Dagblog 6 - Byrons Mate van Fobie

 Miauw~~

Lilla luidt de dagblog 6 in.

Vandaag gaat het wat beter, het was zo een dag van muziek luisteren, ipv een dag van yt videos kijken. Dat mag ook wel eens. Ik wou dat ik kon zingen, wil het heel graag leren. Ik denk dat als ik zou oefenen ik het wel zou kunnen. Ach, mijn eigen stem horen is zo al confronterend genoeg, dat weten we ondertussen. 

-> wachten op het einde van de VS-verkiezingen en 2020 in zijn geheel

Een zelfportretje

Eindelijk eens wat verder aant werken in mijn groot (A4) schetsboek, goed zo. 

Deze gaat over het rare gevoel dat ik krijg wanneer ik mijn terug-lange-haar samenbind. De genderdysphorie, derealisatie, dissociatief gevoel. Dan lijkt die spiegel een poort naar 7-8 jaar terug. Ik heb lange tijd, nog steeds eigenlijk, een rare relatie met mijn haar. Een, lange tijd was het heel lang, liet het enkel knippen door mijn mama omdat de punten eraf moeten. Waarom zou ik het er zo moeilijk mee hebben? Is het omdat het "haar" heet? ;-) Ik  heb het in 2017 (denk ik)  kort laten knippen, om het vervolgens weer enkele jaren lang kort te houden. 

Sinds de eerste lock-down heb ik mijn haar gewoon laten doen, ik ga zo al niet graag naar de kapper, en nu is die knipstrijd voor een tijdje gestaakt. Het is dus ondertussen weer lang genoeg geworden om het weer samen te binden. Dit doe ik dan ook als ik mij ga douchen. 

Een innerlijk conflict. Ik zie het beide graag: kort en lang. Maar dat is niet iets dat ik elke dag kan afwisselen, helaas. En de strijd met de gender-associatie is nog niet helemaal gestreden. 

Ik lijk altijd maar minder en minder te zeggen te hebben. Dat, of ik heb geen zin eraan om te beginnen. Alsof ik alle adem al in mijn longen moet hebben zitten voor ik begin te praten. Zo typisch, blijven proberen naar boven te kijken om hoe in te schatten hoog de berg is-zonder dieptezicht. Wel, voor mij gaat de vergelijking beter op als het naar beneden kijken is. Een daling inschatten is meestal moeilijker. Dat, plus, ik heb hoogtevrees. Hoogtevrees. Rare term. Wat je ziet is eigenlijk de laagte en die geeft je angst. Jij bent de hoogte. Hmm. Even opzoeken. Het bestaat allebei. Waarschijnlijk is het bij mij een combinatie van acrofobie en bathofobie. Ik had ook agoraphobie, maar die heb ik grotendeels afgeleerd door gewoon bij elke spin die ik zag te zeggen dat-ie schattig is. Ik begroet de kelderspin nu als ik die spot. De achtpotige huizenkraker lokt nu dezelfde angstige reactie uit als mijn social anxiety veroorzaakt wanneer ik een vreemde tegenkom. "Goeiedag". En een terugtrekkende beweging, en een iets sneller kloppend hart.

Of het echt een fobie is, dat met de spinnen, denk ik eigenlijk niet. Toch niet in de extreem panische vorm. 

Ik vind dat fobie-angst in verschillende vormen moet opgedeeld worden.

Een vergelijking met allergieën helpt ook. Bij deze:

BYRON'S MATE VAN FOBIE

1. Je hebt de panische angst, de echte paniek, een heeel veeel schrik, een ik wil op de vlucht trekken, door de vloer zakken, imploderen, van realiteit switchen, het huis in brand steken angst. Met bibberende benen, tranen in de ogen. Dat of van de kaart gegaan. Dit is klinisch, een aandoening.

-Panisch: ik val dood als ik ermee in contact kom -> ik heb hier een epipen voor nodig.

Hetzelfde als een dwang. In gevoel, verder een antoniem. -> ipv een niet kunnen zonder een ontwijken, dan.

2. Dan: een vrees. Een terugdeinzing, een ademstok, een slik, een de pagina omslaan, wegkijken, zweethandjes, een actief ontwijken. Een standaard allergie. Een dit doet me overgeven, intens jeukende uitslag krijgen. Het meest standaard begrip van een allegrie en ook van een fobie.

3. Een sluipende angst, een bekommernis, een zenuwachtigheid, een hoofdpijn.

Als een hooikoorts of een voedselintollerantie. Je gaat er niet dood van, weet niet eens altijd dat die er is. En je voelt het in je hoofd of in je buik.
Op sommige momenten ben je er gevoeliger aan dan op andere.

