo krachtig. Zo speciaal.
Helaas, geen spotify link.
Yt: https://youtu.be/FNaDXjYO3JU
bandcamp: https://patriciataxxon.bandcamp.com/album/foley-artist

Luister het eerst alsjeblieft voordat mijn ervaring die van jouw ontzuiverd (heb ik eigelijk al een klein beetje gedaan, sorry). Dit album gaat over transitie, de transitie, transgender identiteit van Patricia. Natuurlijk is dat voor iedereen anders, maar ik voel er zo een sterke band mee. Ik moest in een kot van de nacht te werk springen en mijn eerste gedachten op papier zetten. Het is nu nog tekst, ik zal het een gedicht noemen. Maar ik wil er zeker nog op verder werken, op die tekst, met de muziek, met dat gevoel. Da komt, daar komt nog iets uit.
Misschien deel ik dit album wel met de klas. Laat ik de 1ste track horen, vertel ik een verhaal en verzoek ik ze om er eens een uurtje ervoor vrij te maken om naar te luisteren. En dan een uurtje vrijmaken voor therapie. Haha, maar nee echt. Helpt me verwerken en moet ik ook altijd een beetje verwerken. Momententeel ben ik hard aant werken in mijn lijf.

Een enorme discografie, elke zoveel maanden weeral een nieuw album of ep. Erg indrukwekkend, maar de albums verschillen onderling ook erg sterk. De ruwe emotie en het experiment is zo indrukwekkend. Niet gewoon een muzikant maar een ras echte kunstenaar. Ik ben zelf nog alles aan het aan het ontdekken, beetje bij beetje, The Best Day; Pix & Bit zijn ook echt kunst en therapie voor mij.

bij Foley Artist 

Uit het rode atoma schrift, die zit ook nog vol vanalles. Ik maak dan nu misschien niet enorm veel. Maar ik ben altijd bezig. Altijd.

Ik ben bezig met zotte tekeningen momenteel, rare ideeën, trascendale en tegelijk kitcherige energie, zoals memes dat hebben. Theorie: vinden we rare nonsens memes goed omdat dat gewoon spiritualiteit voor tieners? Who knows. "Rare dingen maken" Het helpt me zo met verwerken, het is "raar" maar ik heb nood aan raar, daarvan ook die rare tekeningen, het zijn hersenspinsels, associaties op bewust en onbewust trauma om te verwerken. Daarmee. Morgen eens wat foto's maken van mijn works in progress, Koba wou dat graag zien, en voor mezelf is het goed om er een beeld van te krijgen. Zal inspireren? Of verlammen? Rustige onrust? We zullen zien. 

Welke pijn is echt? Wel allebei, maar psychosomatische pijn is van iets mentaal. Mentale stress. Nu zijn het mijn tanden, tandvlees van mijn voorste tanden. Is er iets mis of "is het" gewoon? Het is niet gemakkelijk die twee te onderscheiden. 

Trans day of remembrance. 

1. bij dokter geweest
2. Muziek van Patricia Taxxon
3. verwerking

Even bevliegt de spirit van Chad me.

Het kan altijd erger.

O nee

O nee

Wat gaat er dan nog allemaal gebeuren?

---

Geen schrik hebben, wees niet bang voor de toekomst. Er ligt vast wel iets moois int verschiet.

__

Het gaat moeilijk.

Moeilijk gaat ook.

Tot het niet meer gaat. 

moet weer mijn spuit hebben de tijd vliegt.