Dagblog 3
Dag, blog.
Allerzielen een "feestdag", om terug te komen op de dood, ik was haast vergeten dat mensen in het echte leven echt sterven! Kranten en reclamefolders uit de papierbak vissen is een nobele bezigheid waar elke *kunstenaar* zich eens aan zou moeten wagen. De prachtige dove tonen waarop je stoot tussen deze bladers is indrukwekkend. Een Aldi reclame met 1-euro-zoveel voor een bak bloemen, op=op! Is op zich niet zoo bijzonder. Misschien wel als het over chrysanten gaat voor Allerzielen! Haast je! De doden wachten niet! Snel snel snel!
Generationeel trauma, het gemis van iemand die je nooit gekend hebt, het verwerken van wat je nooit hebt meegemaakt is een thema da altijd terug lijkt te komen bij me.
Ik zou naar het graf van mijn opa willen, gewoon om te weten hoe me dat doet voelen, om me af te vragen hoe het hoort te voelen. Maar nee, toch maar niet het regent en het is al donker.
Je eigen stem vinden? Je stem wegstoppen!
Wanneer het nodig is, maar wel weten waar die ligt. Voor het geval dat je nog eens de energie hebt om jezelf eens af te motten. Zoals ze zeggen, you're your own worst critic. Betekend dat te streng? Of letterlijk worst: je kan er niets van? Je kan je eigen niveau niet pijlen? Toondoof voor je eigen composities? Is die combinatie aan woorden waar je op stootte door letters die je uit de krant hebt geknipt samen te leggen echt slim? Of toch nog te doordacht? Moet je er nog eens goed hard op niezen? Al dit om te zeggen dat ik bezig ben met die 4de (!) tekening die voor komt uit mijn schetsboek, denk ik, en het is met krantenknipsels.
Alles moet toch in de lucht hangen, trauma, creativiteit, genius, alles wat ooit gezegd en gedacht en gebeurd is. Hoe kan iemand anders anders ooit op hetzelfde idee stootten zonder dat te weten? (Om aan gisteren terug te denken) want zelf mijn eigen gefilosofeer is een echo die ik weer hoorde toen ik verder las in Juli Zeh's briefroman. Een echte schrijver denkt ook zo. En ik wist dat voor dat ik het echt wist? Haar boek was eerst, ik had de pdf-scan ervan al geprint en aan de inkt geroken, maar ik had wat ik gisteren had geschreven nog niet als spiegelbeeld gezien van wat ik de dag erna in dat boek las. Hoe kan dat nu? Ik wist dat dat erin ging staan, ik wist dat ik echt zo dacht, maar toch niet helemaal. Was het langs mijn neus naar mijn hersenen gestegen als een omgekeerd mummificatieproces? We hebben meer dan 6 zintuigen, en verder dan dat we ze niet kunnen afzetten, controleren, zijn we ons van andere zelfs niet eens bewust! Zoals ik mijn ogen sluit en "niet zie" vang ik op wat er in de ether hangt. Noem het aar "energie" Denk ik. Denk ík? Je channelt er Descartes mee.
Ik geloof ook in reïncarnatie, en dat dit de mensen tijd (dat wil zeggen die chronologische enkelvoudige pijl) overtreft. Je neemt mee van je vorige levens (die plaats kunnen vinden voor je leven nu, nu of erna, want tijd bestaat niet. Je houd dus dingen bij vanuit je familie (generationeel) en van je ziel, hoe dat systeem werkt weet ik niet. Dat én je vangt vanalles op! Niet moeilijk dat je altijd overprikkeld en moe bent, Byron! Luierik.
Psychosomatische pijn, daar moeten we het ook eens over hebben. Stess manifesteerd zich in ons lijf, in mijn lijf. Mijn hoofd, mijn keel, mijn handen, darmen, blaas, adem, adem, help, ik vind de weg niet in alle dingen die men niet kan zien!
Wat nog?
-!Nostalgie, melancholie en ptsd, misofonie
-Games en hun effect !Pokémon
Lijstjes maken geeft me rust, dat soort rust waar je bewust je stress uitstelt.
Als je denkt: dit is een goed idee! Mag ik niet vergeten, en je schrijft het op in het holst van de nacht. Is het goed, bedoeld om op te broeden of heeft het verlies aan spontaniteit het al verpest? Hoor je uit je bent te springen of een nachtje over te slapen? Waarom komen ideeën op de momenten dat ze komen, net als gedachten, gelegen, ongelegen, het juiste moment bestaat dat? Als je iets vergeet dat je dacht dat belangrijk is, of onthoud wat je probeert te vergeten, is dat hoe het moet zijn.
Dat is toch wel een raar idee: iets doen vergeten: iets bewust onbewust maken. Kan dat? Werkt dat niet averechts? Net als wanneer je zo net niet genoeg je best doet en het goed is, of net te hard en het slecht wordt.
Ze zeggen alles wordt machinaal, de mens ook. Wordt? We zijn het aan het worden! Ik en mijn mede-autisten met hun lijstjes en opdrachten en kortsluitingen!
