Ik schrijf dit met Felixje de kat op mijn schoot op de moment, hij wil veel liefde vandaag. Felix is de zoon van Lilla. Hij is nu 10 jaar, zij 12. Sommige dagen kunnen ze niet van me afblijven, een lege schoot is in hun ogen dan illegaal. Je weet hoe dat gaat, als je geen tijd hebt komen ze af, en als je naar hen toe komt lopen ze weg. Ik vind het vaak gek dat het kleine levende wezens zijn die in je huis leven. Dat idee was ook vaak een existentiële gedachte die me overviel wanneer ik jonger was. Ik kon er echt versteld van staan. Ken je dat, als je denkt aan iets dat je echt niet begrijpt als je klein bent? Normaal vragen kinderen dat dan. Zo heb je de wereldberoemde vraag waar kinderen vandaan komen. Als ik zo'n vragen had -voor zover ik me kan herinneren- dan stelde ik die meestal niet, niet voor ik op mezelf, in mijn eigen hoofd is dat dan, want er was nog geen alomtenwoordig internet, er op te komen.
Ik kan me nog precies herinneren hoe Felix was als een kleine, pas geboren kitten. En dat is al half mijn leven geleden. Half mijn leven geleden! Hij piepte vol angst als we hem optilde. Nu wordt hij nog altijd niet zo graag gepakt, als ik dat doe, doe ik dat om hem buiten op uit de weg te zetten, of voor een snelle knuffel. Misschien heeft hij ook hoogtevrees. Ze zeggen dat toch, dat het huisdier op het baasje lijkt. We grappen dan ook vaak dat hij een beetje autisme heeft, wat angstig is van onbekende situaties. En hij heeft ook last van roos. Ik noem hem en Lilla zoals dat hoort vaak vanalles buiten hun naam: Ploe, Poetje, Ploepie, Poek, Poekie, Lili en Lele, Bolie, Flele, Floeper, en als Lilla stout is Lilzebub. Lilla is geen fan van Felix. Hij heeft nog lang bij haar in de mand gelegen, tot ze allebei even groot waren en een yin-en yang vormden. En dan ineens was het gedaan, kreeg hij "doef" als hij in haar buurt kwam. Nu treiteren ze elkaar nog vaak. Een bizarre relatie. Zij blijft nu binnen als het nacht is en Felix moet buiten.
Felix zijn huid trekt samen wanneer ik aan het typen ben, hij licht hallen over het onderstuk van mijn toetsenbord van mijn laptop. Een ronkende kat op uw schoot, veel betere dingen zijn er toch niet in het leven? Katten voelen het als je ze nodig hebt, als je ziek bent, dat geloof ik eerlijk waar. Wanneer ik net geopereerd was heb ik 's nachts - Ik sliep beneden in de zetel- ook niet veel kou geleden (sowieso niet want het was augustus, maar je snapt wat ik bedoel, madam was daar. Het is interessant om te zien hoe ook katten hun rituelen of gewoontes hebben die ze zowat dagelijks doen. Voor Felix is dat nu elke avond, rond 22-23 uur ongeveer wat ik noem een "piepnies". Dan niest hij zichzelf wakker met een piepende, schrille, maar toch nog wat muzikale toon. Toen Lilla net bevallen was, ze had twee kleintjes, Milo woont nu ergens anders, had ik een klein kat/muis vormig knuffeltje aan haar geschonken. Dit werd zowat haar 3de kleintje, haar PeterPan baby: die bleef klein, en ze bleef er ook mee rondzeulen in haar bek. Dit deed ze meestal 's nachts, wanneer iedereen sliep en zij alleen was, maar we zouden het dan de volgende dag vinden in het midden van de living. Sinds enige tijd is "Haar baby"- nee, die heeft geen naam- vermist. Echt ploef, verdwenen. Zou ze die missen? Ik weet niet of ze dat zou tonen, pijn tonen katten niet, verdriet of gemis ga je denk ik ook niet zo snel opmerken.