Maar ze hebben een grotere impakt dan je denkt, psychosmatisch.

Ik zou bij mij de hoogtevrees plaatsen ergens tussen 2 en 1, de spinnen als ze niet groter zijn dan 2-3 centimeter onder 2. Mijn social anxiety onder 2 Een zelf gediagnosticeerde somnifobie en heus nog wat dingen, die niet in me op komen onder 3, maar dat is het punt van 3. 

Sluipende angsten 

Er bestaan heel veel, heeel veeel fobieën. Vrij algemene als hoogtevrees, of überspecifieke als Hexakosioihexekontahexafobie, angst van 666 of het ironische hippopotomonstrosesquippedaliofobie, jawel de angst voor lange woorden. Het meest afschuwelijke daaraan is dat ze je lay-out zo verkloten. 

Maar toch vind ik geen term voor een angst die ik zoek. Niet voor mezelf, maar voor een personage, iemand wie ik in dagblog 2 even aan het woord heb gelaten: Chad. Zoals gemeld is op nieuwjaarsdag, zijn verjaardag, op het overgeschakelmoment naar het nieuwe jaar de bliksem ingeslagen en is hij in één (donder)klap wees geworden. Logischerwijze zou de fobie die hij hier opdoet een van de volgende moeten zijn: Brontofobie - Bliksemangst - Astrafobie of Astrapofobie of keraunofobie - angst voor onweer, fobie of angst voor donder en bliksem.

Maar nee, ik ben opzoek naar een angst van tellen, van aftellen om specifiek te zijn (a fobia of countdowns), misschien zelf een angst voor nummering. Een angst die altijd 3 is, maar afhankelijk van de situatie naar 2 kan gaan, tot zelf 1. 

(Bij nader inzien: Dit zal Chad al met ongemak gelezen hebben. Het pakt een beetje op de adem.)

Aftellen naar nieuwjaar

Aftellen naar de winnaar van eurosong

Aftellen naar de nieuwe VS-president

Aftellen naar de volgende orkaan in het alfabet

Aftellen naar de apocalyps 

De dagen zijn genummerd. Alles is genummerd. Geen aftel kalender, geen examenvragen afgaan, geen nieuwjaarsaftelling, misschien zelfs geen to-do-lists, geen f.lux app die zegt binnen hoeveel uren je moet opstaan. -Dat uitrekenen van hoeveel uren nog te kunnen slapen gaat hand in hand met somnifobia- geen Watchmojo top 20 video's met plezier kunnen kijken ... en zo verder. 

In de plaats van dwangmatig te tellen: het passief tot agressief vermijden van tellen, aftellen. 

Zelfs het voorbij gaan van de tijd, de dagen (van de week) maakt bang. Kalenders (ieuw)
Dat moment dat de digitale klok van 23:59 naar 00:00 springt: de haren in de nek gaan rechtstaan

Dat en geboren zijn op 01/01 lijkt me akelig. 

Is dit realistisch? Is dit serieus mogelijk? Als een een symptoom van post-traumatische stress? Ik zou het eens moeten vragen. 

Maar ik kan het me inbeelden, dus dan moet het toch kunnen? Dan moet het toch ergens bestaan?

Houd me tegen of ik ga beginnen praten over parallelle-universa. De idee dat er talloze werelden, realiteiten zijn die altijd een fractie, een 0 of een 1 verschillen in hun binaire code. Mijn idee dat, als je het kunt bedenken, het bestaat, ergens in een realiteit. Wat maakt gedachten minder echt dan dingen? Wat maakt woorden, acties minder echt dan voorwerpen? Alles wordt in zekere mate ergens gemanifesteerd. Als een energie die in de lucht en ether hangt en door iemand opgevangen wordt. 

Geur zou het verst rijkende zintuig zijn, zoek het maar op! Heel erg onderschat. Wij mensen zijn ons weinig bewust van geur, ze is niet zo sterk ontwikkeld als bij vele andere dieren. Ze zit vol informatie: van het kanker ruiken door honden tot het medaille-waardig opsporen van bommen door een rat. Wij mensen kunnen dat niet. Maar als geur een impact op ons heeft is deze niet te overschatten: een enorme stank die je ervan weerhoudt om zelfs je normaal automatisch gedrag uit te oefenen. Een heerlijk parfum om voor altijd verliefd op te worden. Een aroma, een geur die je doet rijzen in de tijd, een geur die voor altijd een nostalgische waarde zal dragen. Geur als een inventarissche kast aan herinneringen. Kan je een geur vergeten? Nee, maar eerlijk? Of de herinneringen die eraan gebonden zijn? (Wat is iets, anders dan de herinneringen die eraan verbindt) Misschien is dat nog iets om mee te betrekken in mijn verhaal, in Chad's ptsd. De verbrande geur als eeuwige trauma uitlokker? Vreselijk, nee? Mooi.

