Dagblog 18

 

mijn notities van de les van Felix, beeldproject

Mijn personages zoomen in mijn hoofd. 

Ik voel mij onzeker over ons groepwerk, het was goed, dat zeker. Maar als ik zie hoe de anderen dat anders hebben ingevuld, dan begin ik te twijfelen. Mij schuldig te voelen. Altijd dat onzeker en schuldig voelen, ik kan er niets aan doen. (Waarschijnlijk wel, ik doe het gewoon niet) Ik denk dan dat ik mij moet excuseren voor wat ik heb gemaakt, als ik dat zo moet tonen in groepsverband... 8 uur les vandaag. Hoe veel les heb ik op een week? 10. Vanaf half negen, twee 2-uur lessen na elkaar en dan om 14 uur 4 uur beeldproject. Sorry, maar ik kon mij echt niet concentreren. Meestal helpt het te noteren of tekenen, maar dat lukte niet en werke bij de 2de les werkte het eerder afleidend. Maar voor de tekening tijdens 'project met Felix heeft het mij toch een klein beetje bij de les gehouden, in de zin dat als ik nu naar de tekeningen terug kijk ik me toch heel wat kan herinneren van wat er gezegd werd. Misschien was het de koffie, ik drink dat dan, 1 keer in de week, om wakker te blijven om me te kunnen concentreren, maar dan word ik nerveus in de plaats. Soms kan ik dan kei goed opletten, of juist helemaal niet; en helaas was het vandaag dat laastste.  

Amaxofobie, nieuwe fobie, geleerd van de slimste mens zo net, tijdens het schrijven. Rijangst. Ik durf niet leren autorijden. Nee, danku. Ik durf zelfs niet eens te fietsten Het verkeer is gewoon te eng en ik zou sowieso dor iets worden afgeleid. Ik heb al 7 of 8 jaar niet meer op een fiets gezeten... Zou ik nog weten hoe dat moet? Dat is één van die dingen die je niet ontleert; die je niet vergeet. Het is altijd verassend welke dingen men zo lang onthoud en welke dingen die overgeetbaar lijken vergeten. Als je hoort hoe iemand op 15 jarige leeftijd blind wordt en jaren later zich niet herrinerd hoe kleuren eruit zien... Dat kun je je toch niet inbeeleden (En die zich ook niet). 

Ik voel me nerveus en nutteloos. Zou ik al moeten beginnen iets doen voor mijn theorievakken? Ik kon al niet kiezen wat te tekenen, en nu komt dat er nog bij... De blog van vandaag is vooral wat gezaag. Ik heb echt niks te zeggen, geen goesting, mijn brein heeft geen goesting. Wel, die van gisteren was lang, mijn langste tot nu toe denk ik, dus mag het vandaag ne mindere zijn. Dat is meestal zo. 

Schizofrenia. Ik zag een video over mensen met Schizofrenie vandaag, erg inspirerend voor mijn schrijfwerk. Ik zit al zo lang met het concept voor het derde deel van het verhaal-het is ook voor de delen ervoor, maar ik moet eerst verder geraken op mijn andere 2 stukken voror ik er nog een begin. Twee tegelijkertijd, oké. Drie? Hmm, dan begint de miserie meestal als ik moet kiezen uit drie of meer dingen. Het is eigelijk een heel simpel concept, maar het is naar mij idee heel cool. Je weet hoe ik van een "meta-niveau" en dubbelzinnig- en onzekerheden hou? Wel, er gebeurd vanalles bovennatuurlijk, wat als ik het nu ambigu laat of dat echt is of een illusie? Dat, en dat de verhaallijnen van verschillende personages allemaal op een manier overeen komen. Ik ga het gewoon zeggen, laat het idee van mij zijn, universum jij ook, de simpele questie is gewoon: Vampier of Schizofreen, in Bryan zijn geval. In Chad dan iets gelijaardigs, en Jason, maar elk op zijn eigen manier. Het is cooler in mijn hoofd, als ik ermee bezig ben.

Ben jij al in de kerstsfeer? Er is een nieuwe serie op Netflix: Dash & Lily. Ik wist dat het zo iets cheesy ging zijn, maar ik vond het nog wel fijn, inspirerend, écht goed? Nah. Het vieren van Kerst, zo heel die kerstsfeer is iets dat me soms zo even bevliegt. Meestal is dat wanneer we de kerstboom zetten, of de dag na kerstmis. Het is niet per se mijn ding, maar het lijkt me wel een leuk onderwerp om in mijn verhalen te steken en zien hoe de verschillende personages totaal anders reageren op gelijkaardige situaties? Dat is zowat de kern van mijn schrijven denk ik. Humor, meta-commentaar, perspectief, ...

