Camille heeft me overtuigd. Ik ga gaan drukken. Het idee is volgende vrijdag in de namiddag. Ze heeft me zo ver gekregen. Dat is goed! (En niet gemakkelijk). Ik was al beginnen dingen zoeken die ik wil etsen, en ha ze uitgeprint. Ik was dan ook maar ineens aan het denken over de melkbriketsen, dat formaat is perfect voor bladwijzers! En ik heb al iets met het perfecte formaat voor een bladwijzer: mijnlange uitgangsborden! Ik ben meteen beginnen etsen. En toen ik klaar was had ik een foto gestuurd. en het zag er goed uit :) Jeej, ik zal er niet zo veel van kunnen drukken, maar het is iets. Maar toen. "Ma uh, Byron" O nee, wat? " 't Is geen spiegelbeeld". Opnieuw! Stap één en ik zit al verkeerd. Maar beter dat ik het nu weet en kan aanpassen, heb ineens mijn referenties in spiegelbeeld geprint. "Sapperdepitjes, dat is niet de eerste keer". Op zich was er niet raars aan die zin, maar dat eerste woord gebruik in nooit, en ineens kwam het in me op en moest ik het sturen. Even later weet ik waarom. Camille antwoordde: "Omg ik heb een vernis mou gemaakt vandaag en er staat sapperdepitjes op, hahaha." Ik heb dat aangevoeld. (Ik vraag me ook af waar die uitspraak vandaan komt, maar ik kan de etymologie niet terugvinden. --Wat is de etymologie van etymologie?)
Vergissing (geen spiegelschrift) nu wel een reflecterend bordje!
Zo zie je maar dat wanneer iets "fout loopt" dat ook met een reden is. Had ik nooit lui willen zijn en thuis etsen, dan had ik het tetrabriketsten niet gevonden. Had ik niet te opvliegerig geweest, dan had ik door gehad dat ik in spiegelschrift moest etsen. Maar nu heb ik een reflecteren bordje (het groen is acrylverf) Hoe cool! Daar was ik zelf nooit op gekomen. Wel, ik ben er wel zelf op gekomen, maar ja, je snapt wat ik bedoel. Mijn zesde zintuig lijkt zich toch in enige zin wat scherp te stellen.
Met Fran naar supermarkt, Lidl of Aldi, vanachter was de tekenles van
vroeger en we waren onze mondmaskers vergeten. Ik wandelde over de Diestse
steenweg, er vloog een hoed voorbij, ik heb die gepakt en teruggegeven aan de
eigenaar. Ik liep er mee naar de bushalte, daar aan de Aveve was nu een soort
winkelcomplex zo de sfeer van bij de Sims. Louche types. Een meisje met bruin
haar haar hetzelfde als ogen met witte stukken en wolken. Zij en hij vroegen:
hoe graag ziet je moeder je? Ik zei best graag. Wat ze bedoelde was op welk
lichaamsdeel ze hun Sigaret mochten uitdoven, dus deden ze het op mijn been.
Maar ik voelde het ook op mijn armen. Het meisje vroeg: waarom heb je wit in je
baard? Ik zei: "gewoon." "waarom heb je zoveel acne?" en ik
zei "seg, nu ga je te ver" en vertrok. Toen kwam meteen een bus, en
die stopte want ik stond aan zon tijdelijke halte en ik stapte op en viel bijna
achterover en ik was mijn mondmasker vergeten "o nee".
Zullen we deze dan maar eens ontleden? Ik heb vanalle termen eruit opgezocht, een beetje veel om ze allemaal hier te zetten. Nu ga ik eens kijken of ze een coherent verhaal kunnen vormen. Veel zal simpelweg over schoolwerk gaan en het jongleren met theorielessen, atelier en alle ideeën en tijd en motivatiegebrek om het uit te werken, of het geen inzicht hebben in de zaken. Dit is wat ik ervan maak:
Zus, wat is mijn rol in de familie? De
supermarkt van emoties
wilt aandacht. Ik ben aardig geweest, maar ik moet zien dat niemand mijn goede
wil misbruikt. Let op, laat je niet doen, laat je niet provoceren. De straat van het levenspad. Met
een zijstraat, iets om te ontdekken, een alternatieve manier van leven? Die met
de hoed verbergt iets
voor me. Aan de bushalte
moet een beslissing genomen worden. Evalueer je leven, hoe heb je het geleid? Wat
ga je doen met je toekomst? Dat wachten
op die bus, dat is tegenslag, dat wil ik niet. Iets wil ik niet, ergens
geraak ik zelf niet. Sigaretten. Een sigaret gerookt, pas op voor de invloed van anderen, ze kunnen je
waarden vals vervangen. De rook
maakt het moeilijk te communiceren met mensen. Rokende mensen, verdeeldheid, onenigheid,
opstandigheid. Wil ik dit? Wil ik hierbij zijn? Die bruine ogen van bedrog. Ik ken ze niet, ze wilt
me verleiden iets te doen dat fataal voor me is. Niet te dicht bij vreemden
komen, laat je niet te diep in je persoonlijke leven raken. Maar die bruine haren… ik heb behoefte
aan goede vrienden, sterkte en veiligheid in de toekomst. Ben ik verward over
mensen hun bedoelingen? Ondervraging,
met mensen waar ik niet mee om kan.
