Geen blad voor de mond, enkel een scherm voor de ogen.
CW
!Dit is mijn beeld!
Mijn excuses voor de duistere spiraal van gisteren, ik weet nooit of ik gewoon eerlijk moet zijn, mezelf censureren of een trigger warning plaatsen....
Laten we het daar over hebben!
Trigger warnings kunnen nodig zijn om verschillende redenen. Voor social media (laten we focussen op instagam, sinds dat het social medium is dat ik het meeste zelf op post, en erg foto en kunst, sociaal, cultureel gericht is. Het gaat om de inhoud van de post. Soms de tekst die erbij staat, maar voornamelijk is de afbeelding is de focus van een post.
De tekst.
Trigger warnings over beschrijvingen van politieke ontwerpen, thema's die bij de mensen moeilijk liggen, voor oproer, shock of trauma-reactie zorgen. Dit wordt meestal aangekondigd met (cw) een afkorting voor "content warning". Gevolgd door bijpassende trefwoorden.
Wat mag dan wel en wat mag dan niet? Gaat het om het thema in het algemeen of specifieke situaties?
Als ik zeg: racisme, homofobie, transfobie, mentale gezondheid, etc.
Denk je waarschijnlijk: geen probleem.
Als ik zeg documentatie van mensen die verwond worden op protesten, een post waarin een cultuurwerker verteld dat hij al 31 vrienden heeft moeten begraven in deze corona-tijd: aan zelfdoding en dat al meer dan 30 transvrouwen vermoord zijn in Amerika dit jaar denk je misschien hmmm...
Een kleine "(cw)" Dit lijkt me altijd een goed idee.
Wanneer is het nieuws, wanneer is het belangrijk om dit te delen, wanneer is dit gevaarlijke info die mensen diep kunnen raken en het soms beter is dit te meegedeeld kregen. Het is altijd alle drie. Je kan het nooit zeker weten. Dat maakt het zo moeilijk!
Beelden.
Trigger warnings bij beelden lijken crucialer te zijn dan bij tekst. In een oogomslag is dit veel krachtiger dan wat een combinatie aan letters kan doen. (Over het algemeen toch)
Wat zijn shockende beelden?
Dit lijkt een simpele vraag, maar hij is er genuanceerd.
Een zeer duidelijk voorbeeld over deze onduidelijkheid: de censuur van vrouwelijke tepels, oftewel "female presenting nipples". Wat betekend dit? En waarom, en?? Hier wordt heel erg over gediscussieerd en beide kanten hebben interessante argumenten. Je kan hier veel over terugvinden, en het onderwerp gaat natuurlijk veel breder dan de ratio van een een instagram-afbeelding. Het is een feministisch standpunt dat de culturele genderrollen en normen op een interessante manier in vraag stelt.
Heel wat dat cultureel bepaald is, sociale dingen die "shockerend" beschouwd worden, is dit niet "triggering"
Voorbeeld bij uitstek: Lichaamshaar, voornamelijk bij vrouwen
-> haar was een teken van kracht bij mannen en strookte dus niet bij de weergave van vrouw. Dit is al eeuwen zo, maar dat wil niet zeggen dat het "zo hoort te zijn" of zo moet blijven.
Er is een sterke (feministische?) Beweging die lichaamshaar bij vrouwen, en in het algemeen wilt normaliseren. Hier sta ik sterk achter -> deze "cultuur shock" is niet meer dan dat, en door ermee te leren omgaan, deze af te leren zal je een veel genuanceerder, interessant wereldbeeld krijgen.
Natuurlijk zit daar commercieel geen voordeel in, en natuurlijk zijn met dit stijgend percentage aan bewustzijn, het verwoesten van het taboe de merken niet content en ze werken dubbel zo hard tegen: Nu moeten ook mannen zich scheren. Ja, de talloze reclames van Veet, Guillette, Manscaped,... Laat me niet beginnen over al die gepolariseerde producten op basis van gender, die, anders dan om adverterende redenen die inspelen op de klassieke man-vrouw rol geen reden tot onderscheid nodig hebben. (Extreem voorbeeld: wat is een "for her" ballpen, what the fuck, Bic?)
Al moet ik toegeven dat hier verandering in komt, unisekse en gendernoncomforme mode kent zijn opmars, alsook regenboog getinte producten. Is dit goed, of is dat de moderne manier van het aanspreken van een subcultuur? Looking at you inspirerende Zalando reclames met het driehoeking logo met de alomvertegenwoordigende pride flag en ook de limited edition homodeo van Axe. En ja, ik heb die deo! Twee keer zelfs, want mijn mama heeft ze nog eens gekocht voor me. Zo zie je maar, het werkt! Ik ben ook maar mens.
Er zijn talloze andere voorbeelden van gegenderde bullshit. En iemand zoals mij is zich daar natuurlijk hyperbewust van. Is dit niet vervelend? Ja, natuurlijk, voor mij en voor anderen. Maar ik ben het inzicht enorm dankbaar. Vooral belangrijk. En ja Instagram staan vol bullshit, maar er zijn ook een heel aantal inspirerende accounts. Empowering and insightful!
Alok Vaid-Menon (they/them -hun/die) (@alokvmenon) Een transvrouwlijke, nonbinaire, Indisch-Ameriaanse schrijver, activist die heel sterk aanwezig is in de transgender, gender-noncomformische beweging. Alok heeft een prachtige manier van praten en heeft je zo mee ik hun altijd sterk onderbouwd argument of verhaal. Wat erg opvallend aan Alok is, is het tegen vechten van taboes met betrekking van gendernormen, racisme. Alok komt sterk op voor gender neutraliteit en diversiteit. Die heeft me enorm geholpen tot inzicht. Lichaamshaar is niet vies! Het is normaal! De kledij die jij draagt is jouw keuze, alles is mooi op zijn manier.