Netflix, dat kijk ik meestal s'avonds, op kot deed ik dat eigelijk continu, afgewisseld met YouTube. Ik heb een nieuwe podcast om te luisteren, zo veel luister ik er niet. Maar eentje momenteel, eigelijk. Nu twee. Ik luister vooral naar die van humoristische youtubers als achtergrond geluid. Terwijl ik teken zet ik zo goed als altijd iets op op de achterond. Meestal is dat youtube en ja, het leid soms-vaak- af. Maar het zorgt ook dat ik langer kan werken, juist niet afgeleid raak, entertained word. Maar als dat te afleidend is is het spotify, muziek of podcasts. Stilte? Zelden expres.

Afleiding en inspiratie, een gevaarlijk spel.... 

Zelfs tijdens het schrijven van deze blog ben ik continu afgeleid, pfff... 

Oké, niks. Brain empty. Maar nu op een iets minder dreigende manier dan toen, toen ik er van begon te derrealiseren... Morgen naar de huisarts, bloed laten trekken om mijn hormoonwaarden te checken. Ik heb daar normaal geen problemen mee, ik had wel eens een andere dokter die er niets van kon en dan deed dat echt PIJN. Leer defig bloed trekken, ik heb goeie aders. 

Pijn, Herinneringen. Perspectief. Misschien een herinnering van vroeger om mee af te ronden.