Hij is echt een mooie kater, Felix. Helaas poseert hij niet zo graag. Een zwarte kat met glanzende pels, in de zomer, in de zon mooi donkerbruin getijgerd. Sinds kort (een jaar ofzo) krijgt hij als maar meer witte haartjes. Hij had altijd een paar sprietjes onder zijn kin, maar nu zowat overal. Dat wil ik stiekem ook wel, zo wat witte haartjes. Zijn ogen geel. Ik vraag me vaak af waarom sommige dieren bepaalde oogkleuren kunnen hebben en andere niet. Waarom kunnen katten gele ogen hebben en wij niet? Waarom kunnen kipjes, duifjes, waterkipjes rode ogen hebben en wij niet? Zo veel vogels hebben rode irissen. Waarom zou dat zijn? Irissen dus wel degelijk rood zijn. Chad heeft rode ogen, en ik ben al lang op zoek naar een excuus om dit een soort hyperzeldzame afwijking te maken bij mensen. Rode irissen kan, bij albino is dat mogelijk, maar dat niet echt rood maar eerder doorzichtig: het bordeaux dat je ziet is je letterlijk adertjes. Misschien is het tijd om nog eens in google te duiken. Dat is hier al even geleden. Maar ik voel me terug in die energie komen van toen met de fobieën enzo.
Dus, wat vragen we eerst. We beginnen simpel: why do birds have red eyes?
The red eye is caused by the colour of the iris, which controls the diameter of the pupil. Only some diving birds have red irises.
Wow, zo nuttig... ZO ver was ik al.
Quora:
Birds have incredible variety in eye color. This is by pigments in their eyes called carotenoids, pteridines and purines. Pigmentation doesn’t seem to be highly related to function, except sometimes for breeding when they can change to stunningly bright colors. These seasonal changes are controlled by hormones.
O.. Oké. Een pigment dat mensen niet hebben dan? Niet kunnen hebben? Bij mensen is het allemaal melanine. Melanine, zit ook in onze huid en is altijd een soort bruin tint. Blauwe, groene, grijze ogen komen door hoe het licht weerkaatst en hoeveel collageen in je ogen zit. De oogkleur limiet wordt daardoor dus bepaald, het licht kan maar op een paar manieren weerkaatsen van de melanine en collageen. Het is dus gewoon fysiek onmogelijk omdat wij niet de juiste bestanddelen hebben.
Felle oogkeuren als geel, oranje, is iets dat veel roofdieren hebben om s' nachts goed te zien.
Albino mensen met rode ogen kunnen niet goed zien vanwege het gebrek aan melanine en dus lichtregulering van de ogen. Dat ik mijn vampiers die kleur heb gegeven en naaltogen, een fenomeen dat je enkel ziek bij kleine roofdieren om een beter verticaal zicht te hebben is dus compleet counteractive. Puur esthetisch is het wel leuk die bondgekleurde ogen, maar dus in elke zin nutteloos en juist nadelig. Toch volgensde aardse wetten van de fysica. Well... Supention of disbelief, fuck it, I like it, I keep it. Het is alien-DNA. Een makkelijk excuus, maar het past wel in het verhaal.
Terug naar Felix.
Hij lijkt wel veel op Lilla, qua bouw. Zij is iets kleiner, grijs en beige, zwart getijgerd met een acajou neusje. Ook haar snorharen zijn tweekleurig. Egelhaar, daarmee kan ik haar pels het best vergelijken, ze heeft ook wat wit aan haar neus en een slabbetje, en ook een wit onderbuikje Ogen geel-groenig. Zwarte "teenboontjes". Felix heeft alles in het zwart. Hun staartjes zijn ook een kenmerk: Felix heeft wat ik noem een "botsautostaart", hij heeft een soort tic waardoor hij die staart soms schokkerig beweegt, en wanneer hij ermee omhoog langst de salontafel loopt lijkt hij haast een botsauto met een staaf aan voor elektriciteit. Lilla heeft een krulstaart, die als een Shiba Inu langs haar lijfje krult. We denken dat ze die ooit gebroken heeft en die een beetje verkeerd is genezen, Ze kan hem bewegen: kwispelen, uitsrekken, maar niet omhoog steken als bij botsauto Felix. Ze wordt aut ---even... IK heb zonet "oud" let aut geschreven, nee ik kan dus niet multitasken --- Ze wordt oud, Lilla. Haar nagels groeien door, waardoor we ze moeten laten knippen, anders groeien ze terug haar kussentjes in. Ja, laten knippen, want ze wordt boos als we dat zelf willen doen, heel, heeel boos. Dat kan ze goed, boos doen en chagrijnig zijn. Ze is een beetje een brompot. Ze kan zo zuchten en snuiven, als het niet naar haar goesting is. Ja, Lilla heeft echt een beetje een air. Katten, dieren over het algemeen hebben echt een persoonlijkheidje. Felix de verlegen kapoen en Lilla de humeurige moeder.