Of iets dichter bij huis: Uwi Van Hauwermeieren (they/them - die/hen) (@uwi.tempspournous) Een non-binaire vlaming die ook erg op komt voor genderneutraliteit in de nederlandse taal, zoals voornaamwoorden, als ook het aanvechten van de dichotome onderverdeling van gender en in het algemeen het normaliseren van non-binaire identiteiten.
En zo zijn er natuurlijk nog heel veel mensen. Gelukkig.
Toch even dit melden: scheren blijft jouw keuze, ik zeg natuurlijk niet dat dit niet mag, ik zeg alleen: jij mag, moet hier niets! Persoonlijke hygiëne en jezelf wat onderhouden mag natuurlijk. Maar wees bewust in wat je doet en waarom.
Zolang jij je goed voelt in je vel.
Over huid gesproken: een interessante video van The school of life, goeie yt channel die ook interesssante boekjes hebben.
“Why we pick our skin”
wat van mijn notities hierbij:
Dermatillomania
-The introverts silent scream
-Taking their pain out on the only one they can reach.
-Fear, self-disgust and isolation
-Start picking at the problem and not yourself
(cw) zelfverwonding, littekens, mentale gezondheid
(zie, Byron! Dat was niet zo moeilijk)
(-Ja, ik weet het, maar ik wil ook niet de mensen te hard afschrikken)
Deze video doet een good job in het aankaarten van zelfverwonding.
Zeker een onderwerp waar ik het graag over wil kunnen hebben, maar wat ik precies gezegd ga krijgen weet ik niet... Ik zou het thema voor nu graag willen koppelen met het "trigger warning" of censuur-idee.
Ik zelf heb ook een geschiedenis met dit thema, daar ga ik het nu bij laten, en dat is oké.
Het is ook iets dat ik in mijn roman niet van wegschuil en ook wel eens in mijn tekeningen (daarrond) steek.
Littekens en wonden en social media
Dit is zulk een raar onderwerp.
Het gaat van afschuwelijk, hoe is dit mogelijk hoe kan dit getoond worden tot wow, zo knap, meer mensen zouden dit soort gevoeligheid moeten tonen. Hoe kan dit?
Say it with me here: context
mijn visie:
gore (wonden,bloed, etc) : echt, of realistische weergave -> niet oké zonder warning
gestileerd, tekening -> meestal oké
bij littekens, selfharm:
nooit oké: open wonden, glorificatie (ja, die accounts bestaan)
wel oké: geheeld, tekening geheeld, met goede, best met aanwezigheid realistische boodschap
Google springt hier helaas niet zo voorzichtig mee om. “scars on arm” zal voor veel frons-en-grote-ogen-resultaten zorgen .
Moeten wij ons schamen voor onze littekens of er trots op zijn?
Littekens overgehouden aan een operatie of een ongeval zijn vaak een symbool van kracht, doorzettingsvermogen. Een goed voorbeeld hiervan is wanneer ik foto's of tekeningen van mijn top-surgery plaats. Voor dit soort littekens moet je je nooit schamen, en als je je er comfortabel bij voelt mogen getoond worden.
Wat met littekens van zelfverwonding?
Ik zal eerlijk zijn: ik weet het niet. Ik weet het niet! Mijn eerste reactie is al meteen twee vechtende stemmen:
(1) Nee! -> dit leidt het romantiseren van een ernstig fenomeen dat aangevochten en voorkomen moet worden en kan triggerend zijn voor mensen met geschiedenis met dit onderwerp of hier gevoelig aan zijn.
(2) Ja! -> Dit is een geheeld lichaam, iemands huid, deze persoon kan zich toch niet altijd verstoppen. Dit is een fenomeen dat plaats vindt, het moet voorkomen worden, en niet geromantiseerd maar we moeten deze mensen zich ook nog eens extra schuldig voelen over zichzelf, over hun eigen lichaam, wat al vaak de oorzaker hiervan is.
Battle scars
1: Littekens en verwonding is iets dat zo veel mogelijk moet aangevochten, voorkomen worden
-> batteling the scars.
2: littekens zijn een teken van een persoonlijk gevecht, een op je lichaam geschreven verhaal met verschillende mogelijke oorzaken. -> scars of a battle.
Het is moeilijk, en deze dubbelheid is zeker niet gemakkelijk om mee om te gaan. Daarmee dat ik het doe. Om mezelf uit te dagen? Omdat ik voel dat het moet.
Weer eens Chad boven halen.
Hij heeft beide soorten littekens, van een ongeval lichtenbergfiguur op de rug. Dit is een "cool" litteken, iets om trots op te zijn, toch? Is dat zoals het eerder dient als een herinnering aan een traumatische ervaring waar door redenen jij je verantwoordelijk voor voelt.
Als ook littekens van zelfverwonding. Dit is niet cool, mag niemand zien, toch? Ja, zeker, hij schaamt hier zich diep voor en wilt niet dat dit gezien wordt. Maar ik mag ook niet verzwijgen dat dit in de "emo-cultuur" wel eens geromantiseerd kan worden. Hoe leer je daar dan mee omgaan? Hoe leren we hier mee werken? Daar waar werk ik rond.
t(toevoegen) "collage uitsnedes van littekens van mijn werk"
Mag ik dat? Dat tekenen, mag ik dat graag doen, zolang ik er bewust mee bezig ben?
Voor mij hebben die werken een sterke betekenis, en ik voel me er emotioneel tot aangetrokken, en ik zal er zeker nog zo maken... Therapie voor mezelf?
1: feedbackmoment
No comments:
Post a Comment