Toen ik echt zo een paar jaar oud was heb ik mijn been gebroken. Letterlijk een van mijn vroegste echte herinneringen. Maar ook één van mijn vroegste valse herinneringen... Let me explain. Dus, ik was een paar jaar oud, mijn mama was gaan werken en mijn papa nam mij, mijn broer en mijn zus (tweeling van 3 jaar ouder)  mee naar het skatepark, letterlijk 500 meter van ons huis. Ik had een step mee, ik denk dat die nog van mijn oma kwam. Bon, ken je van die ramps. Zo van die metalen constructies die naar boven hellen en dan is er vanboven ook een stuk waar je op kunt "landen"-of in mijn geval zitten? Wel, ik was er opgekropen, en in het beneden gaan is er iets misgegaan want ik ben dan beginnen schreeuwen, en ik was geen groot lawijt toen ik klein was. Na enkele pogingen heeft mijn papa zijn conversatie met één of andere vrouw doorbroken, ze wees naar mij dat ik toch wel een groot toneel aant voeren was. Hij heeft mij dan naar huis gedragen, mij in mijn bed gelegd maar ik wou niet stoppen met schreeuwen dus heeft hij mijn mama opgebeld-die werkt op neonatalogie- en ze is naar huis gekomen om vervolgens terug met mij naar het ziekenhuis te gaan. Simpel verhaal. Waar zit het "valse" nu? Wel, dat komt erna, en ook niet. Ik weet niet precies wanneer en hoe vaak, maar als ik tegen mensen vertelde dat ik mijn been had gebroken zei dat ik naar beneden was geschoven van de skateramp en op de een of andere manier hard was neer gekomen? En elke keer verbeterede mijn broer of mijn zus me met: nee, je bent van je de step gevallen toen je er mee van de ramp wou. Wat? Nee? Ik had die step niet bij me? "Jawel" Ik zal toch wel weten wat er met mij gebeurd is? Het heeft jaren, jaren geduurt voordat ik ben beginnen overwegen of ik wel werkelijk van die step ben gevallen. Het is zo een futiel voorbeeld, maar het is gewoon om aan te tonen dat je je soms echt dingen verkeerd herinnerd! Je hersenen passen het verhaal aan om de één of andere reden. Dan vraag ik me af wat ik dan nog allemaal vervormd heb, wat andere mensen dan allemaal vervormd hebben... Mijn mama nam me dus mee naar het ziekenhuis, we hebben lang, lang moeten wachten, lang, lang LANG moeten wachten op de X-ray. -Ze waren mij letterlijk vergeten. De arts was niet vriendelijk, maar ook niet traumatisch onvriendelijk, anders zou ik het mij herinnerd hebben. Wat ik wel nog weet is dat hij (?) mijn been recht had getrokken om een foto te trekken en ik recht schoot van de pijn. Dat weet ik nog, omdat mijn mama nog zo vaak herhaald hoe erg dat was. En ik herinnner me ook nog de discussie die mijn mama had met de arts om het op een andere manier te doen, want dat been plooien deed gewoon te veel pijn. Ik kreeg een gips, 2 en een halve maand lang en krukken maar daar kon ik niet op lopen, dus maar een rolstoel en ik ging vaan niet naar school van de pijn en dan kreeg ik pijnstillers en kwam de hele klas, 27 kinderen, op bezoek en dan was ik high van de pijstillers en dan heb ik een niet-fuctionele vlieger gekregen met allemaal tekeningetjes van de kinderen. Vergeet je pijn? Nee, in de zin van, je onthoud alles van de moment dat je die pijn had, als je in hoge stress status ben ben je hyper alert. Daarmee dat ik nog al dat gedoe weet, al zat ik in de tweede kleuterkas ofzo. Ik herinner mij het pijnmoment, momenten van sterke emotie, maar de emotie of het echte gevoel zelf niet. Kan dat? Is dat standaard? Of ligt dat aan mij? Is het daarom dat ik mijn verleden zo slecht kan inschatten, omdat ik het niet meer voel dus ik moet afgaan op de andere zintuigelijke waarnemeningen en ik heb de neiging die te onderschatten want ik vind mijzelf een overdrijver want ik ben een zelf-saboteur? Misschien is het mijn autisme. Ik ben niet koel. Ik ben enorm emotioneel, maar mijn hoofd heeft moeite om op een systematische manier met emoties en gevoelens om te gaan. In het moment zelf zal ik het heel sterk ervaren maar na een beetje tijd zal ik daar geen beeld meer over kunnen inschatten. Dit is iets waar mijn therapeut me vaak mee confronteerd. Als ze vraagt hoe was dat toen die enkele weken terug, of, zoals recent, die 3 jaar gelden, 2017-2018 mijn diepste jaren. Ik zal mijn schouders ophalen en zeggen: erg, ja heel erg. Zeker? Het moet of te wel recent genoeg zijn om het nog een beetje te kunnen navoelen of lang genoeg gelden om het rationeel te kunnen vatten, wat er allemaal gaande was. Of een verjaardag van gebeurtenissen. Dat is echt een psychologisch ding, nee? Is het daarom dat ik Chad en co zo'n vreeselijke dingen heb aangedaan op hun verjaardag?... Ik durf niet vertrouwen op mijn ervaringen, omdat ik mijn herinneringen aan die ervaringen niet vertrouw of letterlijk niet sterk genoeg terug kan oproepen om erop te kunnen vertrouwen. En toch ben ik erg intuïtief, maar ik chanteer die intuïtie dan vaak weer... Die twee à drie jaar gelden - ik vind dat nog steeds zot dat 2017 niet nu meer is... Nog zo raar, ik kan het me niet herinneren, maar ik kan ook niet vatten dat het echt al in het verleden zit. Mijn herinneringen missen closure. Is het door al die toxische vriendschappen waar ik telkens weer inviel? Dat ik me dingen niet wou herinneren, dat ik de ervaring niet kon "afmaken" Met mijn fictieve situaties kan dat altijd, ik kan ze afmaken, aanpassen. Je kan de persoon waar je het mee ervaart helpen een beter persoon te zijn, ongeacht wie het is. Altijd. Herinneringen zijn raar. Misschien is dat omdat ik autisme heb, of omdat ik transgender ben en een "ander persoon ben geworden" of omdat ik heel mijn jeugd praktisch depressief en voor het merendeel geïssoleerd ben geweest. Nu ik 20 ben lijkt er toch een beetje meer rust in te komen. Realisaties, relativeren, verwerken. Niet dat het gemakkelijk is, dat "bewuster worden" is een dubble edge sword. Ik heb nog vaak herinneringen van 3 jaar of 7 jaar, ... geleden die mij aanvallen en ik nu elkens weer me moet realiseren hoe niet oké dat was, hoe niet oké ik was, of anderen. Maar die transitie heeft voor mij toch ook een afstand gecreeërd. Een nieuw hoofdstuk (cliché ughh), maar echt. Ik ben oprecht blij dat ik het tot na mijn middelbaar heb gelaten om er "aan te beginnen" en uit de kast te komen. Ik ben uit dat middelbaar geraakt. Doodnomale zaak, toch? Wel normaal was ik dood als het nog lang zo zou aanslepen, en mijn therapeut en enkele mensen uit mijn omgeving me er niet telkens aan zouden herinneren wat een prestatie dat was, dat ik ondanks hoe slecht ik mij voelde, mij niet thuis voelde, dat toch deed. Dat toch gedaan heb. Dat ik, hoe weinig ik ook de toekomst zag, het verleden niet zag en het heden niet wou zien, maar er ook niet naast kon kijken, toch heb doorgezet. Ik zag geen licht in de tunnel, Ik moest letterlijk wachten tot ik naar buiten mocht. Ik moest gewoon weten hoe ik moest lopen en dus naar buiten kon stappen, met mijn ogen toe. Op gevoel. Ik heb atlijd wel gevoelt dat het anders kon, dat ik mensen kon vinden die mij wel, meer begrepen. Dat was gewoon mijn plek niet. Maar dat ervaren hebben zorgt dan ook voor perspecitef, voor zover ik het kan zien, toch. 

Toekomstperspectief Jason. Het zit in de verte, Jason, het is daar. 

-Zion, ik zie niks.

Dat is omdat je bijziend bent, geloof me, het is er. We moeten toch eens een nieuwe bril voor je zorgen.

-Ja, maar tot dan zal ik je volgen. 

Weet je het zeker?

-Nee, maar ik voel het.

Hij ging met open armen richting de rijke toekomst. 

1. Mijn lessen gevolgt (ongeacht hoe productief het was

2: blogpost

3: Sweet boys podcast