Een dagje later en Felixje heeft weeral mijn schoot geclaimed. Ik had net een witte snorhaar die Lilla verloren was in zijn vacht op zijn hoofdje gestoken zodat hij een antennetje had zoals een zwarte teletubbie. Ze zijn grote fan van mijn wollen truien, dan moeten ze altijd hun bedje maken, Felix met zijn nageltjes in mijn buik. Gezellig.
Ik dacht gisteren en daarnet nog aan een vriend van mij, die bij me in het dorp woont en ik mee in de klas heb gezeten in het middelbaar, we hadden elkaar al lang niet meer gehoord en plots stuurt hij mij. Om iets te vragen, en ik zei dat en hij zei dat hij gisteren mijn huis nog was gepasseerd en hetzelfde dacht. Toch gek, dat moet in de lucht gehangen hebben dan, nee?
Broer is op bezoek geweest en heeft me geholpen om van al mijn scans van mijn A6 boekjes in een pdf te gooien en zo heb een soort digitaal boekje gemaakt. Dankzij het programma PDF24 dat hij me heeft doen downloaden. Ik vraag me af of ik ze in de blog zou kunnen zetten. (Ik vrees ervoor) Ik ben ook een lang-bord-versie aan het maken van mijn uitgangsbord, uit-de kast-kom-editie. Ik heb doeken met de perfecte afmeting (20cm x 60cm), Dat heb ik al gezegd. Ik had een edit gemaakt en wou ze printen op 1:1 verhouding om op het doek te traceren; maar ik vond geen manier om de afdeling zodanig uit te printen dat ze verdeeld werd over de pagina's. We hebben na even prutsen op YouTube het antwoord gevonden: de afbeelding invoegen in Excel, ze in het juiste formaat zetten, naar page layout en dan gewoon printen. Nu kan ik het uitknippen, aan elkaar plakken, houtskool op de achtergrond en dan traceren, met potlood net maken en dan met de lakverf die ik nog moet vinden inschilderen. Dat was wel leuk dat mijn broer het idee "geniaal" vond, achter de bordjes. Echt gek, want eigenlijk heb ik er niet zo veel over nagedacht, eerlijk gezegd zo goed als niet: dit was een van die gevallen waar het gewoon in mijn hoofd opkwam. Ik zag het gewoon voor me, en ik weet niet meer wat ik aan het doen was, maar ik moest even alles stilleggen en het maken op mijn gsm. Sommige goeie ideeën zijn simpel en komen gewoon, andere hebben dan weer veel tijd nodig, veel verschillende fases om meer dieptegang te ontwikkelen of juist uitgezuiverd te worden.
Ik ben even de kelder ingedoken, en heb meteen op gevoel de verf gevonden. Wel zo wou is dat niet als je een heel stukje kelder hebt waar alle muurverf en dergelijke samen staat.
Fluxus.
Ik moet eens bekijken wat het is, zodat ik zelf een "handleiding" kan schrijven voor een performance voor Felix, (Felix de leerkracht, niet te verwarren met Felix de kat) komende donderdag. Ik dacht iets van de persoon het laatste wat-ie geschreven had te laten lezen, of alle potloden had liggen doen slijpen, of alles wat die kan vinden een naam te geven. Misschien me er toch nog wat inverdiepen wat die beweging precies inhoudt. Interdisciplinair zijn en het artistieke proces boven het product plaatsen is een mooie beschrijving maar nog steeds enorm vaag.
3: wandeling
No comments:
Post a Comment