Byron DW: Dagblog 7

Dagblog 7

7... 6... 5... 4... 3... 2... 1... 0

20. Breathe in 1,2,3,4

19. Breathe out 1,2,3,4

18. Breathe in 1,2,3,4

17. Breathe out 1,2,3,4

16. Breathe in 1,2,3,4

15. Breathe out 1,2,3,4

14. Breathe in 1,2,3,4

13. Breathe out 1,2,3,4

12. Breathe in 1,2,3,4

11. Breathe out 1,2,3,4

10. Breathe in 1,2,3,4

9. Breathe out 1,2,3,4

8. Breathe in 1,2,3,4

7. Breathe out 1,2,3,4

6. Breathe in 1,2,3,4

5. Breathe out 1,2,3,4

4. Breathe in 1,2,3,4

3. Breathe out 1,2,3,4

2. Breathe in 1,2,3,4

1. Breathe out 1,2,3,4

0. Breathe out 1,2,3,4

Ademen. Ik kan niet meer...

Hoe lang nog hoe lang nog hoe lang nog hoe lang

Hoe hoe hoe veel tijd tijd tijd

En en dan dan

Daarna daarna

Nog 1 nog 1tje.

0000000000000

Chad haat dit, dit is zijn fobie, maar het komt nu ook in mij op: het is óók een dwang van hem, dingen nummeren, sorteren is dingen een plaats geven. De chaos ordenen. Het logisch maken.

Maar dan

Stilte

Leegte

Geen gedachte is de engste gedachte

Rust is onrust

Comfort biedt vrees

Dwang en fobie

Het moment van de inslag was alles zwart. Eerst volledig wit, dan volledig zwart.

Pas in herinnering werd de wereld terug in zijn grijstonen opgebouwd. Bij het zien van 0’en 1’en deed het bibberen alsof de stroom weer door zijn lijf gejaagd werd. Als hij een kaarsje aanstak ter herinnering stuurde de verbrande geur hem terug in de tijd naar toen het (en hij) in brand stond.

Het geeft me zelf stress, ik voel het. Ik voel wat hij voelt, want het zijn mijn gevoelens in een metafoor.

Dat is wat schrijven is. Vormgeven aan jouw gevoelens (en gedachten), gedachten zijn synesthetische gevoelens (of misschien andersom voor de anti-sociale mens)

Ik lijk mezelf een nieuwe angst aan het ontwikkelen, of te ontdekken

Stof om tekeningen van te maken. Ik heb nog eens zin in zo’n kitchere emo collage

Dat en nog iets anders

Even een brainstorm van op een wandeling:

||||Chads fobie e(en dwang) van aftellen, nummering

+ -> weglopen, elopement

-> hardlopen

Tekening waar chad wegrend achtergrond met aftellers: nieuwjaar, oude film, kalender afgekruist, 0en en 1en (angst cijfer 0 en 1) -> eindigheid, bliksem

(Run-awolnation). ||||

When I look into the windowglass at night

It looks like I have black eyes

From beating myself up

-Living in their rainbow shadow-

(Over sil en chad)

Tijd om kennis te maken met een nieuw personage -niet dat je Chad al kent- maar deze persoon helpt daar ook wel mee. Deze keer een iets uniekere naam die in me op kwam en zeldzaam blijkt te zijn. (het moest iets zijn dat op Silver leek) Ik vond enkel een kledingmerk terug. Silvian, of kort: Sil. (Chad is ook kort voor Chadward, zo heeft hij zowel een heel veel voorkomende als een heel zeldzame naam)
Op het eerste zicht is Sil het tegengestelde van chad: open, sociaal, fleurig en kleurig tegenover gesloten, introvert, alles zwart en donker en somber... enzovoorts. Twee types die normaliter niet met elkaar zouden opschieten in het middelbaar.

Maar zoals ze zeggen, gedeelde ervaringen en trauma's brengen de mensen samen. Diezelfde energie. Dat, en als de klastitualris je dwingt om met de nieuwe om te gaan omdat die net als jou in een dramatisch ongeval zijn ouders is verloren en jij het als enige hebt overleeft in rare omstandigheden. Ook Sil heeft een fobie opgedaan. Maar een iets typischere, ik zou hem onder 1 plaatsten; omdat het zien ervan hem doet flauwvallen: Bloedfobie. Iets gemakkelijker, iets meer cliché. Handig voor als ik niet weet wat te doen met het plot, dan maar iemand laten bloeden.
Sil en Chad. Of Chad en Sil? Hoe dan ook een odd couple, weer een soort trope, ik weet het, maar het doet me iets, een wit-zwart tegenstelling waarmee ik grijs wil zoeken. Dusk and Dawn. Als ze hondjes waren en dit was een engels kinderboek dan hadden ze misschien zo geheten.

Ik hou van duo's die op het eerste zicht niets gemeenschappelijk te hebben, maar toch op een manier elkaar aantrekken, samenkomen door omstandigheid (dit is niet de enige keer dat ik het doe (-> Zie Jason en Zion -die leg ik ook we eens uit) Bij deze twee is het vooral dingen die je opmerkt bij de eerste indruk die polar opposites zijn, daar wil ik voorbij duwen. Onverwachte combinaties vullen elkaar aan op onverwachte manier.

Het gaat niet zo vloeiend, ik zal het er een andere keer nog eens over moeten hebben. Wanneer ik nog eens verder schrijf aan de roman en wanneer ze nog eens op bezoek willen komen in mijn hoofd, samen. Nu lijkt Chad een beetje eenzaam en angstig. Angstig aan het wachten, maar waarop? Het einde de van de lockdown? Tot mijn schetsboek volstaat? Op de dood? Hoeveel uren tot het slapen gaan? Altijd een soort wachten op Godot, we willen het nu, de gedachten en gevoelens ontwijken maar. Terwijl we moeten in de moment zitten. In het nu leven is belangrijk. Maar het hangt ervan af: als je je echt slecht voelt is dat misschien niet zo ideaal.

We willen alles ineens voelen om van de chaos af te zijn, we willen een andere vorm van leegte als die er is.

Die A.S.S. zorgt er blijkbaar voor dat je sterk in het nu leeft, depressie doet je dat nu willen ontwijken, maar ook alleen dat te zien. In de zin van geen toekomstbeeld. Rumineren op het verleden, vrezen in het heden, piekeren over de toekomst. Er moet iets weg, wel dan wordt ie futuur vaak weggewist, omdat dat het gemakkelijkste is. Altijd willen ontsnappen, wegdrijven, derealiseren, dissociatie. Zo lijkt alles leeg. En elk klein gevoel of gedachte die door de barsten sijpelt van de muur die je om je bouwt is als een traan die een overstroming veroorzaakt. Iets miniem kan je van de kaart halen, als je je zo tegen alles verzet. Dat zorgt er natuurlijk voor dat je dat schild op houdt, omdat je die gevoelens niet wilt voelen, wat gevoelens toen te veel pijn, zijn te intens. Een vicieuse cirkel.

Een steen per dag. Je muur afbreken, Je nieuwe comfort zone-stad met straten opbouwen.

Rome wasn't built on one day.