Ik ben onzeker, ik ben sociaal zwak. Mij vragen stellen op die manier, is
oneerlijk. Behandel me niet zo, dan loop ik weg, ik ontwijk problemen liever, ik wil geen
verantwoordelijkheid voor mijn daden, ik ben bang, mijn angsten: te
confronterend. Dan neem ik wel
de bus opgaan in de menigte. Geen nood aan originalteit maar ook geen
controle over de weg van mijn leven. Maar die witte baarharen, ik zal groeien in de toekomst. Ik zal open gaan staan voor mijn
creativiteit! Ik ben wijs, macht over anderen en geluk? Of ben ik juist te
scherp geweest? Maar ik viel bijna. Zal ik falen? Ben ik
het niet waard? Zal ik het kunnen, op school? Waar is mijn trots, waarom
schaamte? Die mondmaskers
voelen soms zo gewelddadig aan. Ben ik iets aan het vergeten?
Voor mezelf opkomen, zelfrelfecteren op wat ik wil, eigen weg zoeken. Je niet laten doen door slechte feedback (verleden en toekomst). Mensen niet zomaar geloven, niet zomaar in meegaan, moeite met inschatten van mensen, mijn sociale vaardigheden. Schoolstress. Van tinder afblijven. Mezelf zijn of worden is moeilijk en confronterend, ik wil verschuilen. Maar mezelf zijn zal voor creativiteit en groei zorgen.
Dat van die bruine ogen? Dat is eng, als iets te accuraat is of te hard binnenkomt of samenkomt, meestal iets paranormaal, dan beginnen mijn ogen te tranen. Dit is een beetje waarom ik niet zo hou van bovenzintuigelijkheid. Bruine ogen? Droom ik in kleur? Ik weet niet of ik in kleur droom. Maar alles wat ge droomt is in uw hoofd, is eerder conceptueel. Ik zie niet per se bruin. maar mijn hoofd zegt "da's bruin", ge ziet bruin. Het echt zien gebeurt ni vaak. Ik ben een conceptuele dromer. En hoor statements. Dit is wel een beetje een relevatie.
Fluxus, vandaag, waar ik zo veel stress voor had. Gelukkig was ik niet alleen, gelukkig was ik niet de enige die trilde. Ik had iets lang geschreven, iets te lang, dus heb ik het terwijl de andere aan het voorstellen nog ingekort.
Geef alles dat je
ziet een nieuwe naam en begroet ze. Stel ze aan ons voor.
Wat is het laatste dat je hebt geschreven?
Draag het maar voor aan een van je nieuwe vrienden, gedurende een minuut.
Wat moest ik doen? Ik moest me verkleden alsof het een Syberische winter was en alles uit de kast halen. Heb ik gedaan.
Ik moet iets bekennen... Ik wist al even dat het iets met aan/uitkleden ging zijn. Ik had het moeten zeggen, want achteraf kan ik natuurlijk vanalles beweren. Maar je moet weten dat ik lui ben, en niet echt durf te vertrouwen op mijn ESP, als weet het veel. Dat is het 'em net. Het is een beetje eng veel. Dat is een beetje het probleem: ik kan er niet omheen, dat ik vanalles aanvoel en voorspel. Dus ik zou er eigenlijk veel baat uit halen er mee te leren werken. Maar ik durf niet... Die kennis kan angst veroorzaken. Zo zal ik niet al mijn dromen opzoeken. Het is werkelijk te verontrustend.
2. les Fluxus overleefd, hij was nog leuk ook.
3. terug op kot. Natuurlijk ben ik alles obsessief aan het opschrijven zodat ik het niet vergeet.
health & gn xxx
No comments:
Post a Comment