Dagblog 5
Depressief Dagje
Het lijkt alsof mijn lijf met me wilt praten, maar de enige taal die hij kent is pijn.
Pijn is een universele taal... Jeuk, tintelingen, steken, prikkels, zeurend, zagend, ijlend, plots, krachtig, zacht, naslepend, bewust, onbewust.
Pijn kent alle woorden.
Die stilte van gisteren, 'k heb ze nog niet helemaal onthoort. Dat hoort toch echt niet! Die rust maakte mij zooo onrustig. Normaal is het altijd oproer, koffieklets, filmavond, woonkamer, boswandeling, atelierwerk, ... in mijn hoofd. Het voelt niet als rust, maar als leegte. Is mijn bovenkamer ook gesloten door corona?
Ik heb al mijn personages in mijn hoofd, mijn eigen stem horen is raar en confronterend. De personages zijn mijn vrienden, die van toen ik 11 was -ja dat valt samen met wanneer ik ben beginnen schrijven, en mijn focus op tekenen ben gaan leggen- zijn komen spoken. Wel, ik heb ze zelf uitgevonden. Grotendeels. Maar ze hebben ook een eigen stem. Ze zijn een deel van mij. Geen Dissociatieve identiteitsstoornis-niveau van andere personen, maar het heeft er wel iets van weg (zeker eens opzoeken, in het Engels DID, super interessant, ik haal er dan ook veel inspiratie uit, ik heb zelfs een personage met DID (of DIS in het nederlands) ).
Kort samengevat:
Dissociatieve identiteitsstoornis (dis) (in de ICD terminologie: meervoudigepersoonlijkheidsstoornis of multipelepersoonlijkheidsstoornis (mps)) is een psychische aandoening waarbij iemand afwisselend twee (of meer) van elkaar te onderscheiden persoonlijkheidstoestanden kan aannemen. Ten minste twee van deze persoonlijkheden nemen regelmatig het gedrag volledig over. Vaak heeft de patiënt gaten in het geheugen die niet door vergeetachtigheid te verklaren zijn. Vaak weet de oorspronkelijke persoonlijkheid niets van de andere persoonlijkheden (ook wel alter ego's, alters of binnenmensen genoemd). De andere persoonlijkheden weten soms wel af van de oorspronkelijke identiteit en van elkaar. De alternatieve persoonlijkheden zijn in die zin volledig, dat ze een eigen karakter en verleden hebben en soms ook andere uiterlijke kenmerken (een ander stem- en taalgebruik).
DIS is het gevolg is van een psychotrauma in de vroege jeugd, als gevolg van seksueel misbruik, mishandeling, ernstige ziektes of affectieve verwaarlozing.
Danku wikipedia
Ik heb het niet, maar denk eerlijk gezegd dat ik er wel aanleg voor heb... Want ze zijn er, maar ze nemen het niet over, en ik durf ze nog mijn creaties noemen en niet hun eigen mens of identiteit. Dat neemt niet weg dat ze enorm uitgewerkt zijn, en onderlinge relaties hebben, etc. En de gevoelens van derealisatie en dissociatie heb ik zeker ervaren. Maar nooit in zulke extreme mate.
DID heeft iets wat "co-conciousness" genoemd wordt. Dit is een mentale staat waarin meerdere alters met elkaar communiceren in het hoofd. Dat is bij mij vaak het geval, ze helpen mij inzicht krijgen in situaties. Dat heb ik in dagblog 2 al gezegd, maar toen heb ik er niet bijgezegd dat dat niet enkel in het schrijven of tekenen naar voren komt. Maar in elke vorm van doen en denken. Maar ja, voor iemand die (fictie) schrijft en tekent, is dat toch de normale gang van zaken, nee? Dat je mensen (en vampiers en elfjes, etc....) in je hoofd hebt leven.
Maar bij mij hebben ze niet enkel hun eigen verhaal te vertellen, ze vertellen me ook veel over mezelf. Ik ontwikkel niet enkel hen, ze ontwikkelen ook mij. Ze zijn niet altijd allemaal aanwezig- mijn hoofd is geen festival of auditorium. Een woonkamer lijkt me de beste vergelijking- maar er is altijd wel een iemand, meestal twee of drie, of een gezinnetje aanwezig. Al filosoferend, grappend, peinzend. Ze teren op wat ik hen aan gedachten te eten geef. Soms komen ze zelf aangedraafd met iets. Maar dat is zeldzamer. Ik hoor altijd wel een stem. Of zie iemand een dansje doen in mijn hoofd. Ze wenen met mij mee, ik lach met hen mee.
Waarom zijn ze er? Tegen eenzaamheid. Uiteraard. Als verwerkingsmechanisme. Da's ook logisch.
Tegen de stilte. Tegen de onbehagelijke rust. Want die chaos brengt comfort. Ik zoek 1 term die het beschrijft, geef me een ogenblikje.
Ik kan niet goed met mijn innerlijke stem om, als het (echt) die van mij is, alleszinds. Ongetransformeerd bedoel ik dus, dat is er momenteel aan de hand. Alsof je jezelf hoort zingen, alsof je je eigen dagboek moet voorlezen. Zo voelt het.
Zelfverdediging, dat is het. 1.
Als in verdediging van mezelf, én verdediging tegen mezelf.
Ik moet leren lief zijn voor mijn eigen, dus helpen mijn vriendjes in mijn hoofd me.
When I break myself down, they build me up again. Of zoiets.
Ik zit in een toxische relatie met mezelf. Die ene toxische vriend in de vriendengroep: de overdreven downer, de doorgedreven zeur. Ik kon ze niet vinden in mijn personages. Ja, er zitten moreel bervraagbare personages bij, maar ze hebben elk hun sterke kualiteiten, en helpen op hun eigen manier. Ik ben het, die toxische vriend. Naar mezelf toe.
Ik zaag mijn eigen kop eraf
Heb ik als een spons al het gif opgeslorpt van al die vreselijke mensen in het middelbaar (en nee, ze waren niet allemaal zo, maar ik leek er veel aan te trekken). Ben ik nu zelf het venijn? Is het daarom dat ik bang ben mensen af te stoten, mensen te kwetsen? Ben ik daarom zo rechtuit gemeen?
Maar het is vooral naar mezelf toe. Die gedachten, die vragen die ik net stelde zijn druppels van het gif dat ik in mijn eigen gezicht spuw.
(wip)
oef, ik ben toch niet in de steek gelaten
No comments:
Post a Comment