Feedback van Peter vandaag. Eerst getwijfeld, want ik had niet echt iets te zeggen of vragen. Maar ik wou horen wa hij te vertellen had en ik ben heel blij da ik da gedaan heb.
Hij was positief over de blog, yes! Goed om alles zo neer te schrijven en de combinatie met beeld, de tekeningen uit het schetsboek werken samen op een nieuwe manier. Hij snapte echt het idee achter personages als middel om op een afstand na jezelf, je eigen denken te kijken maar von ook de combinatie fictieve stukken mooi. Alterego's en gelijkaardige dingen is blijkbaar een fenomeen dat je vaker ziet bij schrijvers en hij da ook heeft en zo een beetje Alteregos naarmate wa voir tekeningen hij maakte, da was echt leuk om te horen :)) ik hoef me er niet belachelijk bij te voelen, het is nu eenmaal een deel van mij, wie ik ben.
live verslag
Ik moet naar gent voor de kine, het was al even geleden. 'k Heb al even niet meer met de trein gereden en had het flink opgezocht met de NMBS app. Nu leek de trein naar Eupen even raar maar het klonk ook vertrouwd. Pas toen ik er even opzat en de verzameling witte letters op het blauwe scherm me vreemd deden voelen. Een vreemde taal. O nee, ik zat in de verkeerde richting! Ik had de trein van Leuven naar Gent moeten nemen, maar ik zat op de trein naar Eupen, die ik neem wanneer ik uit Gent kom. Wel, eerste halte die er is afstappen. Om 20.01 een trein terug, die naar Oostende. Zowel de enige trein die stopt in Gent als in Leuven. Oke. Oef. Cv nog. Dan heb ik wel al 40 minuten gereden, maar ik zit gelukkig nog niet aan de rand van het land. Maar dan zie ik: de trein komt in het station van Luik aan om 20.00 en de trein terug is om 20.01. Laten we zeggen dat ik een beetje hoogmoedig was, ik heb hem gemist en moet een uur wachten. Maar het is een mooi station, heel mooi. Modern maar met een grandioos oude sfeer. Het eerste wat me opviel van op het perron was de roltrap naar beneden én naarboven. Zo kon je langs onder en boven het peron van het ene naar het andere station lopen. Een echt futuristische look- en dan bedoel ik eerder Sci-fi dan de Italianen van aan het begin van de vorige eeuw- de benedenhal is mooi zwart marmere tegelvloeren en banken, op zo'n bank zit ik nu. Ik denk dat het echt marmer is, want het is koud. Als ik voor me kijk zie ik het plein, het is aanlokkelijk om naar buiten te gaan, maar mijn geweten houd me tegen. Links zijn de gewone trappen, uit hetzelfde zwart, wit gedpikkelde gesteente. Ze lijken een poort naar het verleden, terwijl rechts, de dubbele roltrap een poort naar de toekomst lijkt. Ik zou graag foto's nemen, maar er is best nog wel veel volk, dat is misschien beter zo want alleen is kwetsbaarder en een onrustige rust, en ik vind het een beetje mensonterend voor de daklozen. “Ze verpesten mijn zicht” durf ik niet te zeggen. Die arme mensen in dit rijke station. Mijn moeder zei nog aan de telefoon dat het het mooiste station van België is. Dat geloof ik graag. Ik ga nu gewoon terug naat Leuven en naar huis. Gent is te ver, en te laat met de avondklok als dreigende big brother durf ik het risico niet te nemen. Ik zou om 23 uur ofzo aankomen, en dan heb ik inderdaad nog een uur maar ik heb waarschijnlijk meer dan een halfuur nodig, ik weet niet hoe veel trammen er zo laat rijden. En Gent in het donker, zo laat... Misschien toch niet. Ik ben een ticket voor verdwaalde reiziger gaan halen. Ik twijfelde, want ik kan geen frans, gelukkig verstonden ze genoeg nederlands. Ik moet zeggen het ligt aan mij, dit moest wel eens gebeuren, dat vergissen. Het zijn vage, mistige dagen in ons brein. En ik was al zo aant zeggen dat ik “nooit iets met frans ging doen, dat ik dat niet nodig zou hebben” wel... misschien toch wel... een beetje. Maar een beetje versta ik, spreken niet. Maar spreken lukt precies niet zo goed de laatste dagen. Ik vind mijn woorden niet, ik doe er zo lang over of ik maak grammatica fouten waarvan ik weet dat het niet klopt. Oei. Was dit altijd al? Sprak ik altijd al zo loemp? Of is dit iets nieuws?