Je kan geur niet noteren, niet opnemen, niet omschrijven met iets dat niet subjectief is. De enige opslag plaats voor geur is in je hoofd. Ik zoek nog steeds dat ene parfum dat ik voor het eerst in 2013 tegenkwam en nog elk jaar voorbij ruik lopen. Zie, dat zegt niemand, we zien het of we horen het voorbij lopen. Of we voelen er iets bij. Soms geeft het ons een smaak in de mond. Maar geur? Is niet standaard. Geur is iets voor synesthesisten. Nochtans, de fraguence-industrie is enorm. ENORM. Parfum is een masker voor onze intuïtie: achter geur, het minst zichtbare, voelbare, ... kan je je echt verstoppen, het is wat iemand ervan maakt. Het strooit suiker of roet over ons eten. 

Die bizarre, mysterieuze relatie die wij met ons geur-zintuig en reukvermogen hebben zou ik willen vergelijken met de 6de zintuig ervaring, het aanvoelen, de spirituele verbinding, iets opvangen uit de ether. Zoals geur, maar dan nog een trap verder, nog een stap moeilijker te omschrijven. Nog persoonlijker. Hoe moet je een nieuw-zintuigelijke ervaring beschrijven aan de hand van andere zintuigen? Het is als kleuren uitleggen aan een blinde. Als een parfum-reclame op tv. Psychedelisch, associatief, allegorisch, metaforisch, synesthesistisch.
Je moet het meemaken om het te begrijpen. Maar ook, het is voornamelijk onbewust. We hebben het niet door als het niet onder onze neus gewreven wordt.

Beelden, geluiden, geuren, onthouden we onbewust, beïnvloeden ons in alles wat we doen en denken. Wel, ik geloof dat energieën van hoger op, gedachtes en gevoelens van de Ander, ALLES WAT WE DOEN EN DENKEN, beïnvloed ons. Ieder wezen, ieder iets, beïnvloed de ander in zijn essentie met zijn essentie. 

Mijn excuses. 

Opmerkelijk toch, hoe wanneer ik denk dat mijn hoofd echt leeg is, er zo'n zware doch zweverige ideeën zicht ontwikkelen, ontspinnen. Zo, zonder te kijken vallen de puzzelstukjes samen. Het lijkt haast van hoger op te komen.

Spiritualiteit is voor mij hetzelfde niveau als religie, als een godheid, of meerdere. Het is er, dat weet je, dat voel je. Maar het valt niet in zijn grootsheid te beschrijven of zelfs te vatten. Enkel te ervaren, als je geluk hebt. Die verbondenheid. Dat is liefde die je voelt, een relatie tussen jou en de Wereld. 

Ik ben een intuïtief persoon, je mag me lui noemen en koppig: ik zoek niet graag dingen op. Niet alleen omdat ik niet wil weten of ik fout zit, wel zoek ik het even op als het om termen of vrij objectieve zaken gaat. (of pietenullige dingetjes die me interesseren) Maar heeft het betrekking tot filosofie, psychologie (die van mij toch) en spiritualiteit, dan ga ik meestal op mezelf af. Of beter, laat ik het op me afkomen. 

Ik wil mijn gedachten, het Iets zijn gang laten gaan. Zodat het toch in zeker mate voelt dat het Mijn Gedachten zijn. Maar ja, ik doe dit ook met mijn schrijven, en zoals we weten kan het dan zijn dat je soms het woordenboek aan het herschrijven bent zonder te weten hoe het alfabet werkt. Soms is een beetje research, planning, en inzicht wel een goede zaak. En je maakt altijd kans om op iets te botsen, iets dat al bestond met treffende gelijkenis en je lijkt geplagieerd te hebben. Maar, zover je er je van bewust bent, heb je het nog nooit gezien, gehoord, geroken, geproefd, maar waarschijnlijk wel gevoeld, aangevoeld als een energie.  

Dat of het was een yt-advertentie van 3 jaar geleden, die je elke dag tegenkwam, een generationeel trauma dat ik je cellen zit of een prenatale ervaring die je onderdrukt hebt. Een liedje, een kaarsje, ...

Kortom het komt altijd ergens vandaan, laat je mooie brein er iets moois van maken, op jouw manier. Want jij, alleen jij, voelt aan hoe het moet. 

Ieder op zijn manier. 

1: zelfportret gemaakt
2: muziek :)

3: minder eenzaam gevoel, alleen thuis vandaag

Health & gn xxx