Ik weet het. Mijn studierichting heet letterlijk grafiek en tekenkunst en ik heb letterlijk nog geen grafiek, traditioneel drukwerk, gemaakt... Waarom? Het voelt als zo veel gedoe, het ligt me niet en nu met de corona lockdown is het nog meer gedoe. Wel,,, ja en nee. Normaal is het druk in het druklokaal, maar nu dat je moet reserveren is het daar eigenlijk heel kalm, blijkt. Wat houdt me dan tegen? Wel, ik heb geen idee hoe het moet, maar dat komt deels ook gewoon omdat ik het niet doe. Dat zijn twee dingen die elkaar maar al te graag in stand houden. Zelf-chantage, daar zal het weer op neerkomen. Ik houd ook niet van het lokaal, de druk die ik voel als ik daar sta, de confrontatie met mijn incompetentie en gebrek aan kennis. Confronterend. Niet dat dat abnormaal is, dat ik niet weet wat ik aan het doen ben, ik ben daar helemaal niet alleen in, maar als ik zo blijf voortdoen (of juist niets doen) gaat dat er echt niet beter op worden. Waarom wil ik niet? Ik wil het wel kunnen, natuurlijk? Maar ik wil me niet in mijn zwakke positie openstellen, ik wil niet laten zien dat ik helemaal geen idee heb van wat ik moet doen en dat het moeilijk is en zo veel gedoe. Eens ik dan toch iets gedrukt had, vorig jaar, in die zeldzame gevallen, dan was dat natuurlijk wel fijn. Ik wil dat gevoel nog wel hebben, maar ik wil het werk er niet insteken. Of het geld... Drukken is duur: chique papier, koperplaten, de naalden en gutsen. Gutsen voor houtsnedes zijn zo duur. Ik weet dat ik me gewoon even over mezelf zou moeten zetten er gewoon twee kopen. Ik heb wel houtplaatjes, dus waar trekt dat nu weer op. Het trekt op niks. Misschien moet ik gewoon een druk maken waarop staat: "Druk druk druk, ik haat het hier" Droge naald is ook best fijn, maar ik moet dan ook wel terug harde plastiek gaan halen. Wat wil ik zelfs drukken? Ik weet het niet echt. Maar weet ik het niet omdat ik echt geen idee heb, of omdat ik eigenlijk geen idee wil hebben?
Je hebt zo van dat zacht materiaal, niet lino, maar grijs en zacht, rubberachtig. Daar zou ik graag een xylografie mee willen maken. En soort stempeltje. Misschien mag ik wel even mesjes lenen daarvoor. We zullen zien.
Het is zeker niet nieuw voor mij om iets te moeten doen dat ik niet gewoon ben (of niet gewoon voelt). Dit is de norm. Hoe ben ik er dan nog niet gewoon aan geworden? Wel... Weet ik veel. Schuldgevoel of schaamte is het gevoel dat herinneringen behouden, voor mij. Dat kan ik altijd opnieuw voelen. Over de drempels van mijn comfortzone blijf ik struikelen.
Ik heb een filmpje gevonden om thuis drogenaald te doen, met een melkbrik als plaatje! Ik moet dan wel inkt kopen en een rol. Misschien koop ik dan ineens die plakjes voor houtsnede en vraag ik mesjes voor mijn kerstmis, of zoiets. Of ik leen ze. Geen van beiden wil ik echt doen... Ik wil dan misschien wel materiaal op school gaan halen, maar nu vind ik niet hoe dat moet. (...) Heb het met Camille haar hulp gevonden, wel een serieuze lijst dat ik moest invullen, amai. Misschien neem ik mijn acrylverf ook mee. -Hoeft niet meer, ik ben naar de action geweest (dit is een dag later) en heb een beetje een voorraad gekocht- Zou ik mijn schilderijtjes ook meenemen? Dat misschien niet, dat ik dan iets om naar uit te kijken voor op school. Mijn drukpapier dat ik nog heb en mica's. Mijn groot blad voor mijn poster misschien ook. Ik ben een spot-poster aan het maken, een parodie op Vlaams Belang. Ik heb lang gewerkt aan een ontwerp op mijn gsm. Dat betekent dan vooral herbeginnen, ingewikkelder maken, terug simpeler, andere layout, andere slogan, ... Ik wil ze graag uitschilderen, ik heb al een groot papier gekocht, maar dat ligt nu dus op school. Ik zal het eens uittekenen op A4 en dan op wat ongeveer A1-A0 is denk ik. Een goeie winkelzak meepakken alleszins.
AAH! Weer zoveel ideeën in mijn hoofd, het doet pijn. Zo veel dat ik nog wil/moet doen aah :(
Ik heb het neergeschreven, natuurlijk niet alles, ik verwijs dan ook naar de notities in mijn gsm, maar toch een aantal ideeën die ik heb.
Ik zit nu ook echt met stress voor de theorie eigenlijk. Dit gebeurt elke keer opnieuw, ik kom in een "o nee" fase waar ik denk dat alles dat ik doe of gedaan heb op niets trekt en nog zo veel moet doen. Niet zo aangenaam, laten we eerlijk zijn. Ik zal dagen moeten inplannen dat ik werk voor theorie. Maar zelfdiscipline, dat is ver te zoeken... Ik moet mijn haar nog wassen, anders gaat dat pijn beginnen doen. Dat kan blijkbaar, daardoor, ook van migraine. Dat is echt geen leuk gevoel.
In mijn droom had ik een "meta-déjà vu" die uitkwam ook vroeg ik aan iemand wat die vond van Chad, weet niet wie het was, iemand die op een manier vertrouwd voelde, iemand ik zijn klas, als een personage uit het verhaal dat er zeker bij was, maar nog niet bewust in mijn brein of in het schrijfsel uitgewerkt. En het antwoord luidde: "Lief, wel zo heel pessimistisch, allez zo nihilistisch. Echt lief, leuk ma altijd komt het neer op dood en zo een negatief beeld over zichzelf." Een simpel en zeker niet baanbrekend antwoord. Waarom was het dan wel een verruiming? Het standpunt was nieuw. Ik heb nog niet gereflecteerd op hij zijn met irrelevantie vervloekte, aan de zijlijn of volledig uit het licht van het vertelperspectief staande personages hem zien. Is dat omdat ik in de ik-persoon aan het schrijven ben? Wie vroeg dat nu aan die klasgenoot? Was ik dat, ja tuurlijk, het was mijn droom, maar, was ik ik?
Mijn 4de A6 schetsboekje staat bijna vol/is bijna af. Ik wil iets doen, met een regenboogvlag (I know, breaking the habit) maar ik bedoel, zoals die in de vorige blog stond. Met de taupeachtige kleur en "Ik hoor te bloeden" Ik wil daar nog iets uit halen. Ik weet niet. We zitten al aan 40. Veertig trans personen vermoord in de VS dit jaar.
Kan jij nog cijfers spellen? Zou je dan nog willen tellen?
1. Naar de Action geweest voor materiaal
2. les
3. wandeling, met de mooie staartverlichting, die oude die moeten opwarmen. Mooi oranje, maar nog mooier als ze niet werken en rood zijn.
health & gn xxx
No comments:
Post a Comment