Het is hier stil, buiten wat geroezemoes en de roltrap die bij bij regelmaat shriekt. Ik zie de trein op het bord staan, het is 20.45, ben naar boven gegaan. Als ik terug op het perron naar boven kijk voel ik hoogtevrees, even denk ik achteroveren te vallen. Ik moet maar de wc. Maar ik wil hier niet gaan, ook niet op de trein. Misschien moet ik toch even gaan. Heb ik er 50 cent voor over? Nu met corona? Hmm hmmm. De schermen op het perron hebben gele letters, dat is zowat overal denk ik. Maar de achtergrond is niet mooi zwart, een groen-blauwe, wat ik petrolkleurige kleur noem vormt een gradient over de verschillende vakjes met vanboven een stuk magenta. Die van de 2 perrons staan geconnecteerd gesokkeld op een muur met de ingekaderde gele papieren -hier zijn die, ik vond ze niet. Beine kanten van de muur hebben zuilen aan wit licht, een beetje fel, zo van dat typisch licht voor ja, stations. Het stadion dak is wat voor de acrofobie zorgt. Zo hoog gebogen en gebogen dat het lijkt dat ik daarvan af aant vallen ben. Terug op de trein, de conducteur met een vlaams accent frans horen spreken was nooit eerder zo teruststellend. De ultramarijne treinenzetels met de aquablauwe tafeltjes voelen toch vertrouwder dan die grijze met de houten tafels. Ik had het meteen moeten weten: chique trein naar chique station. Ach ja. Het is nu zo. Dan maar morgen vroeg naar Gent, komt goed. En goed dat ik een brief had want de conducteur kwam langs. Hij zei “schitterend, nog een prettige dag” Dat maakt me blij als iemand “schitterend” zegt. Veel last van hoofdpijn en misselijkheid vandaag. Ik ben er precies niet helemaal bij. Er zijn zo van die dagen. Ik vind ze wel wat beangstigend, dan denk ik dat er een gat zit in mijn brein en het leegloopt. Ben ik mijn intuïtie kwijt? Is hij op? Ik ben momenteel wat gedesoriënteerd. Ik zal opnieuw wat moeten calibreren? Op artistiek vlak ook, misschien is het de hormonen. Ze mogen ook wel eens een pauze nemen zegt. Alles is luid, de trillingen van de treinen en bussen doen pijn aan mijn oren. Gevoelige periode.
Ben ook gaan wandelen met mijn therapeut vandaag, dat was wel fijn. Ik werd wakker met het worden van “drie jaar. 3” een rode 3 met zwart omlijnd, in Times new roman of toch zoiets. Wat het betekende heeft zij me doen realiseren met de vraag: “Hoe lang is dat nu eigenlijk? Dat je begonnen bent met therapie in het UZgent voor therapie bij de genderdienst. 3 jaar. Ja, november 2017. Hmm. 3 is mooi, mooier dan 2 en 4. 4 is oranje, 2 is groen of blauw, 1 is geel en 0 wit zwart of het spectrum. 3 is rood. Drievuldigheid, driehoeken, triquerta. 2017. Dat lijkt zo lang geleden, maar het is het 6de middelbaar. Schooljaar 2017-2018 Het zwaarste jaar. Het moeilijkste. Het beste. Met februari-maart als toppunt: de 5 weken in de psychiatrie. dat klinkt sarcastisch, maar ik meen het. Zo veel pijn, maar ik ben beginnen voelen, mezelf beginnen voelen.