Hoe moeten we anders leven, in een wereld zonder structuren die ons aanstaan, verzinnen we er zelf één, één die specifiek voor ons is. We zitten allemaal op het spectrum, kom schuif je stoel erbij.
Als een lijn van roos naar blauw gaat? Is hij dan paars?
Een zwart-wit wereld is dus technisch gezien grijs. In zijn geheel.
Als geslacht zwart-wit is, staat deze in een lijn verbonden, een grijze lijn. Sorry lijnstuk. (ja, ook geslacht is een spectrum. Met twee uitersten, waarvan ieder punt een mogelijkheid.
Gender is kleur.
En welke kleur dat is zeg jij, met je eigen stem. Op het juiste moment, als je ze kan vinden.
((Hmm. Een half lijnstuk is langer dan een heel lijnstuk, nee?))
Het heeft wel een beginpunt maar geen eindpunt.
Aan de VTM met betrekking tot "Een echte job", aflevering 4 (!!) niet zeker, soit,
Zeg (aub) niet tegen een transgender persoon "een transgender", transgender is geen zelfstandig naamwoord, net als jij geen "cisgender" bent. Transgender is een bijvoeglijk naamwoord. Transfoob dàt is een zelfstandig naamwoord.
Zeg (aub) niet nadat een trans vrouw een geslachtsoperatie heeft ondergaan dat ze nu "een echte vrouw" is. Dat was ze altijd al. Ze wist dat, het kan zijn dat ze dat dan nu ook zo voelt. Zeg dat dan. Die "echte vrouw" is de valse idee van vrouwelijkheid, een norm gecreeërd en continu geboetseerd door de maatschappij. Ze is geen vrouw omdat grote "jij" dat zegt, ze is een vrouw omdat zij dat zegt. Jij zegt wat je gender is, als jij: persoon met recht op eigen persoon. IKzelf
Ik zal toch eens een brief moeten sturen naar Medialaan.
Woord, allez, term van de dag: ontologisch parasitair
Het ene kan niet bestaan zonder het ander, in isoloment zoals een gat (in de overheid een donut) of om terug te komen op gisteren, "goed en kwaad", het zijn elkaars gaten in de yin en yang, een mooi symbool, maar met toch enig gebrek aan grijswaarde.
Wist je dat de ankh ook zo'n ene-kant-andere-kant symbool is? De ovaal is de vrouwelijke kant, de stok de mannelijke, en de loodrechte zone ertussen is de verbintenis, tussenfase. Deze heeft een grijze zone maar ontbreekt aan "ontologische-tegenstellings-gaatjes"
Ik ga mijn krantenknipsel geknutsel nog afmaken, alf dat lukt zal ze hier beneden verschijnen.
Misschien komt er misschien nog een gedichtje dat past bij afscheid, gemis, onthouden en vergeten.
Jawel.
Ik hoorde een duif roekoeën als achtergrondruis bij een lesopname. En even voelde ik me alsof ik in de Kessel-Lo’se tuin van mijn oma zat. Die met de oostindische kers vanachter, met oranje bloemen. Een stenen terras waar kleine stalactieten aan groeide. Met zo van die 60’ies parasollen met ruw plastiek van schreeuwde onder je vingernagels. Waarop bruin-oranje-groene bloem-patronen en gedraaide franjes als stoffel kleine solomonszuilen die je rond je vingers kon vlechten. Diens metalen palen zongen als je ze ergens tegenketste terwijl je ze in of uit hun houder van water haalde. Je wist niet goed of het geluid je een zure smaak gaf in je oren, of dat het je deed glimlachen in je hoofd. Want je wist dat dat lied daarbinnen nog lang ging wonen. De witte plastiek verduurde in je handen de stoffige as als nooit-eindigende begrafenis van het toekomstige verleden. In die tuin stond ook een van die struiken met ranonkels, die als pomponnetjes aan de takken-armpjes dansen en toegejuicht werden door hun lieve blaadjes in de wind. Zo één zag ik er in een Gents straatje ook, toen moest ik er ook aan denken. Maar zij waren lang zo enthousiast niet meer. Ik ben daar al jaren niet meer geweest, in die tuin. De compost die ik daar toen zag liggen zal al lang weer naar de aarde terug gekeerd zijn. Toch weet ik het nog goed. Ik ken die tuin beter, met zijn doorsnijdende wasdraad en groene poort die aan de lagere school hier in Linden en de rest van Vlaanderen stond. Beter dan haar. Zo een leven op een laurierstruik-rotonde, elke dag hetzelfde, als straat, dat moet je lethargisch maken. Dan ga je denken dat duiven uilen zijn en dan krijg je zin om je ouders te gaan bezoeken. Zeg, houd je kop toch eens bij de les.
ps: Blij maken, maakt blij
Is echt altruïsme te vinden in het delen van uiterst egoïstische, zelf dienende zaken? Denk er eens over na: je zet ten dienste aan anderen wat normaal uitsluitend jou ten dienste hoort te staan. Ultieme zelfopoffering.
No comments:
Post a Comment