Bij situaties als vandaag, als ik zo de weg kwijt ben of alleen op stap moet gaan laat ik me vaak geruststellen door mijn vrienden in mijn hoofd. Bij de standaard commute, en dat was vandaag eerst niet anders, het is meestal Bryan en Memphis. Ze zingen de liedjes die door de oortjes spelen mee en dansen er op rond. Dartelend over de straten, huppelen over het perron en draaien rondjes. Soms, en dat is dan meestal wanneer ik van een week uit Gent kom, en het is avond, zie ik ze -illegaal- al chasend skateborden en fietsen door de tunnel. Bryan op zijn oud kramiekige studenten fiets waar hij mee, als hij naar school rijdt, over obstakels springt. Memphis op hun skatebord met hun hoge plateau schoenen die hen niet alleen zo’n 15 centimeter groter maken, maar ook het gevoel van klein en op neergekeken te worden verkleinen. Oranje, roos, groen. Met Memphis is altijd alles met groen, wit, grijs of zwart -de agender vlag- groen haar, groene ogen en soms groen van jaloesie. Bij die kleur denk ik meestal aan hen. Bryan kan fluctueren. Twee stoere tieners die genieten van het jong zijn wanneer de dag al oud is. De cirkel van pijn en plezier. Voor altijd. Die verkeerde trein, dan zat Chad naast mij. Als mijn angst te groot wordt neemt hij ze over, we delen het, maken het samen draagbaar. Mijn nek en schouders doen nog steeds pijn. Met twee op de sukkel zijn is plezant op een masochistische manier, je kan het relativeren, herinneringen maken voor later. Normaal trekt hij meaan mijn arm voort of houdt mijn schouders of armen vast terwijl hij met zijn kin op mijn hoofd rust. En knijpt. Hoe gestrest we ook zijn, de bromtoon in zijn lage stem geeft altijd ontspanning en lijkt zo streng maar is zo lief en zacht. Dat voel ik nu, nu dat we er samen zo op terug kijken. Nu kan erom gelachen worden. Vandaag was ik het die zijn hand moest vasthouden. Ik ging naar het loket voor het ticket, sprak hen stuntelig toe. Maar hij stond wel naast mij, ving me op waneer ik wankelde van de hoogtevrees al kijkend naar boven en zat naast me in de trein, en op de bus. Je reist nooit alleen, en nooit nutteloos.
Migraineaanval
Zo veel foto's van Dan Smith online (nog voor op de pintrest), gepaart met een interview verschenen vandaag. De zanger van Bastille barst van het talent en is nog oprecht bescheiden en lief ook. Literal angel. Ik wordt zo bij als ik hem zie, hoor zingen, hoor praten. Hij is de hoofd referentie voor mijn personage Jason, vooral qua uiterlijk,(zang) stem, britsheid. Qua persoonlijkheid is Dan iets pessimistischer, maar hij is ook erg selfless en humble, hij zegt nog dat hij met imposter syndrome kampt en niet zo graag in het middelpunt staat van de belangstelling. Ik moet nog eens (ja, nog eens) een schetsboekje met hem vullen. Misschien zo een dun zwartje uit de Schleiper. A5, nee A4, minstens, misschien wel A3! Morgen eens gaan kijken als ik nog even de tijd vind. Ik haal daar energie uit, mensen tekenen die ik mooi vindt. De term “mooi” is breder dan aantrekkelijk, ik bedoel meer dan esthetisch, ook persoonlijk, interessant, complex. Dat is misschien waarom ik soms zo graag mijn personages teken. Zo simpel. Ze zijn zo mooi. “Excuse my beauty” zou Alok zeggen. Schoonheid zit in alles en dat zien. Dat. Dat is mooi.
Ik heb het artikel nog niet helemaal gelezen maar echt interessant :
https://boysbygirls.co.uk/conversations/dan-smith
1. Foto's en interview van Dan
2. Rode kool
3. Wandeling
health & gn xxx
No comments:
Post a Comment